Met Real Madrid, Liverpool, Juventus en Benfica komen vier van de meest succesvolle clubs uit de Europese voetbalgeschiedenis vanavond in actie in de Champions League. Dat resultaten uit het verleden geen garantie bieden voor de toekomst bleek echter de afgelopen jaren overduidelijk. De Champions League is een toernooi van verrassingen en die van dit jaar zou heel goed uit een kleine stad in het westen van Duitsland kunnen komen.
Hoewel de kenners menen dat de Champions League verworden is tot een feestje van de grote acht bewijzen de feiten het tegenovergestelde. De laatste vijf jaar stonden in vier seizoenen vijf 'kleine' clubs in de halve finales. Twee van die kleintjes schopten het tot de finale en een derde mocht zelfs de beker mee naar huis nemen. Of het nu Schalke 04, Atletico Madrid, Borussia Dortmund, Internazionale of Olympique Lyon betrof, ze hadden allemaal gemeen dat niemand de club een echte kans toedichtte voor de eerste bal had gerold.
Die verrassing ontwikkelt zich vaak een seizoen eerder al. De club in kwestie speelt een prima tweede seizoenshelft en plaatst zich voor het miljoenenbal. De zomer trekt voorbij zonder het goede gevoel te verliezen en bovendien blijken de twee a drie nieuwe aanwinsten allemaal voltreffers. Het Internazionale van nieuwelingen Wesley Sneijder, Samuel Eto'o, Thiago Motta en Lucio is hiervan het lichtende voorbeeld.
Het gedachtegoed van Jögi
Wie aan de gemiddelde Duitse voetbalfan vraagt waar het leukste voetbal in de Bundesliga wordt gespeeld krijgt twee grauwe industriesteden als antwoord: Wolfsburg en Leverkusen. Het tiki-taka van Pep Guardiola mag dan van Bayern München de te kloppen ploeg van Europa maken, in de chemiestad van het westen (Leverkusen, 150.000 inwoners) en de autostad van het oosten (Wolfsburg, 120.000 inwoners) spelen de plaatselijke verenigingen het spelletje zoals bondscoach Joachim Löw het graag ziet.
De huidige nummer twee en nummer vijf van de competitie trekken de lijn die zij al anderhalf seizoen in Duitsland volgen ook door in de Europese toernooien. Zo versloeg Leverkusen twee weken geleden de slapende grootmacht van poule C, Zenit St. Petersburg, vrij gemakkelijk met 2-0. Het brengt het gewezen bedrijfselftal van het Bayer-concern op de eerste plek in een poule vol met louter oligarchische koopclubs.
In Leverkusen wordt gespeeld volgens de blauwdruk van het nationale team. De grootste kracht is het voortdurende wisselen van positie tussen de vijf aanvallende spelers (Bellarabi, Calhanoglu, Kießling, Kruse en Son). De voorhoedespeler die aan het einde van een aanval voor het doel uitkomt mag zijn kans pakken. Zo is Bellarabi de speler die het vaakst schiet maar maakte ook Son al vier goals. Het is dan ook niet verrassend dat alleen Bayern München vaker op doel schoot dan Bayer. Bovendien is de club uiterst scherp, van de gemiste kansen kwam de bal maar liefst elf keer op paal of lat.
Snelste goal ooit
Ook bij Bayer Leverkusen zijn het de nieuwelingen die de club naar nieuwe hoogten stuwen. Karim Bellarabi heeft zich zelfs tot Duits international ontwikkeld. Het verhaal van de Duitse vleugelspeler van Marokkaanse afkomst is bovendien wonderbaarlijk. Op zijn achtste kwam hij al in de jeugdopleiding van Werder Bremen terecht alwaar hij na zes jaar, hij was toen pas veertien, alweer werd afgeschreven. 'Niet goed genoeg voor de Bundesliga', werd hem verteld.
Zijn redding blijkt het gebrek aan een beloftecompetitie bij onze Zuiderburen te zijn. Bellarabi stapt na zijn 'ontslag' bij Werder Bremen over naar de amateurs van FC Oberneuland, ook in Bremen. Als hij als zeventienjarige de hoofdmacht bereikt speelt de club in de Oberliga, het vijfde niveau in Duitsland, waarin ook een aantal belofte-elftallen uitkomen. Zijn optreden tegen het tweede elftal van Eintracht Braunschweig levert hem een verbintenis bij die club op. Een jaar later speelt hij in het eerste en in Duitsland onder 20 om uiteindelijk in 2011 bij Bayer 04 Leverkusen terecht te komen.
Lange tijd lijkt de leiding van Werder Bremen het al die jaren geleden goed te hebben gezien. Bellarabi kan maar niet aanhaken bij de groep en na anderhalf jaar wordt hij verhuurd aan zijn oude club Eintracht Braunschweig. In de zomer van 2014 mag hij vertrekken bij Leverkusen. Totdat hij in een oefenduel zomaar zijn oude vorm terug vindt. Hij maakt zoveel indruk op de nieuwe manager Roger Schmidt dat die besluit hem toch nog een jaartje te houden. De coach krijgt zijn gelijk al binnen tien seconden na de aftrap van het nieuwe seizoen. Niet alleen scoort Bellarabi in het openingsduel tegen Borussia Dortmund de snelste goal ooit in de Bundesliga. Hij scoort zeer waarschijnlijk ook de snelste seizoensopener die ooit gemaakt zal worden. Het levert hem niet alleen een plek in de geschiedenisboeken op maar maakt hem ook Duits international.
De belofte van Hakan Calhanoglu
Waar Bellarabi een carrière van ups en downs kent gaat die van zijn kompaan in de voorhoede in één rechte lijn omhoog. Hakan Calhanoglu maakt naam als hij zichzelf bij de gevallen topclub van weleer Karlsruhe SC in 2012 in de basis speelt. De achttienjarige is op dat moment het enige lichtpuntje in een zwalkend elftal dat voor het eerst in de geschiedenis naar de betrekkelijk jonge 3. Liga degradeert.
Het jaar erop heeft Calhanoglu een groot aandeel in de wederopstanding van de club. Nog altijd maar achttien jaar maakt hij in 36 van de 38 ontmoetingen in de Duitse equivalent van de topklasse zijn opwachting. Als Karslruhe SC aan het eind van het jaar Arminia Bielefeld nipt voor blijft in de titelstrijd heeft Calhanoglu een verkiezing tot speler van de maand, een plek in het elftal van het jaar en zeventien goals op zijn naam staan. Ook heeft hij een groot aandeel in de vijftien goals van zijn maatje in de voorhoede, de Nederlander Koen van der Biezen. Calhanoglu weet bovendien waar hij voor speelt, hij is een jaar eerder al verkocht aan HSV. De club uit de Havenstad achtte het echter beter om de Turkse international nog even in zijn vertrouwde omgeving te laten.
Eenmaal toch aangekomen in Hamburg voltrekt zich een gelijk verhaal aan dat van zijn debuutjaar bij Karlsruhe. Waar HSV ternauwernood aan de allereerste degradatie in de geschiedenis ontsnapt is dat vooral te danken aan het florerende spel van de Turkse spelmaker. Dankzij zijn elf goals in 32 optredens weet HSV zich via de play-offs veilig te spelen. Over Calhanoglu heeft niemand dan nog twijfels. De UEFA zet hem op de lijst van genomineerden voor grootste talent van de Europese velden, de zogenaamde Golden Boy Award. Van de vele geïnteresseerde clubs blijkt Leverkusen de gelukkige te zijn. De reden: het spel dat de club speelt.
Geoliede machine
Het tweetal past perfect in de geoliede machine die aan Roger Schmidt achtergelaten werd door Sami Hyypia en Sacha Lewandowski. Met internationals Simon Rolfes en Lars Bender als voortrekkers en nationale reservedoelman Bernd Leno als slot op de deur beschikt het team over de nodige internationale ervaring. Met Australiër Robbie Kruse, Zuid-Koreaan Heung-Min Son en Zwitser Josip Drmic beschikt de ploeg bovendien over een drietal internationale talenten van allure.
Captain Simon Rolfes heeft zich ontwikkeld tot één van de all time greats van de club. Zo nadert hij de top vijf van meeste optredens voor de club en staat hij inmiddels ook in de top tien doelpuntenmakers aller tijden. Dit zelfde kan ook gezegd worden over spits Stefan Kießling. De doelpuntenmaker is inmiddels grote namen als Oliver Neuville en Dimitar Berbatov ruimschoots gepasseerd en heeft alleen Ulf Kirsten nog voor zich.
Kießling kan zich bovendien volledig op zijn club richten. Waar Joachim Löw al jaren een echte goede spits voor zijn team zoekt is de doelpuntenmaker van Leverkusen geen optie. Sinds het wereldkampioenschap van 2010 in Zuid-Afrika kunnen de spits en de keuzeheer elkaars bloed drinken. Kießling besloot dan ook te bedanken voor Die Mannschaft zolang Löw de baas blijft.
In Leverkusen hoopt men nu eindelijk eens een generatie te zien die zijn spel beloond. Met een UEFA CUP en een DFB Pokal is de prijzenkast bijzonder schamel gevuld. Daar tegenover staan zes tweede plaatsen in de Bundesliga, een verloren Champions League finale, twee verloren beker finales en een verloren supercupduel. Dit jaar moet het anders gaan. Vooralsnog houdt niemand buiten de stad rekening met de club uit Leverkusen. Zoals dat ook niet met Atletico Madrid, Borussia Dortmund, Schalke 04, Olympique Lyon en Internazionale werd gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten