We draaien de klok een jaar terug. Totaal tegen de verwachting in verslaat de Brit Ian Stannard de voormalige puntenkampioen van de Vuelta a Espana, Greg Van Avermaet. Op gepaste afstand volgen Edvald Boasson Hagen, Sep Vanmarcke en Niki Terpstra. Als dit de voorbode is voor wat komen gaat dan kunnen de wielerliefhebbers hun borst natmaken voor nog een jaar Team Sky (en Britse) dominantie. Stannard was immers alles behalve favoriet.
De eindbalans na afloop van het seizoen blijkt echter anders: Van Avermaet pakt acht podiumplekken waarvan drie zeges, Boasson Hagen pakt twee podiumplaatsen, Vanmarcke rijdt zes keer podium waarvan twee zeges en Niki Terpstra vindt zichzelf eveneens zes keer terug op het podium waarvan tweemaal op de hoogste trede. En Stannard? De Britse krachtpatser rijdt welgeteld nul podiumplekken bijeen na zijn zege in de Omloop.
De vloek van de Omloop?
Winnaars van de seizoensopener doen het zelden goed in het vervolg van het seizoen. Neem Luca Paolini, de winnaar van 2013. Hij wint weliswaar een mooie etappe in de Giro d'Italia dat jaar maar daarmee is direct ook zijn enige verdere ereplaats in 2013 na de winst op de Vlaamse stenen genoemd. Sep Vanmarcke dan, de koning van 2012. Ook hij rijdt de rest van het jaar 'geen platte prijs' zoals men in wielerjargon zegt. Zijn prestaties vallen zelfs zo zeer tegen dat zijn ploeg Garmin er geen moeite mee heeft dat hij na dat jaar overstapt naar Blanco Pro Cycling (het huidige Team LottoNL-Jumbo).
De erelijst van de Omloop Het Nieuwsblad en diens voorlopers Omloop van Vlaanderen en Omloop Het Volk is er één waar mening koersdirecteur van droomt. Van Eddy Merckx tot Johan Museeuw en Philippe Gilbert. Van Jan Raas tot Franco Ballerini en Thor Hushovd. Toch is ook bij al die grote namen winst in bij de eerste grote afspraak van het jaar de geen voorbode van een topseizoen. Peter van Petegem wint allerlei grote koersen in zijn loopbaan maar weet zich niet te manifesteren in 2002, als hij voor de derde keer de Omloop wint, midden in zijn hoogtijjaren. Johan Museeuw is al ver voorbij zijn menselijke top als hij in 2003 nog eens de koers wint, zijn enige zege dat jaar.
Uitzonderingen bevestigen de regel?
Zijn er dan helemaal geen renners voor wie een goed begin het halve werk bleek? Die zijn er uiteraard. De opvallende overeenkomst is dat het allen 'buitenbeentjes' op de erelijst zijn. Zo is de winst van het Noorse sprintkanon Thor Hushovd het startschot voor een jaar met achttien ereplaatsen waarvan vijf zeges. Ook een ander fenomeen van de laatste meters, de Belg Tom Steels, wint in 1996 onder andere twee etappes in de Vuelta a Espana en weet zich dag in, dag uit in de voorste gelederen van de etappes van Parijs-Nice te manifesteren.
Ook Freddy Maertens (1978), Roger De Vlaeminck (1979) en Eddy Planckaert (1984 en 1985) doen wat ze altijd doen, winnen. Sprinters lijken dus niet vatbaar voor de vloek van de Omloop Het Nieuwsblad te zijn. Het is daarom des te opvallender dat twee andere veelwinnaars juist wel in de val trappen. Zo wint De grootste wielrenner aller tijden de koers tweemaal. Zowel in 1971 als in 1973 is Eddy Merckx de beste. Het opvallende? De Kannibaal is in die jaren onverslaanbaar in de Tour de France die hij tussen 1969 en 1974 vijfmaal wint, slechts één keer ontbreekt hij, de redenen zijn nog altijd niet geheel duidelijk.
Ook niet Vlamingen kunnen onder de vloek leven. Het andere voorbeeld is de Nederlandse veelvraat van de wielrennerij Jan Raas. Zoals Merckx de Tour domineerde, zo was Raas de baas in de Amstel Gold Race. Hij wint de koers tussen 1977 en 1982 vijf keer. De wedstrijd krijgt zelfs de bijnaam Amstel Gold Race. Slechts in 1981 weet hij zijn wiel niet als eerste over de streep te drukken. De wedstrijd die dat jaar wel op zijn palmares prijkt? Inderdaad, Omloop Het Volk.
De winnaar van zaterdag dient van zijn huldiging te genieten met volle teugen, het zou zomaar eens zijn laatste van het jaar kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten