Beste Wouter,
Vaak bedenk ik op vrijdag alvast een aantal mogelijke onderwerpen voor de column van maandag. Ik neem de evenementen van het weekend door en onderstreep waar wel eens iets interessants in kan zitten. Nederland-Letland, Tsaar Guus, Wladimir Klitsjko, Novak Djokovic en Roger Federer. En wat denk je? Het werd allemaal niets.
Te beginnen in Londen. Met namen als Kei Nishikori en Milos Raonic op de deelnemerslijst van de ATP Finals dacht ik een goede insteek voor het einde van een tennisdynastie te hebben. De Japanner en de Canadees kunnen al het gehele jaar op mijn sympathie rekenen zoals ook de Bulgaar Grigor Dimitrov en de Australiër Nick Kyrgios dat kunnen. Tegen beter weten in predik ik al het gehele tennisjaar dat dit toch echt de laatste Federer-Nadal, Nadal-Djokovic of Djokovic-Federer ontmoeting in een grote finale zal worden en dat de nieuwe generatie klaar staat.
Na de US Open van afgelopen september leek ik eindelijk mijn gelijk te krijgen. Nishikori-Cilic was de eerste finale in vele jaren zonder één van de Big Four van het mondiale tennis als deelnemer. In de aanloop naar de finale van gisteren zagen we Djoker en Fed-Express echter keihard terugslaan. Beide heren verloren in de poulefase minder games aan hun drie tegenstanders dan elke andere tennisser ooit op het officieuze wereldkampioenschap had gedaan. Ik scherpte mijn pen om over een glorieus einde van een tijdperk te schrijven. Totdat naar buiten kwam dat Federer geblesseerd afhaakte.
Dan Wladimir Klitsjko, ook al zo'n onaantastbare dynastie waarvan ik al tijden roep dat het zijn beste tijd heeft gehad. Hoewel de ene helft van de gebroeders Klitsjko, oudste broer Vitali, het geweld in de ring heeft verruild voor het geweld van de politiek hangt de bokswereld nog altijd in de stalen houtgreep van de jongste telg van de familie. Ook zaterdag jongstleden was binnen een minuut al te zien dat de Bulgaar Kubrat Pulev de zoveelste scalp voor Wladimir zou zijn. Al in de eerste ronde ging de uitdager twee keer tegen het canvas. Terwijl ik mijn pen al in de zwarte inkt had gedoopt. Pulev was tot aan het gevecht met Dr. Steelhammer namelijk ongeslagen in zijn profcarrière. Zoals ook recente voorgangers Mariusz Wach, Francesco Pianeta, Alexander Povetkin en Alex Leapai dat waren voordat ze tegen 'De Onaantastbare' in de ring kwamen.
Wladimir Klitsjko werd zaterdag na zijn overwinning eens te meer uitgedaagd door Shannon 'The Cannon' Briggs. De vijftiger die maar niet kan accepteren dat hij nooit een topper in het zwaargewicht is geworden. Briggs heeft er zijn levenswerk van gemaakt Wladimir als een soort groupie achterna te reizen over de gehele wereld. Op YouTube zijn zelfs video's verschenen van The Cannon die ergens in een lunchroom Wladimir zijn lunch afpakt en hem opeet. Ook zaterdag was hij aanwezig, enkele dagen eerder had hij een vlucht van Washington naar Hamburg gepakt om toch vooral zijn stem te laten horen en zijn biceps te tonen. De boodschap: Wladimir, kom eens tegen een echte man uit. Hoewel The Cannon misschien niet die echte man is zijn er inderdaad voldoende klasse-boksers die wel een kans verdienen: Tyson Fury en Deontay Wilder voorop.
En dan is er nog de Australische Tsaar uit Nederland: bondscoach Guus Hiddink. Reikhalzend keek iedereen uit of Aussie Gus dan toch echt de allergrootste blamage uit het Nederlands voetbal op zijn naam ging krijgen. Verliezen tegen Letland zou een nationale ramp zijn geweest die de Zwarte Pieten discussie had doen verstommen. Ook ik had mijn pen al geslepen om Tsaar Guski eraan te rijgen. Helaas, of in dit geval misschien gelukkig, bleek al binnen vijf minuten dat zondag de zestiende niet de dag des oordeels was. Oranje liep uit naar 6-0, Guus ruziede wat met Jack van Gelder en tot maart blijft alles rustig.
Het bleek al met al een weekend van niets.
Ik spreek je vrijdag,
Lionel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten