Vrijdagavond neemt Nederland het voor de allereerste keer in de geschiedenis op tegen Kazachstan. Met de nederlagen in de oefenwedstrijd tegen Italië en de eerste kwalifcatiewedstrijd tegen Tsjechië nog vers in het geheugen is Oranje verplicht de voetbaldwerg uit de Euraziatische regio onder de voet te lopen.
Dat juist dat onder de voet lopen nog wel eens verkeerd loopt blijkt uit de archieven van Oranje. Meer dan eens werd een dwergstaat te lichtzinnig opgevat. De allereerste Nederland-Egypte in 1928 bijvoorbeeld. De Noord-Afrikanen namen destijds een 1-2 zege mee nar Caïro.
Wij doken in de archieven en vonden de grootste misstappen van Oranje in de geschiedenis van het Nederlands Elftal.
17-03-1940 België-Nederland 7-1
België is de meest geduchte tegenstander van Oranje. Geen land won vaker van Nederland dan onze Zuiderburen. Dat komt echter vooral omdat geen land vaker tegenover Oranje stond. Omgedraaid geldt namelijk precies hetzelfde, geen land waar Oranje zo vaak van won als de Belgen. En Oranje won zelfs vaker van de Rode Duivels dan omgedraaid.
Als de Belgen dan winnen is het vaak met kleine cijfers. Behalve die ene keer in de dramatisch verlopen maand maart van 1940. In de periode vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog speelt de ploeg van bondscoach Bob Glendenning nog net drie vriendschappelijke interlands in de Benelux. De eerste is een uitwedstrijd in het Bosuilstadion in Antwerpen.
Oranje speelde destijds met een opvallend jonge ploeg, geen enkele speler is ouder dan 28 jaar. De basiself is bovendien niet al te ervaren, maar liefst zeven spelers hadden minder dan tien caps op hun naam als zij aan de aftrap staan. Bovendien is de basisploeg nagenoeg gelijk aan het team dat elf maanden eerder de laatste interland van Oranje in de jaren dertig met 2-1 van Zwitserland verloor en is de meest ervaren international (aanvoerder Wim Andriesse van Ajax met 46 caps) er niet meer bij. Toch mag de ontmoeting met de Rode Duivels geen probleem zijn, de Belgen komen namelijk met een nog minder ervaren team op de proppen. Ook bij de Belgen is geen enkele speler een dertiger.
Hoewel in de eerste helft de beide landen nog redelijk aan elkaar gewaagd zijn komen de Belgen wel met 2-0 voor. Als de negentienjarige debutant Jules van Craen van Lierse SK op slag van rust ook nog 3-0 maakt is het verzet gebroken.België wint uiteindelijk met 7-1. Nooit meer zal het Nederlands elftal een grotere nederlaag lijden (slechts de 8-2 tegen Engeland anderhalf jaar later staat gelijk aan dit verlies).
31-03-1940 Nederland-Luxemburg 4-5
Dat de maand maart 1940 één van de slechtste uit de geschiedenis van het Nederlands interlandvoetbal is wordt twee weken later nog eens onderstreept. In Rotterdam speelt Oranje in de Kuip tegen Luxemburg. Normaal gesproken de ideale tegenstander om het tij te keren.
De Engelse bondscoach van Nederland is furieus na de interland tegen België en wijzigt zijn elftal op acht plaatsen. Hetgeen betekent dat de negentienjarige Abe Lenstra van SC Heerenveen bijvoorbeeld zijn debuut mag maken en dat ervaren krachten als Leen Vente, Kick Smit en aanvoerder Bertus Caldenhove hun plek kwijt zijn.
Oranje opent via debutant Lenstra al vroeg de score, binnen tien minuten staat het 0-1. Daarna loopt de ploeg van Bob Glendenning echter voortdurend achter de feiten aan, in de vijftiende minuut maken de Luxemburgers 1-1 en vlak erna 1-2. Oranje weet het team van de dwergnatie nooit meer te achterhalen en verliest met 4-5.
29-06-1960 Nederlandse Antillen-Nederland 0-0
In de zomer van 1960 staat Nederland aan de vooravond van de opmars van het vaderlandse voetbal. De gouden generatie van Johan Cruyff en Wim van Hanegem zal binnen vijf jaar debuteren en hun voorgangers doen het ook al alleraardigst.
Op 29 juni fungeert het 'grote' Nederlands elftal als allereerste tegenstander van de nationale selectie van de Nederlandse Antillen, een elftal dat volledig bestaat uit spelers die op de Antilliaanse eilanden actief zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het gehele elftal zijn internationale debuut maakt.
