Sportpreview Special: het #SerieAdreamteam

Ideaal voor op zo’n voetballoze zondagmiddag: in gedachten verzonken raken en de tijd nog eens terugdraaien naar je jonge jaren, toen in de grote buitenlandse competities nog voetbal van een andere planeet leek te worden gespeeld. De magische beeldbuis bracht het allemaal in je huiskamer. Welke spelers, die je toen al zag spelen, zouden nu in je droomselectie staan? We trappen af met de Serie A.

 

Op Twitter stelden we min of meer die vraag aan zestien willekeurige liefhebbers. Wat begon als een jolige conversatie tussen een paar voetbalidioten, eindigde uiteindelijk in een bloedserieus wedijveren: wie maakt de beste opstelling, al gravend in zijn geheugen, uit de spelers die je nog op de beeldbuis zag schitteren? Youtube telt niet; de uitdaging is juist om je te beperken tot datgene dat je echt bewust meemaakte. Van de samenvattingen bij Studio Italia op de NOS, via het prille begin van de Champions League tot aan de live duels op FOX Sports.

 

Met andere woorden: welke 22 spelers (waarvan twee keepers) zie en zag je letterlijk als de besten? Sportpreview distilleerde uit alle inzendingen, goed voor meer dan negentig verschillende spelers, de uiteindelijke selectie. Op pagina 2 volgt de basisopstelling, op pagina 3 lees je de reserves en op de laatste bladzijde komt een aantal eervolle vermeldingen aan bod.

 

Met dank aan:

@lionelstute, @wouterpennings, @willemhaak, @sebaztiaaan, @sanderjonkman, @niiwino, @BackusP, @TheFev, @GARRINCHA_, @chrisD_twit, @luukzegers, @remonhendriksen, @rhb_17, @thomasschaling, @kzzas, @jurrvanwessem


De basisploeg

Nog immer alive ’n kicking, de man die al bijna twee decennia de onbetwiste nummer één is onder de lat van de azzurri: Gianluigi Buffon. Slechts twee panelleden lieten de huidige doelman van Juventus buiten hun selectie. Verdere toelichting overbodig.

 

De achterhoede wordt überhaupt gedomineerd door mannen die bijna unaniem werden gekozen. De Braziliaan Cafú bijvoorbeeld, die als rechtsback van Roma de allerbeste ter wereld was en op z’n oude dag bij Milan nog beslag legde op Champions League-winst en op de Wereldbeker voor clubteams. Fabio Cannavaro speelde op het hoogste niveau bij Napoli, Parma, Inter, Juventus en het Spaanse Real Madrid, maar verwierf pas echt faam toen hij als aanvoerder de nationale ploeg naar de wereldtitel loodste in 2006. Als enige verdediger ooit leverde het hem de Gouden Bal op. De kenners konden ook met geen mogelijkheid heen om het duo Alessandro Nesta en Paolo Maldini. De twee sierlijke verdedigers, beiden herkenbaar aan gitzwarte lange manen, wonnen met Milan alles wat er te winnen viel en dat bovendien meerdere malen. Het valt echter niet uit te sluiten dat Nesta ook is gekozen om zijn verrichtingen als aanvoerder van Lazio, dat hij in 2000 de haast voor onmogelijk gehouden scudetto bezorgde.

 

Op het middenveld was er meer verdeeldheid, maar krijgen uiteindelijk drie grote vedetten van Juventus, elk in een ander tijdperk, de felbegeerde hesjes toebedeeld. Andrea Pirlo is al ruim drie seizoenen de spil van de Oude Dame, die met het voormalige fotomodel telkens bovenaan de ranglijst eindigde. Laten we echter niet vergeten dat dit al de tweede jeugd is van de architect uit Brescia, die bij Milan alle denkbare hoofdprijzen in de wacht sleepte. In die tijd was Pavel Nedved de grote man bij Juve. Eerder was de Tsjech, die zijn grote loopvermogen dankte aan zijn uit drie stukken bestaande knieschijven, al één van de kroonjuwelen in het gouden tijdperk van Lazio, dat met de man uit Praag liefst zeven trofeeën veroverde. Nedved was op zijn beurt weer de natuurlijke opvolger van Zinedine Zidane, die niet alleen als absolute ster van Les Bleus in eigen land wereldkampioen werd en later voor een toenmalig recordbedrag één van de eerste Galacticos werd in het shirt van Real Madrid, maar vooral status opbouwde als spelmaker in Turijn.

 

En dan de voorste linie. Daarin was het dringen geblazen, maar toonden de inzenders zich desondanks vrijwel unaniem in hun keuze voor Francesco Totti. Als clublegende van Roma won hij niet of nauwelijks prijzen en op de Squadra Azzurra kon Er Bimbo d’Oro nooit echt z’n stempel drukken. Zijn uitverkiezing zegt daarom genoeg. De Romein symboliseert als geen ander de verbeeldingskracht van het calcio. Dat gold in mindere mate voor Alessandro Del Piero, die deze week alweer veertig kaarsjes mocht uitblazen. De allergrootste lieveling van het Italiaanse publiek, en dat is bijzonder voor iemand van het gehate Juventus, was niet alleen een toonbeeld van sportiviteit en beheersing, maar bovenal een ware kunstenaar aan de bal. Tegenwoordig buikt Pinturicchio nog wat uit in India. Het denkbeeldige shirt met nummer negen wordt tenslotte gedragen door Gabriel Batistuta. De Argentijnse doelpuntenmachine staat in ieders geheugen gegrift als het speerpunt in de hoogtijdagen van Fiorentina. In het violetpaarse tenue terroriseerde Batigol wekelijks de velden, om daarna ook op transfergebied een voltreffer te maken. Hopend op een prijs verkaste hij naar Roma, dat mede door zijn inbreng tien maanden later met het landskampioenschap aan de haal ging.

 


Het reserveteam

Wat hem bij de Italiaanse selectie ook al overkwam, maakt Francesco Toldo nu wederom mee. De twitteraars verkozen de voormalige doelman van Fiorentina en Inter als backup van Buffon. Dat dit geen slechte keuze is, bewees de sluitpost op het EK 2000 wel. Bijna hoogstpersoonlijk was de penaltykiller verantwoordelijk voor de uitschakeling van topfavoriet Oranje. Wat als Buffon niet kort voor dat toernooi geblesseerd was geraakt…

 

Op de bank zitten. Het overkwam Javier Zanetti slechts 24 keer in zijn lange carrière bij Inter, waar de onvermoeibare Argentijn goed was voor het recordaantal van 848 optredens. Maar zijn veelzijdigheid – was het een rechtsback, een linksback of toch een middenvelder? – kan hem hier weleens de kop gekost hebben. Naast de grootste gentleman die het voetbal ooit gekend heeft kan het contrast niet groter zijn met Marco Materazzi als diens secondant. Niet alleen stond de mandekker altijd expres op tenen, enkels, kuiten en dijen; ook wachtte hij weleens een opponent op in de catacomben. Er is maar één conclusie mogelijk: heimelijk genoten we allemaal van de streken van Matrix. In het virtuele centrum van de reserves is ook plaats voor Ciro Ferrara. De Napoletaanse krullenbol maakte als jonge ploeggenoot van Diego Maradona nog de grote tijden onder de rook van de Vesuvius mee, om later uit te groeien tot één van de leiders van het grote Juventus van Marcello Lippi. De schaduwachterhoede wordt gecompleteerd door de kromme benen van Gianluca Zambrotta. Switchte moeiteloos van de linker- naar de rechterkant en was zowel bij Juventus als de nationale ploeg de absolute baas over zijn flank. Droeg in zijn nadagen nog vier seizoenen het shirt van Milan, nadat hij ook zijn waarde had bij het Barcelona van Frank Rijkaard.

 

Clarence Seedorf had er al een flinke carrière op zitten toen hij zich in 2002 meldde bij Milan, dat hem voor een prikkie overnam van stadgenoot Internazionale. Het zou een volmaakte match blijken, tussen een speler met haast pauselijke trekken en een club die voor de derde keer in vijftien jaar tijd een aureool van onaantastbaarheid over zich kreeg. Er liepen niet voor niets meerdere absolute wereldsterren rond. De Portugees Rui Costa bijvoorbeeld, die echter vooral bij Fiorentina in volle glorie had geschitterd. Net als zijn toenmalige ploeggenoot Batistuta maakte de begaafde nummer tien op het juiste moment een transfer, om zich bij de gedisciplineerde ploeg van Carlo Ancelotti vooral in het collectief te schikken. Op de juiste momenten kon met name Kaká dan volledig excelleren. Met zijn razendsnelle rushes kon de devoot religieuze Braziliaan uit het niets een heel stadion in vervoering brengen, om vervolgens met een diagonaal schot vaak ook de kruising te vinden.

