Twee dagen geleden maakte William Gallas bekend dat hij zijn voetbalschoenen voor eeuwig opbergt. Op de redactie van Sportpreview dachten we dat hij dat al enige tijd geleden had gedaan. We wisten niet, of het was ons ontschoten dat, de Fransman zijn brood verdiende in Australië bij Peth Glory.
Gallas genoot grote bekendheid om zijn capriolen zowel op als naast het veld. Zijn 'finest moment' is de kopbal in de kwalificatie play-off tegen Ierland die Frankrijk naar het wereldkampioenschap van 2010 bracht. Een kans die hij kreeg omdat Thierry Henry de bal met de hand van achter de achterlijn terug in het spel bracht. De Fransen werden echter met gelijke munt terugbetaald. Het wereldkampioenschap liep uit op grote catastrofe.
Gallas was ook de man die als aanvoerder van Arsenal in 2009 besloot om al zijn jonge teamgenoten in een interview aan te vallen. Het kwam hem duur te staan, het bleek het begin van het einde van zijn Arsenalcarrière. Gelukkig had de Fransman wel gevoel voor dramatiek. Hij dreigde bijvoorbeeld de bal met opzet in eigen doel te schieten als hij niet mocht vertrekken bij Chelsea. Zoals hij na vastgelopen contractonderhandelingen voor een, in zijn ogen geheel terecht, vertrek bij Chelsea richting rivaal Arsenal koos, zo besloot hij dat de volgende halte de grootste 'haatclub' van Arsenalfans moest zijn: Tottenham Hotspur.
De laatste jaren sleet Gallas bij Perth Glory in de Australische A-League. Dat zijn daden down under niet tot Europa doordrongen is niet verwonderlijk. In anderhalf jaar Australië kwam hij tot slechts veertien optredens. Gallas is niet de enige ster die aan de wieg stond van de opkomst van Chelsea als grootmacht die in de vergetelheid raakte. We namen de Chelseateams uit de periode 2003-2006 door en zochten uit waar al die duurbetaalde aankopen toch gebleven zijn.
Asier Del Horno
De Bask Asier Del Horno (33) was indirect één van de grootste redenen van het vertrek van Gallas bij Chelsea. Gallas voelde de bui namelijk al hangen toen spelers als Del Horno en Khalid Boulahrouz naar Londen kwamen. De aankopen van trainer Jose Mourinho zouden zijn kansen op speelminuten drastisch verminderen. Gallas had het jaar ervoor bijvoorbeeld nog linksback gespeeld als vervanger van de langdurig geblesseerde Wayne Bridge. Met de komst van de linksback van Bilbao zou die positie niet langer een optie zijn.
Del Horno speelde in het overgrote deel van de wedstrijden van het kampioensjaar 2005/'06 in de verdediging van Chelsea maar besloot toch na één jaar alweer te vertrekken. De volgende stop was Valencia. Een succes werd het niet, in zijn vijf contractjaren werd hij maar liefst drieënhalf jaar uitgeleend.
Vanaf het moment dat hij uit Londen vertrok was het gedaan met de carrière van Del Horno. Viel hij door een blessure nog op het laatste moment af voor het wereldkampioenschap van 2006, in de zes daaropvolgende seizoenen zou hij niet meer zijn dan wisselspeler bij clubs als Valladolid en Levante.
Zijn loopbaan eindigde dan ook bij het kleine Levante. Daar verloor hij de competitiestrijd nota bene van de zes jaar oudere dertiger Juanfran. Die we in Nederland vooral kennen van zijn mislukte avontuur bij Ajax. Del Horno besloot daarop direct te stoppen met voetballen, op 31-jarige leeftijd.
Damian Duff
Naast Gallas bleek nog een speler die furore maakte tijdens de opkomst van Chelsea als topclub nu in Australië zijn brood te verdienen. Bij Melbourne City FC, de club van trainer John van 't Schip staat ook Damian Duff onder contract. De Ier was de duurste aankoop in het eerste jaar van Roman Abramovitsj, net voor Hernan Crespo, Adrian Mutu en Claude Makelele.
In tegenstelling tot Asier Del Horno bleefg Damian Duff, net als Gallas, wel nog lange tijd in beeld bij de fans. Duff speelde na zijn tijd in Londen bijvoorbeeld nog lange tijd voor Newcastle en bereikte met het inmiddels gedegradeerde Fulham nog de Europa League finale door onder andere Juventus uit te schakelen.
Duff, 35 jaar inmiddels, vormt tegenwoordig in Melbourne een aanvalsduo met de Spanjaard David Silva. Het is zijn eerste jaar in de Australische League.
Adrian Mutu
Worden competities als die van Australië, Amerika, Qatar en, in mindere mate, Japan en China gezien als een vergaarbak voor vergane glorie, de nieuw gevormde Indian Superleague spant pas echt de kroon. En wie duikt daarop? Enfante terrible Adrian Mutu.
De Roemeen gold als de grote belofte van het nieuwe Chelsea. Toen hij naar Londen kwam was hij immers pas 24 jaar maar had hij er al zeven seizoenen als prof op zitten, onder andere bij Internazionale en Parma in de Italiaanse Serie A. Het liep echter anders. Mutu begon voortvarend aan zijn Chelsea-loopbaan met vier goals in de eerste drie duels waarin hij uitkwam.
Dat was ook direct het laatste wat van hem vernomen werd in het Chelsea-shirt. Hij speelde nog 23 duels maar scoorde daarin ook slechts vier goals, evenveel als in de eerste drie wedstrijden. Bij aanvang van het seizoen 2004/'05 ontspoorde de Roemeense spits volledig. Niet alleen vocht hij een uit de hand gelopen ruzie met de nieuwe trainer Jose Mourinho uit, ook liep hij in september tegen de lamp bij een dopingtest. Mutu werd betrapt op cocaïne.
Chelsea vond dat de daaropvolgende schorsing gelijk stond aan contractbreuk en klaagde de Roemeen aan. De slepende rechtszaak (die nog altijd voortduurt) leverde op dat Mutu een schadevergoeding van zeventien miljoen pond aan de Londense club moest betalen, waaraan hij waarschijnlijk nog altijd bezig is. Bovendien werd een aantal van de clubs waar hij na zijn Chelsea-tijd speelde (Juventus, Livorno) ook aansprakelijk gesteld.
Zijn carrière leidde hem nog langs Juventus, Fiorentina, Cesena, Ajaccio, Petrolul en, momenteel, FC Pune City.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten