Voor het eerst sinds de millenniumwisseling gebeuren er weer echt spannende dingen in het Franse clubvoetbal. De verantwoordelijke is een Argentijnse wonderdokter met zijn eigen stroming volgelingen. Het 'Bielsismo' van Marcelo Bielsa maakt van Olympique Marseille een voorbeeld voor Europa.
Zoals ook elders in de Nederlandse sportmedia het geval is geldt ook op Sportpreview dat de Franse Ligue 1 een ondergeschoven kindje is. Zij die het hardst schreeuwen eisen de meeste aandacht op en dus kijkt Nederland massaal naar Engeland, Spanje, Duitsland en, ook al in mindere mate, naar Italië. Terwijl in en om de Big Four van Europa wordt geklaagd over de macht van het grootkapitaal bloesemt juist in Frankrijk de oplossing.
Van trendsetter tot paria
Een blik op de ranglijst van de Ligue 1 leert dat na een kwart van de competitie niet de oligarchenspeeltjes Parist St. Germain en AS Monaco de dienst uitmaken maar dat de gevallen glorie van Olympique Marseille aan de leiding gaat. De ironie wil dat juist Olympique Marseille een trendsetter was als het gaat om de macht van het grote geld. De Zuid-Fransen eisten zelfs in 1993 de Champions League voor zich op. Pas toen bleek dat een deel van het succes voortkwam uit het feit dat de grote geldschieters achter de schermen niet alleen de eigen spelers maar ook die van de tegenstander betaalden om overwinningen van Marseille veilig te stellen keerde het tij. De club verdween in de Ligue 2 en moest er enige seizoenen verplicht verblijven.
Het lijkt inmiddels een eeuwigheid geleden, Marseille is al vele jaren terug op het hoogste niveau en bereikte zelfs in 2004 de finale van de Europa League aan de hand van Didier Drogba. De titel in de Ligue 1 bleek echter vaak een brug te ver. Eerst was er de dominantie van dat andere Olympique uit het zuiden, Olympique Lyon. Vervolgens rezen de sterren van de speelballen uit het Oostblok (AS Monaco) en Midden-Oosten (Paris St. Germain). Olympique Marseille was veroordeeld tot een rol als figurant.
De Argentijnse Louis
Dat Marseille het hoofd weet te bieden aan de terminaal zieke koopclubs is te danken aan één man alleen. Marcelo Bielsa is de Argentijnse Louis van Gaal. Als de coach naar een club komt geeft hij geen goed bedoelde adviezen, hij neemt de club simpelweg over. Een club is immers pas in staat het spel te spelen dat de Argentijn voor ogen heeft als de voorwaarden daarvoor optimaal in orde zijn.
Het vreemde is dat inkopen doen niet één van die voorwaarden is. De selectie waarmee Bielsa zeven punten voor staat op de concurrentie is nagenoeg gelijk aan het team dat vorig seizoen niet verder kwam dan de zesde plek op de ranglijst en op één punt Europees voetbal misliep. De coach zag namelijk nog voldoende potentieel in de reeds aanwezige spelers.
Spits André-Pierre Gignac bijvoorbeeld. De puntspeler loopt dit seizoen exact één op één, tien goals in tien wedstrijden. Zijn gemiddelde voor Marseille in zijn eerste vier seizoenen samen? één goal per drie wedstrijden. Hij is zelfs (na sinds het wk 2010 niet meer te zijn opgeroepen) terug in de nationale ploeg van Les Bleus. Het is allemaal te danken aan het meesterbrein van Bielsa. Één van zijn eerste daden bij binnenkomst in het Stade Velodrome deze zomer was volgens Franse krant l'Equipe een persoonlijk gesprek met de spits waarin hij stelde: "val twee kilo af en ik maak je topscorer."
