Lionels Weekvisie: Eredivisiekampioen: nee, wk-ticket: ja!

Beste Wouter,

Suriname wil naar het wereldkampioenschap in Rusland. En dat gaat ze lukken. Milano Koenders is geen Frank Rijkaard en Evander Sno is alles behalve een Ruud Gullit en de selectie die men op het bondskantoor in Suriname op het oog heeft is zelfs geen eredivisie-kampioenskandidaat. En toch gaan ze naar Moskou en Sint Petersburg.

Boy Waterman, Kelvin Leerdam, Milano Koenders, Gianni Zuiverloon, Darryl Lachman, Tjaronn Chery, Ryan Koolwijk, Evander Sno, Marvin Emnes, Rydell Poepon en Virgil Misidjan. En op de reservebank Ryan Donk, Mitchell Burgzorg, Donovan Slijngard en Diego Biseswar. Geen slecht team toch? Dat dacht ik ook. Het is zomaar een greep uit het rijke aanbod van toekomstig Surinaams internationals. Ik ben het daarom eens gaan onderzoeken. Dit team zou gemiddeld een 6.72 scoren als we de statistische waarde van WhoScored.com als leidraad nemen. Daarmee zou het, schrik niet, alleen hekkensluiter FC Dordrecht met 0,01 punt achter zich houden. Opgeteld scoorden de wk-gangers in spe twintig goals, Waterman kreeg er daarentegen tot op heden in de Turkse Süperlig zestien te verwerken. Een doelsaldo van +4 zegt over het algemeen dat vaker gewonnen dan verloren zou worden, wat de ploeg dan weer tussen plek acht en elf zou brengen. Allemaal leuk en aardig maar verre van rolspelend in 's lands hoogste voetbaldivisie. Op het eerste gezicht ben je geneigd te denken dat dit plan zo snel mogelijk de prullenmand in moet. Schijn bedriegt.

Eredivisiewaardig zijn of niet blijkt namelijk niet veel uit te maken. Suriname speelt namelijk in de CONCACAF. Als ik jou zeg dat Mexico, USA en Costa Rica afgelopen zomer in Brazilië dit stukje voetbalwereld vertegenwoordigden, weet jij dan wie de vierde afgevaardigde was? Ik zal je helpen, het was Honduras. De Hondurezen kwamen met klinkende namen als Andy Najar van Anderlecht en Emilio Izaguirre van Celtic. Het is niet voor niets dat ik dit tweetal noem, daarvan kennen we in ieder geval de clubs nog. De overige eenentwintig verdienden hun brood in Amerika, Costa Rica, de Engelse Championship en in eigen land. Hoewel ik geeneens weet of er in Honduras een salaris te verdienen is met een goede rechter- of een subtiele linkervoet. Waarom zouden 'onze jongens' dit samenraapsel van voetbalnomaden niet kunnen verslaan. Plek 149 op de FIFA-ranking is namelijk geen afspiegeling van wat zij kunnen maar van wat het Surinaams elftal tot nu toe kon.

De huidige tendens wil je misschien anders doen geloven maar aan de opleiding kan het niet liggen. Deze jongens speelden vrijwel zonder uitzondering in Jong Oranje. Sommigen pakten zelfs titels met het belofteteam van de KNVB. Ook zijn zij, uitgezonderd de jonge en talentvolle Virgil Misidjan, allemaal tussen de 24 en 29 jaar oud, de topjaren van de volwassen man. In een regio waarin men bij negen van de tien deelnemers succesvoller is in het slaan van een bal van kurk met een knuppel van hout, inderdaad: honkbal, moet dit voormalig lidmaatschap van het grootste voetballand dat nooit wereldkampioenschap werd zich kunnen uit betalen.

Suriname wint, want het mag naar een wereldkampioenschap. Nederland wint want het heeft straks niet één maar twee volwaardige selecties voor de ultieme vierjaarlijkse krachtmeting in de teamsport afgeleverd. En de spelers winnen, want eerlijk is eerlijk, waarom zou je Koolwijk, Sno of Koenders een wk-ervaring willen onthouden?

Zijn er dan alleen maar winnaars in dit plan? Nee, helaas niet. De clubs zulllen minder blij zijn. Je moet er als club in de gevarenzone, denk aan NAC of Heracles, niet aan denken dat je straks ook nog eens vijftien keer spelers voor anderhalve week af moet staan om aan de andere kant van de wereld op een dramatisch onderhouden knollenveld aan een schoppartij deel te nemen. Misschien moeten de 'thuisduels' in Europa worden afgewerkt?

Tot vrijdag,

Lionel