Beste Wouter,
Hij is ineens gestopt. Karsten Kroon besloot dat het zondagmiddag na een elftal rondjes ergens in Japan wel genoeg was als prof. De sportwereld was niet heel erg geschokt door het bericht en eerlijk gezegd was ik dat ook niet. Ik was zelfs een beetje blij toen ik hoorde dat het einde kwam, ik ergerde me vaak aan Karsten, onterecht blijkt nu.
Toen ik gistermiddag de statistieken van Kroon erop nasloeg bleek pas hoe verkeerd mijn beeld van hem al die jaren is geweest. Dat komt zo. Kroon kwam snel, heel snel. In 2002 won hij de befaamde één-twee-drie etappe in de Tour. Het was daar waar het grote publiek hem leerde kennen. De rit naar Plouay leverde een uitsluitend Nederlands podium op. Kroon werd er geflankeerd door Erik Dekker, die hard opweg was de wereldbeker te winnen, en Servais Knaven, lid van de grootste en sterkste ploeg op dat moment: Domo Farm Frites. Het was letterlijk midden in de Armstrongperiode, die op ging voor zijn vierde Tourzege, en het was ook het jaar waarin Michael Boogerd zegevierde op La Plagne.
Enkele dagen later stond er een kort interview met Kroon in de krant. Hij vertelde dat het hem zo trots maakte dat hij tijdens de Tour overal werd aangekondigd als Karsten Kroon, le vainquer de Plouay. Letterlijk betekent deze uitdrukking dat de Drent de veroveraar van Plouay was. Het bleek het begin van het einde van de relatie tussen Kroon en mij. Ik kreeg ontzettend hoge verwachtingen van de Drent. Hij moest niet alleen Plouay veroveren maar ook Parijs, Luik, Valkenburg, Lombardije, Mendrisio en Madrid. Het kwam er nooit van. Kroon bleek een faler. Gekscherend grapte ik wekelijks met mijn vrienden dat Kroon wel als nummer zes kon worden ingevuld in de toto-uitslag. En altijd was er wel een excuus, de weg was te recht, de banden te dik, het peloton reed te hard, nooit lag het aan een gebrek aan kunde van Karsten Kroon.
Karsten Kroon bleek ten prooi te zijn gevallen aan de vloek van de televisiekoersen. Van een gebrek aan kunde was helemaal geen sprake. Men is snel geneigd te denken dat een wielerwedstrijd die niet op de Nederlandse televisie verschijnt ook niet zo heel erg zwaar kan zijn. Bladerend door de statistieken van de veroveraar bleek echter dat hij weldegelijk meerdere steden aan zijn spies reeg. Zo had hij een jaar eerder een peloton vol grote namen verslagen in de Grote Prijs Gippingen. Ook won hij twee keer de in Nederland zeer ondergewaardeerde Rund um den Henniger Turm. Een wedstrijd die met gemak kan concurreren met de klassiekers. Op die erelijst prijken ook Erik Zabel, Stefano Garzelli, John Degenkolb, Davide Rebellin, Phil Anderson, Gerrie Kneteman en Eddy Merckx. Je kan er maar tussen staan.
De gekscherende zesde plaats van Karsten blijkt ook veel meer waard dan ik altijd dacht. In 2006 reed hij in drie weken tijd vier top tien plaatsen op rij in de Brabantse Pijl, Ronde van Vlaanderen, Waalse Pijl en Amstel Gold Race. Ik kan zo duizend renners aanwijzen die hun leven zouden geven voor één zo'n top tien klassering in hun gehele carrière. Tussen 2006 en 2012 zou nog een hele reeks top vijf klasseringen volgen in eendagskoersen.
De veroveraar kon nog een jaar op het een na hoogste niveau met jongeren aan de slag. Roompot Orange Cycling wilde hem er maar wat graag bij hebben. Voor Kroon zelf was het echter wel gedaan. In 2014 pakte hij slechts twee top tien klasseringen, Toevallig op de tweede dag (tiende in een etappe in Qatar of all places) en de voorlaatste dag (een vijfde plek in het bergklassement van Peking). Hij eindigde in Japan, waar hij een sprintje om de tweeënveertigste plek won. Hij was beste Nederlander van de dag.
Ik spreek je vrijdag,
Lionel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten