Lionels Weekvisie: Nummer 9, koning voor honderdvijftig voorbijgangers

Beste Wouter,

Je zal maar een topper zijn in een sport die niemand kijkt. De kanokoning of de sultan van de squash van Nederland. Je zal de velden van Nederland maar domineren zonder dat iemand het ziet. Je zal maar een atleet zijn die niemand kent. Je zal maar uitblinken in een sport waarin je niets meer kunt winnen dan eer alleen. Je zal maar rugby'er in Nederland zijn.

Mijn moment van het afgelopen weekend is door mij en hooguit honderdvijftig anderen waargenomen. Mijn moment komt namelijk uit een rugbywedstrijd uit de Nederlandse ereklasse. Ik nam namelijk afgelopen zaterdag voor het eerst in mijn leven plaats op de tribune van een ereklasser. Op uitnodiging van clubwatcher en goede vriend Sander keek ik naar een fascinerend schouwspel tussen de nummer drie van de ranglijst, Cas RC, en de nummer twee, RC Hilversum. Een wedstrijd waarin binnen twintig seconden HIlversum op voorsprong kwam maar negenenzeventig minuten later, twintig seconden voor het eind, Cas met de zege aan de haal ging. Dat is nog eens iets anders dan een bloedeloze 0-0 in de UEFA Europa League.

Wat ik voorgeschoteld kreeg achtervolgt mij sindsdien. Het mateloos fascinerende schouwspel dat tachtig minuten lang over het gehele speelveld bewoog bracht de toeschouwers in vervoering. De superlativen gingen van 'een aardige pot', naar 'de beste wedstrijd in lange tijd' en uiteindelijk 'het beste duel dat we ooit gezien hebben.' Bij gebrek aan een referentiekader geloof ik ze meteen.

In het meeslepende gevecht viel mij één man vanaf de eerste minuut op. Bij gebrek aan een naam noemen we hem bij zijn nummer, Negen. Negen speelde in het geel en zwart van Cas RC. Negen bleek uit een totaal ander hout gesneden dan de negenentwintig andere veldspelers. Waar zijn ploeggenoten en tegenstanders een massief gespierde schouder en borstpartij accentueerden met een te grote buik voor de strakke tenues zag Negen eruit als een bodybuilder uit de lichtgewichtklasse. Zelden heb ik een Nederlandse atleet gezien die zowel zoveel kracht als zoveel dynamiek uitstraalde. Misschien Churandy Martina. Misschien Remy Bonjasky. Misschien.

Negen is een iconisch nummer in de Nederlandse sport. Drie voetbalspitsen die een significante bijdrage aan de laatste drie grote prijzen die Nederland won leverden droegen het bijvoorbeeld: Marco van Basten, Patrick Kluivert en Pierre van Hooijdonk. Opvallend daarbij is overigens dat zowel Van Basten (12) als Kluivert (15) het nummer niet droegen tijdens die grote bijdrages, de finales van '88 en '95.

Heel veel anders ziet de arbeid die Negen moet verrichten ten opzichte van al deze vergelijkingen er niet uit. Maar waar Churandy en Remy de camera's op zich gericht wisten en Marco, Patrick en Pierre zowel in de dug out als de televisiestudio een plek verkregen leeft Negen voor zijn sport uitsluitend voor het plezier en de eer. Je gunt types als Negen een groter podium, een podium zoals dat van negens in andere sporten. Onze Negen zal na deze column gewoon weer in de anonimiteit verdwijnen. Levend op vermeldingen van Sander in zijn artikelen voor de regionale krant.

Ik spreek je vrijdag,

Lionel