Beste Wouter,
We hebben gelukkig weer wat te klagen in Rotterdam. Onder Ronald Koeman ging het naar mijn zin eigenlijk net iets te voortvarend. Gelukkig toverde kanonnier van weleer Pierre van Hooijdonk Colin Kazim-Richards deze zomer uit de hoge hoed.
Kazim gaat in sommige kringen van Rotterdam inmiddels al als de 'Balotelli van Zuid' door het leven. Nu weten jij en de trouwe lezers al dat ik uiterst gecharmeerd ben van het type echte haatspeler. Balo is dan ook van mijn troetelkinderen. Net als Pepe en Samir Nasri dat zijn. Kazim haalt echter mijn basisopstelling geeneens.
Dat komt zo. Colin heeft nog best een aardig levensverhaal. Zo draagt hij de bijnaam 'The Coca-Cola kid'. Een trouwe supporter van Brighton & Hove Albion won namelijk een prijsvraag voor zijn 'cluppie' en van het geldbedrag dat de frisdrankgigant overmaakte werd de Turks-Engelse aanvaller naar de club gehaald. De enige manier waarop je Balo aan Coca-Cola kunt verbinden is die keer dat hij een pet-flesje volpiste en zijn broer geld bood om het op te drinken. Wat zijn eigen broer dus eigenlijk zijn persoonlijke hofnar maakte. Zie je het verschil?
Colin Kazim heeft gewoon wat last van verkeerde arrogantie. Hij voelt zich nog altijd de grote ster van Fenerbahce en Galatasaray die in Nederland tussen de jeugdspelers spitsje mag komen spelen. Dat zelfs binnen zijn eigen ploeg meer dan een handvol spelers loopt dat meer kan met een bal dan hij, en we weten allemaal hoe beperkt de kwaliteiten bij 98% van de Feyenoordselectie zijn, dat gaat er bij hem simpelweg niet in. Toen hij na de door hem gescoorde maar onbelangrijke 0-3 uit bij Go Ahead Eagles een veredelde publiekswissel kreeg en direct handtekeningen moest uitdelen was hij al verpest. Hij dacht dat Nederland al aan zijn voeten lag.
In Rotterdam is de verering van culthelden veel te ver doorgeslagen. Zelfs voor hen die toen nog lang niet geboren waren geldt het team van 1970 als de ideale selectie. Jansen, De Kromme en Boskamp, dat waren nog eens echte mannen. In dit elftal vind je ook al geen Uli of Kung Fu Henkie, de helden van de cupfightersploeg uit de jaren '90.
Dit elftal is een verzameling aardige gasten. Daarom hou ik eigenlijk wel een beetje van Kazim. Hij roept totaal geen sympathie op. Waar 'Lexie' nog zo'n lekker straatschoffie is. En 'Jordy' zo vertederend probeert de voorbeeldige volwassen aanvoerder te zijn. Waar Jens het wensvriendje voor je dochter is. En Elvis zo'n lieve jongen blijkt. Daar hoort Kazim thuis.
Jordy Clasie maakte zich onsterfelijk door ondanks vermeende interesse uiteindelijk zelf te kiezen voor contractverlenging. In de ogen van de fans maakt dat van hem de enige echte Feyenoorder op aarde. Dat hij in werkelijkheid gewoon een huismus is die zich vlak voor het voltrekken van de transfer besefte dat hij niet dagelijks vanuit Haarlem op en neer kon rijden naar Porto doet niet ter zake.
Stel je toch eens voor dat je elftal uit elf Clasies bestond. Dan supportte je een ploeg die goed genoeg kon voetballen om er titelaspiraties op na te houden. Het betekende ook dat je veroordeeld was tot een leven lang aan loze kreten na iedere wedstrijd. Doe mij maar Kazim. Doe mij maar misbaar. Doe mij maar een gebrek aan vreugde bij een goal van een ander. Als er dan toch niets gewonnen wordt op Zuid, laat me dan maar lekker ergeren.
Ik spreek je vrijdag,
Lionel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten