Bovenstebeste Lionel,
Dit is nu precies wat ik bedoelde. Precies waarvoor ik in juli al waarschuwde, niet wetende dat het allemaal nog veel erger zou worden. Al vijf berichten over een betrapte Astana-renner achter elkaar gaat het steeds ongeveer zo, de reacties van door weinig kennis van zaken gehinderde sportvolgers thuis op de bank: 'Verrassend, nu één keer raden wie de volgende is.'
Vincenzo Nibali won een onthoofde Tour de France met bijna acht minuten voorsprong, maar bungelt dientengevolge ergens onderaan de lijst der geloofwaardigheid. En nee, dat is dus niet vanwege die twee wanhopige broers en die drie overmoedige stagiairs die zich hebben laten betrappen. Die feiten worden slechts aangewend als munitie om de toch al met argusogen bekeken Astana-ploeg tot in het uiterste door het slijk te halen.
En waarom? Omdat Alexandre Vinokourov er de baas is. Omdat het enge Kazachen zijn. Omdat er bovendien een uitgebreide Italiaanse enclave is neergestreken. Omdat de ploeg niet als een stel schijnheiligen iedere keer vooraan staat als het gaat om zogeheten vooruitstrevende ideeën. Maar vooral omdat er altijd een zondebok moet zijn.
Treurig genoeg valt er geen zinnige dialoog te voeren met domoren die elk dopinggeval in het wielrennen op de grote hoop gooien. Die de waardevolle technische informatie uit Hans Vandeweghe's meesterwerk Wie gelooft die renners nog? domweg negeren. Daaruit leren we bijvoorbeeld dat anabole steroïden, waarop de drie jongens uit de opleidingsploeg positief testten, vooral in de jaren tachtig een populair middel waren. Het effect ervan is echter te verwaarlozen, terwijl het de gezondheid niet ten goede komt.
Het is de verdomde paradox die het wielrennen in een stevige greep houdt. De sport werd ooit uitgevonden om de krantenoplages de hoogte in te stuwen. Vervolgens was de sport ook op de radio een ware sensatie, om tenslotte in het televisietijdperk ook nog steeds een geweldig spektakel te zijn. Onmenselijke heldendaden, waar Jan met de pet maar wat graag voor thuisblijft. Sport draait om heldendom. Maar helden die van hun voetstuk lazeren vormen een al even mediageniek fenomeen. Dat bleek toen dopinggevallen steevast gigantisch scoorden zolang ze 'schandalen' werden genoemd.
En dat is wat ik bedoel. Er is helemaal niets schandaligs aan als professionals doen wat ze moeten doen om hun contract te behouden of te verdienen. Als ze gesnapt worden, verdienen ze straf en die krijgen ze ook, conform de reglementen. Gevalletje ingecalculeerd risico dus. Dat gold ook voor de drie stagiairs die in hun bewijsdrang hebben gegrepen naar relatief goedkope verboden middelen, omdat een contract in de World Tour de sleutel is naar een goed bestaan. Ze hebben gegokt en verloren. Je zou het 'dom' kunnen noemen, zoals Nibali en ook Vinokourov in hun ontzetting deden. Ik ben geneigd het met ze oneens te zijn. Stel dat het ze was gelukt en ze hun contract hadden verdiend, al dan niet bij een andere ploeg dan Astana, zou jij ze dan dom genoemd hebben?
Voor zover de wielerwereld nog niet in rep en roer is, luidt mijn advies dus: wees hier blij mee. Dat de broertjes Iglinskiy en de opleidingspupillen Davidenok, Fedosseyev en Okishev positief testten, duidt immers op de werking van de tests. Maar eerst en vooral legt het duidelijk een belangrijke parallel bloot. Davidenok won de obscure Chinese Tour of Qinghai Lake en verder reden deze mannen weinig deuken in een pakje boter. Denk je echt dat de grote Vino op 'schandalen' met dit soort jongens zit te wachten?
Ik spreek je na het weekend weer.
Groet,
Wouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten