Lionels Weekvisie: Niemand houdt van Nasri

Beste Wouter,
Het is tegenwoordig modieus om een oude meester of vergane glorie te bewieroken. Met name Andrea Pirlo is het middelpunt van allerhande heilig verklaringen. Het lijken de hoogtijdagen van de romantici. Gelukkig heb ik in het afgelopen weekeinde een geweldig antimiddel tegen al die zoete koek gevonden. En hij speelt in het hemelsblauw.

Er zijn vele redenen om een voetballer te haten. Slechts zelden gaat het dan om gedragingen op het veld en vaker dan nodig om gedragingen daarbuiten. Mario Balotelli en Royston Ricky Drenthe worden bijvoorbeeld vaak ten onrechte gehaat terwijl Luis Suarez al snel met de mantel der liefde wordt bedekt. Ik ben van het type dat houdt van de 'bad guy'. Ik ben het type dat net als Robert DeNiro's karakter in Goodfellas, Jimmy Conway, naar de bioscoop gaat om te juichen voor de schruk. Mijn favoriete club is Real Madrid en mijn favoriete speler is Cristiano Ronaldo. In mijn fantasie zegt CR7 tegen Lionel Messi als hij op zaterdagmiddag zijn schoenen poetst voor de wedstrijd achteloos: "Joh Leo'tje, doe mijne ook nog ff joh, je hebt toch niets beters te doen?"

Mijn hoogtepunt van het afgelopen weekend vond plaats helemaal aan het begin van de zaterdagmiddag. Hetgeen de vruchteloosheid van de overige zesenveertig en een half uur flink verzachtte. Het hoogtepunt heette Samir Nasri. Door hem weet ik eindelijk wie de meest gehate voetballer op aarde is. Samir is een Judas in de ogen van velen, vooral bij de supporters van Arsenal. Waar mede-overlopers Sagna en Clichy niet werden toegezongen werden zij ook niet zo massaal uitgejouwd als Nasri. Zelfs Adebayor kon na zijn fameuze juichsprint richting een van woede kokend uitvak op meer krediet rekenen dan Nasri. Nog steeds trouwens. En dit is een man die niet alleen Arsenal verliet voor het grote geld maar vervolgens ook nog eens opdook bij de ultieme aartsvijand van The Gunners, Tottenham Hotspur.

Eigenlijk denk ik bij Nasri maar aan één ding: Anara Atanes, zijn iets te knappe vriendin waarmee hij samen lekker girlstuff kan doen. Want vergis je niet, Nasri's grootste wapenfeit is dat hij gemiddeld drie keer per jaar in top tien en top twintig lijstjes met titels als 'meest vrouwelijke voetballer' en 'top tien spelers die op meisjes lijken' wordt gekozen. Van zijn voetballend vermogen moet hij het in ieder geval niet hebben. Er zit wel eens een leuke pass of een aardig schot tussen maar niets dat in je geheugen wordt gegrift. Anara's beroemdheid daarentegen groeide afgelopen zomer tot mythische proporties toen zij samen met Samir als een stel tienermeisjes reageerden toen haar vriend niet in de Franse WK-selectie werd opgenomen. Twitter was te klein toen het duo Didier Dechamps aanviel. De keuzeheer ging zelfs over tot aangifte. Waarmee de zelfverklaard spelverdeler die eigenlijk altijd alleen weggestopt op rechts mag spelen zelfs zijn gehele vaderland tegen zich gekeerd kreeg.

Het geeft mij eigenlijk wel een goed gevoel. Nasri als kapitein op het vlaggenschip van de zilvervloot die de ooit zo romantische Premier League van zijn glans berooft. Met Manchester City heeft Samir al meer Engelse titels veroverd dan ieders troetelkind Steven Gerrard met Liverpool deed. Hij hield ook net zo vaak de kampioensbeker omhoog als 'onze' Arjen Robben, nog zo'n lieveling van de massa. Het beste van alles is dat Nasri nog jaren mee kan. Waar haatvoetballers vaak slechts enkele jaren als begin twintiger met de profs mee kunnen is de Fransman nog lang niet uitgeblust. De kans dat hij straks meer prijzen dan pakweg Bobby Charlton of George Best op zijn palmares heeft is levensgroot. Ik kijk er naar uit.

Tot vrijdag,

Lionel