Aanvallen, aanvallen, aanvallen
De filosofie van Bielsa is gestoeld op een simpel principe: verover de bal en val aan. Het leverde hem de adoratie van zijn gelijken (Louis van Gaal) en zijn studenten (Gerardo Martino, Pep Guardiola) op. Het bracht hem succes met Chili op het wereldkampioenschap van 2010 waar het wereldwijd werd geprezen als het meest spannende kijkelftal. Dit had enig voeten in aarde, na twee 3-0 thuisnederlagen leken zijn dagen immers al geteld. Pas toen hij zijn werkgever in staat stelde zijn thuisland Argentinië voor het eerst in de geschiedenis te verslaan was zijn kostje gekocht. De sleutel bleek een tactiek doorspekt met fris aanvalsspel. Als het Spanje niet zo vroeg in het toernooi in Zuid-Afrika had getroffen, wat dan? Een meningsverschil met de herkozen president van de Chileense voetbalbond leidde zijn vertrek in februari 2011 in.
Wanhopen hoefde Bielsa niet, Athletic de Bilbao stond direct klaar om hem emplooi te bieden. Ook daar drukte hij zijn stempel. Door opnieuw met een fris aanvallend elftal de wereld in te trekken, waarbij bovendien slechts gebruik werd gemaakt van het reeds aanwezige spelersmateriaal zoals de opgebloeide spits Fernando Llorente, versloeg Bilbao achtereenvolgens Manchester United, FC Schalke 04 en Sporting Lissabon in de Europa League. De opmars werd pas in de finale tot een halt gebracht door de landgenoten van Atletico Madrid. Het leverde de opgebloeide spelers Javi Martinez en Llorente transfers op naar grootmachten Bayern München en Juventus.
De trucs van een vakidioot
Marcelo Bielsa deed het na zijn vertrek uit Baskenland een jaar rustig aan. In april werd al bekend dat Marseille zijn volgende halte zou worden. Alleen al de aankondiging van de komt van de wonderdokter werkte als een medicijn op het elftal dat prompt beter begon te spelen.
Het geheim van Bielsa gaat echter veel verder dan zijn uitstraling alleen. Zo is hij een maniakale verzamelaar van voetbalbeeldmateriaal. Hetgeen hij allemaal in een archief opslaat om er ooit zijn voordeel mee te kunnen doen. Ook zijn de afmetingen van het veld waarop gespeeld moet worden een factor in de tactiek van zijn ploegen. Bielsa is bovendien zo perfectionistisch dat hij bij gelegenheid eigenhandig nameet of de opgegeven afmetingen correct zijn. In zijn tijd bij Athletic de Bilbao zorgde hij ervoor dat de kuiltjes in het veld gevuld werden met water om het snelle combinatiespel van FC Barcelona te vertragen. De vakidioot gaat niet voor niets door het leven onder de bijnaam 'El Loco'.
Ook is hij een voorloper als het gaat om positiespecifieke training. De vorm van training die bijvoorbeeld in Amerikaanse sporten als football en honkbal als zeer normaal gezien wordt maar in het voetbal slechts mondjesmaat (spitsentrainers) wordt toegepast. Het Bielsismo schrijft echter voor dat de linies afzonderlijk van elkaar trainen. Niet alleen qua oefenstof maar ook waar het gaat om het tijdstip. Dat voor iedere linie op een ander moment van de dag ligt.
In de zienswijze van Bielsa bestaat de verdediging uit de twee centrumverdedigers en de twee verdedigende middenvelders. De drie aanvallers, de nummer 10 en de twee 'vleugelverdedigers' gelden als zijn zes aanvallers. Het is precies deze filosofie waar de krachtpatserscompetitie die de Ligue 1 is geen antwoord op heeft.
Het doet allemaal denken aan de aanpak die Louis van Gaal hanteerde tijdens de zomermaanden in Brazilië. Denk aan de plaatsing van Dirk Kuijt als rechtsback en het gebruik van drie centrale verdedigers en een middenvelder er kort voor. Tactische vondsten en onorthodoxe beslissingen zijn echter niet het patent van de huidige coach van Manchester United, het is het handelsmerk van Bielsa. Mogelijk staat hij aan de vooravond van de kroon op het werk, het verslaan van het grootkapitaal. Ondertussen kijkt een steeds groter deel van Europa met ingehouden adem mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten