De Giro d'Italia 2014 wordt tot op heden geteisterd door keiharde valpartijen. Zo hard zelfs dat renners met zware verwondingen worden afgevoerd. In dat geweld hebben een aantal renners een gat in het klassement geslagen door handig gebruik te maken van de situatie. Is de sportiviteit verdwenen uit het peloton?
Nog niet zo lang geleden fietste een peloton vol met de grootste valsspelers die de sport ooit gekend heeft over de Europese wegen. Renners als Lance Armstrong, Tyler Hamilton en jan Ullrich mogen als het aan de UCI ligt nooit meer binnen een straal van honderd kilometer van een wielerwedstrijd komen. Die generatie stond stijf van de verboden middelen als EPO en Testosteron en waren volgens de volgers mannen zonder eer. Die generatie had echter juist een erecode die onderling streng werd nageleefd.
Wie kan zich de valpartijen uit de Tour de France edities van die jaren, ruwweg tussen 1996 en 2010, nu niet herinneren? Het ene jaar reed Jan Ullrich een ravijn in, het andere jaar haakte Lance Armstrong in een handtas. Wat de reden ook was, de concurrenten knepen direct in de remmen. Wachtend tot de favorieten weer aansloten om vervolgens elkaar al duellerend te bestrijden. Nimmer werd de gashendel opengedraaid als de tegenstand tegen het asfalt smakte.
Nu de dopinggeneratie zogezegd uit het peloton is verdwenen lijkt het ook gedaan met de sportiviteit en de erecode. Terwijl Damiano Caruso en Janesz Brajkovic met loeiende sirenes werden afgevoerd zetten Michael Matthews en Cadel Evans (nota bene een harde giller als het om onsportief dopinggedrag ging, oh oh oh wat vond Cadel het allemaal oneerlijk) nog een keer aan, opzoek naar extra seconden winst in de etappe. De onverwachte bijwerking van doping bleek dus een sportmanshart te zijn.
EPO en Testosteron blijken menselijkere vormen van vals spelen dan profiteren van botbreuken ooit zullen zijn. De Aussies staan één en twee, we hopen dat ze trots zijn. Wij herstellen Lance, Jan en Tyler stilletjes in hun eer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten