Arsenal-Manchester United: De echte Premier League topper

Afbeelding: Commons.wikimedia.org

De Premier League staat bijna wekelijks garant voor een topduel. Met Arsenal, Chelsea, Manchester City, Manchester United en Liverpool kent de competitie dan ook vijf grootmachten. Gedurende het seizoen gaan we op zoek naar de verhalen achter de duels. Dit weekend: Arsenal-Manchester United.

Geen wedstrijd in Engeland die zijn faam meer te danken heeft aan de invoering van de Premier League dan Arsenal-Manchester United. De Gunners en de Red Devils belichamen als geen andere de comeback van het Engels voetbal sinds de jaren negentig. De oorzaak is vooral dat de twee traditieclubs tegelijk met de invoering van de nieuwe competitie en de daarbij behorende media-aandacht een periode van hoogtij beleefden. Daarbij komt dat de tweestrijd net voor invoering van de nieuwe hoogste afdeling van het Engels voetbal was losgebarsten.

Tussen 1894 en 1990 waren de clubs elkaar al meer dan 150 maal tegengekomen in de toenmalige First Division en de verschillende bekertoernooien die Engeland rijk is. En hoewel beide ploegen ook de nodige successen kenden was van echte haat en nijd geen sprake. Pas als Sir Alex Ferguson in 1986 aantreedt als manager bij United en de club aan een opmars begint beginnen ook de confrontaties tussen de beide selecties in hardheid toe te nemen. Het blijft bij onschuldige pesterijtjes over gemiste strafschoppen en verloren duels. Tot 20 oktober 1990.

Als de twee teams elkaar in Old Trafford ontmoeten slaat in de tweede helft de vlam in de pan. Arsenal is tegen het einde van de eerste helft door een enigszins controversieel doelpunt van Anders Limpar aan de leiding gekomen (was hij over de lijn of niet). Als Limpar en Manchester United-verdediger Denis Irwin in een duel om de bal verwikkeld zijn komt Arsenalverdediger Nigel Winterburn onbesuisd tussenbeide. Wat volgt is een klein opstootje zoals je ze zo vaak ziet op de velden. Toch is de FA er klaar mee en geeft beide ploegen strafpunten, Arsenal raakt twee punten kwijt, United één. Het is tot op heden nog altijd de enige keer dat de Engelse voetbalbond clubs punten afneemt naar aanleiding van gedragingen van spelers op het veld. NIgel Winterburn zegt jaren later tegen The Independent zich bewust te zijn dat hij waarschijnlijk de aanstichter van het kwade bloed tussen beide ploegen sindsdien is.



Invoering van de Premier League
Het duel in Old Trafford wordt door de harde kernen gezien als het officiële startschot van de rivaliteit. De rivaliteit komt helemaal los als Arsenal enkele maanden later in het eigen Highbury bovendien ook nog eens de titel in de wacht sleept in de wedstrijd tegen Manchester United. Het is een tijd waarin het Engels voetbal nog voornamelijk door Britse spelers worden bevolkt. De wedstrijd van 20 oktober zag bijvoorbeeld een Manchester United met één Ier, tien Britse basisspelers en twee Britse invallers. Arsenal stelt een Zweed op tussen de Engelsmannen en brengt in de tweede helft nog een Ier.

Daar komt vanaf begin jaren negentig verandering in. Twintig clubs, waaronder Arsenal en United, besluiten dat het Engelse voetbal aan hervorming toe is. Vanaf 1992 komen de twintig founding fathers uit in de Premier League. De grote winnaar is Manchester United. Sir Alex Ferguson heeft op dat moment vijf jaar aan zijn ploeg kunnen werken en de kroon op zijn werk is Eric Cantona. De Fransman heeft Leeds United in 1992 de laatste kampioen van het pre-Premier League tijdperk gemaakt.

Arsenal wordt in het eerste jaar van de nieuwe competitie slechts tiende maar pakt wel de FA Cup en de League Cup. Toch zullen de twee in de twaalf jaar die volgen de competitie domineren. SLechts één jaargang ('94/'95, Blackburn Rovers) grijpen beide ploegen naast de titel. De eerste jaren is het vooral United dat domineert. Het keerpunt volgt bij het aantreden van manager Arsène Wenger bij Arsenal. Al direct bij het eerste duel tussen de ploegen met Wenger aan het roer raakt de sfeer verhit. Zijn het eerst nog Uniteddoelman Peter Schmeichel en Arsenalspits Ian Wright die het op en om het veld aan de stok krijgen, in de duels die volgen beginnen Ferguson en Wenger elkaar te bestoken met hatelijke opmerkingen. Zo meent Ferguson dat Wenger zo weinig ervaring heeft dat hij alleen een mening over Japans voetbal mag hebben.

Wenger slaat echter keihard terug door het heersende United in 1998 van de troon te stoten door de dubbel te pakken met Arsenal. Het verschil tussen de twee grootmachten in de eindstand is één punt. Arsenal verzamelt 78 punten, United 77. Het is de voorbode voor wat de komende vijf jaar gaat komen. In ´99 pakt United de titel met een punt voorsprong (78) op Arsenal. Ook in 2000 en 2001 blijft United de Londenaren voor tot in 2002 Liverpool zich tussenbeide mengt, United wordt slechts derde, het slechtse resultaat in de Premier League geschiedenis.

Verhitte confrontaties
Vanaf seizoen 2002/'03 vindt de strijd ook buiten de zestien meter gebieden van de kemphanen plaats. Zo deelt Sol Campbell een elleboogstoot uit aan Ole Gunnar Solskjaer in 2002. Het is valk voor het hoogtepunt (of dieptepunt) van de strijd.

Het Arsenal van 2003/'04 is onverslaanbaar. De ploeg wordt zonder verliespartij kampioen van Engeland. Hoewel dat slechts een haar scheelt. In Manchester krijgt sterkhouder Patrick Vieira tien minuten voor tijd de rode kaart, hij trapt na, na wild inkomen van Ruud van Nistelrooy. Ryan Giggs heeft dan al eens op de paal geschoten. De wedstrijd blijft tot diep in blessuretijd de 0-0 stand houden. Dan mag Van Nistelrooy aanleggen voor een strafschop.



Het missen van de strafschop en de verhitte reacties, met name van Martin Keown, die erop volgen gaan de geschiedenis in als The Battle of Old Trafford en The Great Ruud van Nistelrooy Incident. Na het laatste fluitsignaal krijgen maar liefst vier spelers alsnog de gele kaart.

Niet veel later volgt opnieuw een confrontatie die een titel heeft gekregen alsof het een bokspartij betaamt: The Battle of the Buffet. Opnieuw is het een controversiële strafschop, ditmaal wel benut door, Van Nistelrooy, die de wedstrijd uit de hand doet lopen. Door de zege van Manchester United blijft de ongeslagen recordreeks van Arsenal steken op 49 wedstrijden.

Opkomst van nieuwe grootmachten en verkoeling
De Battle at the Buffet is de laatste echte grote confrontatie tussen de twee grootmachten. De opkomst van eerst Chelsea en later Manchester City (opvallenderwijs afkomstig uit dezelfde steden), de strategische keuze van het Arsenalbestuur om te investeren in een nieuw stadion in plaats van de selectie en de recente val van Manchester United doen de gemoederen iets verkoelen. Sir Alex laat zich zelfs positief uit over zijn voormalige rivalen als Arsenal het op moet nemen tegen Chelsea.

In augustus 2011 lijkt de rivaliteit nieuw leven in geblazen te worden als United met 8-2 van Arsenal wint. Het is voor het eerst in meer dan honderd jaar dat The Gunners acht doelpunten in een duel tegen krijgen. Het blijkt echter niet veel effect te hebben op de supporters. Zelfs de controversiële overstap van Arsenal boegbeeld Robin van Persie naar United in 2012 doet niet heel veel stof opwaaien.

In 2014/'15 betekent Arsenal-Manchester United op 22 november een duel tussen de nummer 6 en 7 van de ranglijst. Clubs die bovendien na een derde van de competitie meer wedstrijden niet wonnen dan wel. Twee teams die bovendien ook al gemiddeld meer dan één goal per wedstrijd tegen kregen tot nu toe. Koploper Chelsea is al ruim uit zicht verdwenen en zelfs de felbegeerde Champions League plekken worden bezet door clubs met een aardige puntenvoorsprong. De uithangborden van beide clubs zijn bovendien vier spelers die werden afgedankt in een competitie die de Engelse qua populariteit voorbij is gestoken: Falcao, Angel Di Maria, Mesut Özil en Alexis Sanchez kwamen in het recente verleden allen uit voor Spaanse clubs.

Tot slot is ook Sir Alex van het toneel verdwenen en heet Arsène Wenger het tegenwoordig drukker met Chelsea-manager José Mourinho dan met Louis van Gaal. Het maakt de wedstrijd die het succes van de Premier League ooit definieerde tot niets meer dan een duel in de marge.