Oranje stelt daar spelers als Ajacied Sjaak Swart en Feyenoorders Cor van der Gijp en Jan Klaassens tegenover. Het merendeel van Oranje heeft bovendien al een interlandtotaal dat in de dubbele cijfers loopt achter zijn naam staan. Jan Klaassens is zelfs al op weg naar het, in die tijd, duizelingwekkende aantal van vijftig wedstrijden in het nationale tricot. Tegen de Nederlandse Antillen speelt hij nummer 48.
Oranje is echter ver van goede vorm verwijderd. Drie dagen eerder is in Mexico in verzengende hitte met 3-1 verloren en een maand eerder was Zwitserland ook als met 3-1 te sterk. Dat die verliespartijen meer aan de zwakte van Oranje dan aan de kracht van de tegenstanders lagen wordt duidelijk als de Antillen hun internationale debuut maken. Oranje komt niet verder dan een bloedeloos gelijkspel, 0-0. De Nederlandse Antillen zullen als elftal nog één interland spelen. Twee jaar later is Oranje opnieuw de tegenstander en Nederland wint met 8-0.
01-09-1982 IJsland-Nederland 1-1
Als Kazachstan vrijdag achter de rug is wacht op maandag alweer de volgende tegenstander in de kwalificatiereeks. Oranje kwam IJsland ook al tegen in de kwalificatiereeks van 1982, op weg naar het EK'84. Uit die wedstrijd vallen lessen te trekken die annor 2014 nog altijd van toepassing zijn.
De uiterst succesvolle jaren zeventig waren in 1982 inmiddels letterlijk en figuurlijk afgesloten. De opstelling van bondscoach Kees Rijvers herbergt met Wily van der Kerkhof nog slechts één speler die ook in de tijd van Cruyff, Neeskens en Van Hanegem een woordje meesprak. Het elftal bestaat verder uit spelers die eerder nog niet eens mochten dromen van een Oranjeselectie en vooral heel veel jongelingen.
Die jongelingen luisteren naar klinkende namen als Gerald Vanenburg (18 jaar, tweede interland), Wim Kieft (19 jaar, vijfde interland), Ruud Gullit (20 jaar, derde interland) en Frank Rijkaard (19 jaar, vijfde interland). Dat klinkt nu als een winnend elftal vol wereldsterren. In 1982 kende niemand hen echter nog.
De IJslanders zijn echter nauwelijks onder de indruk. Een collectief van spelers die in de eigen competitie en bij middelmatige Europese clubs als Fortuna Dusseldorf en Cercle Brugge spelen houden Oranje vrij simpel op 1-1. Oranje zal zich dan ook niet voor het eindtoernooi plaatsen, zelfs niet als oudgedienden als Ruud Krol en René van der Kerkhof terug bij de selectie worden gehaald.
07-06-2014 Wit-Rusland-Nederland 1-0
Guus Hiddink stond al eens eerder aan het roer van het Nederlands Elftal op het moment dat er voor het eerst tegen een voormalig Sovjet-Republiek werd gevoetbald. In 1995 is Hiddink namelijk net aan het einde van het eerste jaar van zijn eerste periode als keuzeheer als Wit-Rusland de tegenstander is in Minsk.
Bij de ploeg is opnieuw sprake van een wisseling van de wacht. Spelers als Jan Wouters, Frank Rijkaard en Ronald Koeman hebben na het wereldkampioenschap in de Verenigde Staten afscheid genomen als international. Daarom moet naast de reeds gedebuteerde spelers als Frank de Boer en Dennis Bergkamp nog een hele generatie aan toptalenten worden ingepast.
Dat gaat minder voortvarend dan gehoopt. Wit-Rusland is de vijfde tegenstander van Team Hiddink en van de eerste vier wonnen er drie van Oranje, Frankrijk, Portugal en (opvallend) Tsjechië, dat ook al debuteerde na de splitsing van Slowakije.
Hoewel bijvoorbeeld de eerder genoemde Bergkamp en Frank de Boer ontbreken komt Oranje toch met een geroutineerd elftal aan de aftrap. Alleen doelman Edwin van der Sar debuteert. Danny Blind speelt al zijn tweeëndertigste interland, John van 't Schip zijn eenenveertigste en Aron Winter viert zelfs zijn vijftigste optreden in het Nederlands elftal. Jongelingen als Patrick Kluivert en Clarence Seedorf hebben bovendien net een week eerder de Champions League gewonnen met Ajax.
Het mag niet baten, Oranje verliest met 1-0 en kan totaal geen vuist maken. Het blijkt echter wel de ommekeer van het elftal dat na deze wedstrijd sterker en sterk wordt wat uiteindelijk resulteert in de halve finale op het WK'98.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten