Foto: Christophe Pellisier
Meer dan een onderonsje met één van de rijkste ploegen van Europa betekent de ontmoeting van Ajax met Paris Saint-Germain vooral een weerzien met oude vrienden. Tussen het boeken van moeizame overwinninkjes tegen de Guingamps van deze wereld en het tellen van hun geld door mijmert het drietal Zlatan Ibrahimovic, Maxwell en Gregory van der Wiel namelijk ook weleens weemoedig over hun tijd in Amsterdam. Laatstgenoemde acteerde er weliswaar later dan de eerste twee, dat maakt het niet minder uniek voor een Nederlandse ploeg om drie oudgedienden tegelijk te treffen in een Europese wedstrijd. (Door Wouter Pennings)
Zlatan, van slungelige 'Son of God' tot hongerige veelvraat
Hij keerde natuurlijk al eerder terug in de Amsterdam Arena. Zelfs al binnen een maand na zijn met slaande deuren afgedwongen vertrek naar Juventus. Toevallig precies tien jaar geleden. Het was fraai staaltje twee-handen-op-één-buik geweest tussen de toen nog gevierde Juve-directeur Luciano Moggi en de nog iets minder moddervette spelersagent Mino Raiola. De straatvechtersmentaliteit van Zlatan Ibrahimovic deed de rest: gewoon dwars gaan liggen en je poot stijf houden. Een klein robbertje vechten met ploeggenoot en publieksidool Rafael van der Vaart gaf het laatste zetje. Voor een schamele zestien miljoen euro verkaste één van Europa's meest gewilde aanvallers naar Italië, zeker in die jaren nog het voetbalwalhalla. En dat uitgerekend naar een club waarbij Ajax enkele dagen eerder in de groepsfase van de Champions League was ingedeeld.
Het waren andere tijden. Het was ook een andere Zlatan Ibrahimovic. Een onberekenbare Zweed, die als kind van een Kroatische moeder en een Bosnische vader eigenlijk overal een vreemde was. Die even fabelachtige als onbegrijpelijke dingen kon doen met een bal. Die soms de makkelijkste kansjes niet eens in de buurt van het doel kreeg en dan weer met een katachtige omhaal een volledig kansloze bal ineens tot doelpunt wist te transformeren. Met een paar sublieme treffers in grote Europese wedstrijden en een briljante hakgoal op het EK 2004 had hij weliswaar zijn naam gevestigd, maar alles en iedereen met een wit-rood-wit hart hoopte vooral dat 'ie het nu eens een keer een seizoen lang constant kon laten zien.
Lees het hele verhaal in MyJour voor slechts 2 My's hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten