Voor Roger Maris was er geen 'Jeter-euforie'

De euforie rondom honkballegende Derek Jeter van de afgelopen dagen is iets van alle tijden. Helden worden nu eenmaal bewierookt, zeker wanneer zij voor hun afscheid staan. Toch geldt dit niet voor iedereen. Vandaag is het 53 jaar geleden dat Roger Maris, ook van New York Yankees, homerun nummer 61 sloeg. Een record. Begeleid door een boze en boe-roepende menigte.

Honkbal is een sport van statistieken en records. Sommige van die records krijgen jaar na jaar een grotere status. De hitting streak van weer een andere Yankeesgrootheid, Joe DiMaggio, is bijvoorbeeld zo’n mythisch record. De kans dat een speler ooit nog eens 56 wedstrijden op rij de bal in het spel krijgt lijkt minimaal, het record beleefde dit seizoen al zijn drieënzeventigste verjaardag. Een mijlpaal uit recenter verleden dat grote kans maakt larger than life te worden is de twee grand slam homeruns in één inning die Fernando Tatis, destijds van St. Louis Cardinals, sloeg. De kans dat iemand ooit nog twee keer achter elkaar vier man binnen slaat zonder dat de slagbeurt voorbij is gegaan is ongeveer even groot als twaalfmaal in je leven door bliksem geraakt worden.

Voorgeschiedenis

Een record dat sinds het prille begin van de sport wordt bijgehouden is het zogenaamde single season homerun record. In 1876 wordt de National Association opgeheven en de National League gevormd. Een zekere George Hall van Philladelphia Athletics is na dat seizoen de eerste recordhouder, hij slaat dat jaar vijf ballen het veld uit. De geboren Engelsman heeft dan al een carrière van tien jaar als honkbalprof achter de rug. Zijn vijf rake klappen blijven drie jaar in de boeken staan tot Charley Jones van Boston Red Caps in 1879 nummer zes over de hekken slaat, hij komt zelfs tot negen homeruns dat seizoen.

Het aantal homeruns in een jaar kruipt soms wat sneller (een jaar na Jones’ negen gaat het record weer terug naar Philladelphia, Harry Stovey scoort er veertien) en dan weer heel langzaam omhoog, de opvolger van Stovey heet Ned Williamson en blijft met zevenentwintig homers 35 jaar in de boeken. Na Williamson begint het record pas echt iets voor te stellen als ene Babe Ruth het heft in handen neemt. De vierentwintigjarige Ruth speelt in 1919 voor Boston Red Sox als hij voor het eerst het record pakt, maar liefst 29 ballen vliegen de diverse stadions uit. Het blijkt echter pas het begin van wat The Bambino met een bal en een bat kan.

Lees het hele verhaal voor slechts 1 my in MyJour hier.