Ronde van Zwitserland: volgende stap richting Frankrijk

Zoals we eerder al zagen bij de Ronde van Luxemburg en het Critérium du Dauphiné is ook de Ronde van Zwitserland voor veel renners een belangrijke schakel in de voorbereiding op de Tour de France. Het hoe en waarom daarvan lees je hier.

Hoewel renners die het goed doen in Zwitserland het vaak ook goed doen in de Tour de France twee weken later, denk aan het podium Rui Costa, Bauke Mollema en Roman Kreuziger vorig jaar, komt het maar zelden voor dat een renner beide wedstrijden back to back wint. Eddy Merckx (1974) en Lance Armstrong (2001) zijn de enige renners die de dubbelslag Ronde van Zwitserland/Tour de France hebben geslagen.

Anderzijds is goed presteren in Zwitserland wel een graadmeter voor wat er in Frankrijk mogelijk is. Zwitser Hugo Koblet won bijvoorbeeld in 1950 de Tour en in 1951 in Zwitserland terwijl zijn landgenoot Ferdi Kübler het omgedraaide deed. De dubbelslag Giro d'Italia/Ronde van Zwitserland komt iets vaker voor, vijf maal. Hennie Kuiper is de enige Nederlandse winnaar. Hij schreef de etappekoers in 1976 op zijn naam. Dat jaar won hij ook één touretappe.

Het is ook om die reden dat renners met een Tourdroom graag naar Zwitserland komen. Daar kunnen zij hun vorm alvast langs de lat leggen. Is het genoeg of moeten we nog een extra rondje trainen? Wie de mannen van het voorjaar bij kan houden, maar bij voorkeur nog net niet kan verslaan, weet dat het goed zit.

Deelnemers

Het mooie aan koersen die op de World Tour kalender staan is dat de sterke ploegen een startplicht hebben. Daarom zien we in de Ronde van Zwitserland onder andere wereldkampioen (en winnaar van de afgelopen twee edities) Rui Costa en sprintkanon Sacha Modolo bij Lampre-Merida. Topploeg Omega Pharma-Quickstep komt onder andere met Tom Boonen, Mark Cavendish, Tony Martin en Niki Terpstra. Ook zien wel Milaan-San Remo winnaar Alexander Kristoff (Katusha), is Sergio Henao (Team Sky) terug in het peloton, Giropodiumklant Domenico Pozzovivo (AG2R) stapt op net als Roman Kreuziger, Fabian Cancellara, Bauke Mollema, Laurens ten Dam, Tom-Jelte Slagter, Peter Sagan, Moreno Moser, John Degenkolb, Thibaut Pinot en nog een hele reeks wereldtoppers. Een deelnemersveld dat vergelijkbaar is met dat van de Grote drie.

Parcours

Met een proloog (9,4 km) en een individuele tijdrit in etappe 7 (24,7 km) komen we aan bijna 35 kilometer tijdrijden. Voor specialisten als Tony Martin en Fabian Cancellara waarschijnlijk net te weinig om het klassement naar de hand te zetten. Zeker als je denkt dat het peloton tussen die twee tijdritten in etappes met vier, vijf en drie cols voor de wielen krijgen.

Het venijn zit echter in de staart, etappe 8 en 9 eindigen beide bergop op een klim van buitencategorie. Daarmee is men in Zwitserland, zoals ook in 2013 al te merken was, weer volledig teruggekeerd naar zijn roots. De Ronde van Zwitserland is traditioneel voorbehouden aan klimmers en na het bijna maniakaal vermijden van de alpen in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw lijkt de organisatie nu ook van zijn lot doordrongen.