 

Het heerlijke aan deze speciale rubriek is, dat je het gewoon over Ronaldo kunt hebben en iedereen dan weet wie je bedoelt. Zelfs met twee knieën zo fragiel als porselein presteerde R9 (ja, bij hem begon die commerciële flauwekul) het om vele illustere namen achter zich te laten in deze uitverkiezing. Maar waar mensen genoten van de alleskunner uit Brazilië, brachten ze minstens zoveel bewondering op voor de ongetwijfeld technisch minst bedeelde speler uit deze lijst. Filippo Inzaghi, die als een kwispelende hond altijd dolenthousiast met het spel mee rende, veranderde dan ineens genadeloos in een bloeddorstig roofdier wanneer de bal in een straal van vijf meter rond het vijandelijke doel belandde. Als de spits uit Piacenza ooit al eens meer dan één keer het speeltuig beroerde alvorens het net te vinden, gebeurde dat gewoon per ongeluk. Zo ongeveer het tegenovergestelde van de afmaker Inzaghi was de tovenaar Zlatan Ibrahimovic. Zeker in zijn Serie A-periode, toen de onbegrepen Zweed nog niet zo’n koele afmaker was als tegenwoordig bij Paris Saint-Germain. Zowel bij Juventus, Inter als Milan was hij wel een klasse apart in het produceren van onmogelijke doelpunten.

 


En zij krijgen een eervolle vermelding

De uitslag van de peiling onder een stel verstokte voetbalkijkers, waarvan het merendeel geboren vanaf de tweede helft van de jaren tachtig, brengt vanzelfsprekend spelers boven op wie de schijnwerpers het vaakst gericht waren. Bovendien in een tijdperk waarin de televisieaandacht voor de grootste volkssport van Europa exponentieel toenam. Het zal er mede de oorzaak van zijn dat grote spelers van wie minder beeldmateriaal is uitgezonden ook minder zijn genoemd.

 

Neem Angelo Peruzzi, de doelman die met Juventus toch de Champions League won ten koste van Ajax in 1996. Of zijn vakgenoot Gianluca Pagliuca, die begin jaren negentig beslag legde op de scudetto met Sampdoria en daarna via Inter, Bologna en Ascoli op een verdienstelijke derde plaats aller tijden belandde qua gespeelde wedstrijden in de Serie A, maar bovenal de keeper was van het zilveren Italië op USA ‘94.

 

Een ander voorbeeld is Christian Panucci, de rechtsback die aan de zijde van trainer Fabio Capello via Milan bij Real Madrid en tenslotte ook in Rome belandde, om daar in 2008 nog een plaats in de EK-selectie af te dingen. En wat te denken van Alessandro Costacurta, de nette verdediger die zijn hele loopbaan sleet aan de zijde van Maldini en drie succesvolle cycli meemaakte met Milan. Waar Franco Baresi in 1997 afscheid nam, net te vroeg om een onuitwisbare indruk te hebben kunnen maken op een generatie Nederlandse kinderen. Die herinneren zich soms ook Fernando Couto en Giuseppe Favalli, die bij Lazio de kunst van het echte verdedigen verstonden, net als uiteraard Jaap Stam. Of de vrije trappen van Sinisa Mihajlovic, nog altijd de nummer 1 van de Serie A op dat gebied, met 28 voltreffers.

 

Vanzelfsprekend werd het bijtertje Gennaro Gattuso genoemd, net als de Argentijnse krijgers Juan Sebastian Verón en Esteban Cambiasso. En mannetjesputter Edgar Davids, zonder wie Zidane en Nedved het een stuk moeilijker zouden hebben gehad als heersers van het middenveld. Maar ook het Milan-trio Demetrio Albertini, Roberto Donadoni en Zvonimir Boban zagen hun naam opduiken op deze trip down memory lane. En ze mogen dan tegenwoordig vooral als trainers te boek staan, maar ook als speler hebben Antonio Conte, Didier Deschamps en Diego Simeone hun sporen ruimschoots verdiend.

 

Als spitsen doken de meest fantastische namen weer op. Van David Trezeguet tot de nog steeds op doelpunten jagende Antonio Di Natale en van de Goddelijke Paardenstaart Roberto Baggio tot aan Hernan Crespo, voor wie de term killersinstinct leek te zijn uitgevonden. Of die twee bezitters van een gouden linker, Christian Vieri en El Chino Alvaro Recoba, die daar vernietigend mee konden uithalen, de één wat vaker dan de ander. Iemand die de beslissende schifting net niet overleefde is Andriy Shevchenko, misschien wel omdat 'ie zich ooit door zijn vrouw liet overhalen om Milaan te verruilen voor Londen.

 

Houd Sportpreview.nl in de gaten voor de volgende editie van deze #DreamTeam special, je bijdrage zal zeker op prijs worden gesteld!