De NASL kent een lange geschiedenis en New York Cosmos speelt daarin een prominente rol. Zowel in de oude (1968-1984) als in de nieuwe league (sinds 2011) is de club uit The Big Apple vertegenwoordigd. De club en de NASL zijn dan ook trots op hun geschiedenis. Uit niets blijkt dat in de VS net zo tegen het NASL-debacle wordt aangekeken als in Europa. Ondernemen is durven falen en profsport is een onderneming, zo lijkt de gedachte. Op NASL.com is dan ook een uitvoerig verslag van The golden era te lezen. Daarin wordt de peetvader van het Amerikaanse clubvoetbal Phil Woosnam uitvoerig bewierookt om zijn pionierswerk in de jaren zestig. Woosnam is dan ook als Welshman de voetbalbelichaming van 'The American Dream'. De coach en commissaris van de bond had ideeën die 'larger than life' waren.
Rol van NY Cosmos
De snelle groei die de League in de jaren zeventig doormaakte (en hem uiteindelijk de das om zou doen) wordt vrijwel volledig op het conto van de ploeg uit New York geschreven. Als de ploeg in 1971 toetreedt tot de competitie begint het enthousiasme pas echt toe te nemen. Met wereldkampioenen Pelé, Carlos Alberto en Kaiser Franz Beckenbauer in de gelederen is het reizende voetbalcircus dan ook een flinke attractie. Waar gemiddeld 13.000 supporters bij de drieëntwintig overige clubs op de tribune zitten trekt Cosmos gemiddeld meer dan het dubbele aantal. Wekelijks beleven ongeveer 28.000 fans de show van de enigszins belegen, maar daarom niet minder indrukwekkende, wereldsterren van het mondiale voetbal. In de hoogtijdagen van 1978 en 1979 trekt de club zelfs veertigduizend bezoekers per week.
Dat New York het epicentrum van het Amerikaanse voetbal wordt is niet vreemd. Hoewel Woosnam zijn evangelie in eerste instantie vanuit een kelder van het stadion van honkbalploeg Atlanta Braves verspreidt kent New York de grootste populatie Europeanen. En die willen maar wat graag hun eigen spel weer kunnen spelen. De Europese New Yorkers spelen dan ook een grote rol bij het in de armen sluiten van de club door de stad. Tien jaar nadat de league aftrapt is echter een groot deel van de tribunes dan eindelijk ook gevuld met 'echte' Amerikanen.
Die bezoekers hadden wel eerst enige overtuigingskracht nodig. Soccer was immers zoals gezegd iets voor die ´mietjes´ uit Europa. Elke sport waar je je handen niet bij mag gebruiken is waardeloos denken aanhangers van Yankees, Mets, Jets, Giants en Rangers. Bovendien moeten een aantal van die vervelende Europese regeltjes eerst eens geschrapt worden. Die vertragen het spel alleen maar. En in het land van fast food en fast lanes zit niemand op slow sports te wachten.
Het zijn uiteindelijk de, voor die tijd, vreemde ideeën die de Europeanen doen afkeren van de competitie. Het is hun ogen een hele nieuwe sport geworden. Voetbal en soccer zijn niet hetzelfde. In 1984 houdt de league op te bestaan om pas in 2011 nieuw leven in geblazen te worden. Gewoon volgens regels van de FIFA. Dertig jaar later blijkt echter een aantal ideeën uit 1984 helemaal zo gek nog niet.
Terugspelen en drie keer wisselen
De regels die liefhebbers in eerste instantie de tenen deden krommen blijken bij nader inzien best het proberen waard, zo blijkt. Twee van de regels van de NASL hebben daadwerkelijk het mondiale voetbal bereikt. Niet alleen mag een keeper de bal niet zonder meer oppakken, ook mag er driemaal gewisseld worden.
Al in 1981 besluit de overkoepelende organisatie van de Amerikaanse profleague dat de terugspeelbal op de keeper de snelheid van het spel niet ten goede komt. Daar moesten we maar eens mee stoppen. Het is op dat moment één van de regelwijzigingen die de FIFA ertoe doet besluiten het vrijgekomen WK van 1986, dat eigenlijk naar Colombia zou gaan, niet aan de USA toe te wijzen. Wie zich niet aan de grote baas wil conformeren moet maar op de blaren zitten. Minder dan vijftien jaar later wordt de regel gemeengoed in de voetbalsport. Terugspeelballen op de keeper mogen niet langer worden opgepakt. Wk gemist, oorlog gewonnen, aldus de Amerikanen.
Hetzelfde kan gezegd worden over de mogelijkheid tot een extra wissel. In Europa spreekt men er schande van dat die rare Amerikanen drie spelers naar de kant mogen halen. Twee is het maximum vindt de wereldvoetbalbond. In 1994 gaat toch ook het mondiale voetbal over van twee naar drie. Niet alleen worden er voortaan niet twee maar drie punten aan een overwinning toegekend, ook staat Sepp Blatter himself toe dat voortaan drie wissels per wedstrijd mogen plaatsvinden. Sinds het WK van 2014 gaan zelfs stemmen op om daar een vierde wissel aan toe te voegen.
Zuivere speeltijd
De regelwijziging in de NASL van de vorige eeuw die in de huidige tijd het overwegen waard is, is de invoering van zuivere speeltijd. In een publicatie van Hard Gras uit 2002 opperde Marco van Basten dit idee ook. Vanaf het prille begin doet de NASL al niet aan blessuretijd. Amerikanen zijn immers uit basketbal, football en ijshockey gewend dat de speelklok afloopt in plaats van oploopt. 45 minuten en geen seconde langer moeten de helften duren. Staat de klok op 0.00 dan gaat de sirene. Einde wedstrijd.
De hoge concentratie Europese en Zuid-Amerikaanse spelers weten hier met hun blessurebehandelingen echter handig gebruik van te maken, bij een kleine voorsprong maken zij de wedstrijd tegen het einde dood door eindeloos op de grond te gaan liggen. Een tactiek die anno 2014 nog altijd wordt toegepast.
In Amerika wist men daar wel een oplossing voor. American Football en NBA Basketbal werden immers simpelweg stilgelegd bij blessure behandelingen of andersoortige dode spelmomenten. Twee helften van 35 zuivere speelminuten met het stil zetten van de klok als de bal buiten de lijnen verdwijnt of wanneer de scheidsrechter fluit wordt de nieuwe norm van de NASL. Jaren later blijkt uit statistieken dat het speeltuig in Europese wedstrijden gemiddeld zo'n vijfentwintig minuten per helft effectief in het spel is. Dit betekent dat de gemiddelde voetbalfan voor zijn duurbetaalde kaartje veertig minuten per wedstrijd naar niets zit te kijken. Anno 2014 is twee keer 35 minuten 'echt' voetbal misschien zo gek nog niet.
Wat wel raar is, en eigenlijk haaks op de eigen benadering staat, is de toevoeging van strafminuten voor gele kaarten. Hetgeen indruist tegen de zo gepredikte snelheid en zuiverheid. Wedstrijden duren ineens toch niet zeventig exacte minuten.
35-yard lijn
Dat de FIFA al in de jaren zeventig en tachtig, ver voordat types als Sepp Blatter de scepter zwaaien, niet voor evolutie open staat blijkt uit de manier waarop met aanvalsaanmoediging wordt omgegaan. De grootste doorn in het Europese voetbal oog is het veranderen van de buitenspelregel door de Amerikanen. Waar in Europa geldt dat spelers vanaf de middellijn buitenspel kunnen staan op de vijandelijke helft voegen de NASL teams een extra lijn toe aan het veld. Met 35 yards (32 meter van het midden, ongeveer ter hoogte van het zestienmetergebied) extra waarin de spelers vrij konden bewegen moest het spel aanvallender worden.
Deze regel is echter lang niet zo gek bedacht als hij klinkt. Denk maar eens aan al die gevallen van spelers die uit een snelle counter worden gefloten omdat ze één voet over de middellijn hebben. Terwijl er vaak nog zestig meter is af te leggen, ruimschoots voldoende om een verdediger terug te laten komen. In het hockey is de buitenspelregel ook niet langer van kracht, de opheffing van de regel is op een vergelijkbare manier tot stand gekomen. Tot in de jaren '80 konden hockeyspelers op de helft van de tegenstander buitenspel staan. Daarna, tot de afschaffing in 1996 gold de 23-meterlijn als buitenspelgrens. Sinds 1996 bestaat buitenspel niet meer in de hockeysport. Kenners voorspelden dat de regel binnen de kortste keren zou worden teruggedraaid. Over twintig maanden viert de afschaffing echter zijn twintigste verjaardag.
Geen gelijke spelen
Amerikanen houden niet van gelijke spelen. In sport hoort er een winnaar en een verliezer van het veld te stappen. Daarom eindigde een wedstrijd niet perse na de zeventig minuten zuivere speeltijd. Mocht er een gelijke stand op het bord staan, dan werd er gewoon nog even een verlenging aan de wedstrijd geplakt. Als zelfs dan nog geen winnaar bekend was dan werd de dag afgesloten met een shoot-out, het dribbelen met de bal vanaf de middellijn naar het doel in een poging de doelman te verschalken. Teams hielden dus nooit één punt over aan wedstrijden.
Hypothetisch gesteld, nummer acht van de huidige eredivisie FC Twente zou koploper zijn als het alle gelijkspelen van deze competitie gewonnen had. De zes puntendelingen van de Tukkers zouden namelijk twaalf punten extra opleveren waarmee de Enschedeërs op 27 punten zouden komen, een totaal waar geen enkele eredivisieploeg aan kan tippen. Zelfs niet wanneer alle gelijke spelen worden geschrapt. Daarmee is overigens niet direct bewezen dat de regel een goed idee is.
Puntentelling
De regel die de NASL als competitie de das om doet is die van de wijziging van de puntentelling. Het is waarschijnlijk ook deze regel die het beeld van de vooruitstrevende Amerikanen bij de liefhebber heeft vertroebeld. In Europa wordt destijds nog met een twee puntensysteem gewerkt. Het doelsaldo geldt slechts als extra doorslaggevend middel bij gelijk eindigen op de ranglijst. In Amerika denkt men daar anders over.
Op 21 okotber 1980 gaat men over tot een systeem waar negen punten voor een zege maar ook nog eens bonuspunten voor iedere goal worden weggegeven. Het geheel kan oplopen tot vijftien punten voor een zege. De andere kant van de medaille is echter dat de kans bestaat dat niet het team met de meeste overwinningen maar het team met de meeste bonuspunten kampioen van het reguliere seizoen wordt. Hetgeen ook gebeurt in maar liefst vijf jaargangen.
Doorgeslagen rariteiten
Als blijkt dat de Amerikanen de wk-organisatie niet krijgen vanwege hun 'verkrachting' van het spel is de beer helemaal los. Nu NASL niet langer door de FIFA erkend wordt mag men immers doen wat men wil. En zo worden de doelen vergroot om meer doelpunten te verzorgen. De Amerikanen zelf zien het wel zitten. Als de kans dat er tijdens de wedstrijd wordt gescoord groter wordt hoeft men zich immers geen zorgen meer te maken om die verlengingen en shoot outs. We krijgen dus niet meer rare regels maar minder, zo is de redenatie.
De FIFA besluit echter anders: houd je aan de regels of we gooien je uit de club. Dit dreigement wordt ook aan de Amerikaanse USF geuit, de landelijke voetbalbond. Daarmee is de kous af, in 1984 staakt de NASL zijn werkzaamheden. Om pas zevenentwintig jaar later een doorstart te maken. Waarbij het zich houdt aan de FIFA-regels. Regels die er over twintig jaar heel anders uit kunnen zien.
NASL-regels vind je hier en in dit NYTimes artikel uit 1981.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten