Beste Wouter,
Terwijl 'Vermeergate' de Nederlandse sportwereld op zijn kop zette, in ieder geval bij de volgers, was ik met mijn gedachten heel ergens anders. Bij de fiets om precies te zijn. Op de eerste grote aankomst bergop in de Vuelta a Espana toonde Nairo Quintana eens te meer zijn klasse. En dat is absoluut niet goed voor de sport.
Ik moet mij sterk vergissen wil Quintana niet de allergrootste ronderenner aller tijden worden. Zijn eerste grote ronde, de Tour de France 2013, betekende een tweede plek. Hij had hem ook kunnen winnen zonder de befaamde waaieretappe. Zijn tweede grote ronde, de Giro d'Italia 2014, betekende eindwinst. De enige renner die ik ken die ongeveer vergelijkbare cijfers kon overleggen is Jan Ullrich. Der Jan gaf in zijn eerste grote ronde op om in de vervolgens in de volgende vijf twee keer eerste en drie keer tweede te worden.
Nairo Quintana is vele malen beter dan Ullrich. De enige reden daarvoor is dat Quintana weet wat hij moet doen en laten als hij niet op de fiets zit, iets waar de Duitsers carrière uiteindelijk op brak. Als Quintana geen groot onheil tegenkomt zie ik hem gerust de komende vijf tot tien jaar twee grote rondes per seizoen winnen. Ik denk dat hij als enige in staat is om de ouderwetse dubbelslag Giro/Vuelta en Tour te slaan.
Gisteren was daar opnieuw een bewijs van. Vanwege het deelnemersveld, en ook een beetje vanwege het parcours, mogen we stellen dat deze Vuelta a Espana de Moeder aller wielerrondes gaat worden. Niet eerder namen zoveel winnaars en podiumklanten samen deel aan een drieweekse wedstrijd. En bij de eerste grote afspraak gaf de minst ervarene, Quintana dus, vrijwel iedereen een draai om de oren. Contador viel aan, Rodriguez reed het gat dicht en Quintana bleef rustig in het wiel. Froome, Valverde, Uran, Gesink, Pinot en al die anderen ruim achter zich latend.
Leuk en aardig allemaal, zo'n jong talent dat nu al de groten naar de kroon steekt, maar niet bepaald het ideale moment. De wielersport ziet namelijk net eindelijk de grote etterende wond die EPO heet helen. De wielersport zit weer in de lift, wedstrijden worden weer op televisie uitgezonden en supporters staan rijen dik langs de weg. Het grote boek der wielerverhalen kon de hoofdstukken Niki in Roubaix en Lars in Arenberg toevoegen. De heroiek is terug.
En dan komt er zo'n knulletje van de andere kant van de oceaan en die legt heel de koers lam. Neemt alles en iedereen in zijn eentje in de houtgreep en laat ook niet meer los. Weg spanning. Het was juist het gebrek aan echte spanning wat mij het meest stoorde aan het EPO-tijdperk. Die bovenmenselijke prestaties vond ik nog wel mooi om te zien maar dat je alles van te voren uit kon tekenen vermoorde mijn liefde voor de sport bijna. Quintana mag dan vaandeldrager van het schone tijdperk zijn, ik zit niet te wachten op opnieuw zeven magere jaren.
Doe mij dan maar Kenneth Vermeer. Lekker doen wat niemand wil. Met één handtekening drie miljoen man tegen je in het harnas jagen. Schitterend. Als man met een Feyenoordhart hoop ik dat hij slaagt. Ik denk namelijk dat Feyenoord op de valreep naast winnaar op de verkoop- ook winnaar op de inkoopmarkt is geworden. De Rotterdammerds zouden weleens tot diep in de finale mee kunnen gaan doen. Dankzij Kenneth.
Ik spreek je vrijdag.
Lionel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten