Beste Wouter,
Sommige dingen zal ik nooit helemaal begrijpen. Vooral extreme schoolmeisjesachtige verering van helden is mij vreemd. Het type groupie heb ik nooit kunnen doorgronden. Nog vreemder wordt het als diezelfde groupies vervolgens juichen voor de vijand. Toch was dat precies wat ik zag gebeuren afgelopen zaterdag in Essen, België.
Aldaar, waar je in Vlaanderen bent maar je jezelf nog altijd in Nederland waant, vond een 'speelronde' uit de Bpost Bank Trofee plaats. Deze beker is één van de vier grote prijzen die een cyclocrossseizoen telt. Het is een totaalklassement zoals ook de Superprestige en de wereldbeker dat zijn. Beter gezegd is het, zoals men het in de Vlaamse wielersport noemt, een regelmatigheidscriterium. De renner die het beste presteert over een heel seizoen mag de beker op de schoorsteenmantel zetten.
In het geval van de Trofee moet je dat regelmatig presteren heel letterlijk nemen, er zijn namelijk geen punten te verdienen. De totaaltijd van de wedstrijden wordt voortdurend bij elkaar opgeteld. Zoals dat gebeurt bij een klassement in een etappekoers op de weg. Degene die de minste tijd nodig had voor alle wedstrijden aan het eind van het seizoen wint. Vrijwel de gehele wereldtop, minus de wereldkampioenen, was dan ook aanwezig om in het mekka van de veldrijsport acte de presence te geven.
Wielrennen in het algemeen en veldrijden in het bijzonder is letterlijk religie voor de Vlamingen. Een religie met vele goden wier namen en beeltenissen met trots op de kleding worden gedragen door de supporters. Elke renner, ook de niet-Vlamingen, heeft zijn eigen fanclub. Sterker nog, elke renner heeft in iedere Belgische stad en in ieder dorp zijn eigen fanclub. Waarvan de leden dat ook uit dragen. Motorjacks met het opdruk Supportersclub Sven Nys Baal of truien met de naam Fanclub Marianne Vos Gooink worden met trots getoond. Het zijn de oorlogskleuren van de cyclocrossfanaat. Een prima voedingsbodem voor haat en nijd lijkt me.
Hoewel de Vlaamse leeuw al decennia lang bij de mannen koning van de veldrijjungle is, is dat pas sinds dit seizoen voor het eerst het geval bij de dames. Deze leeuwin in kwestie heet Sanne Cant en is de afgelopen weken vrijwel onverslaanbaar gebleken. De grote tegenstrever van Cant, zeker wanneer alleskunner Marianne Vos niet meedoet, heet Sophie de Boer. De Nederlandse De Boer voert het klassement om de Trofee (de wedstrijden om de verschillende bekers lopen kris kras door elkaar) zelfs ruimschoots aan. Toch had zij sinds 1 november al niets meer gewonnen terwijl Cant op die dag (ze werd derde) voor het laatst eens niet won.
Veldrijden is een emotionele sport. Het heeft iets heroisch om mannen en vrouwen zo te zien ploeteren in een kunstmatig aangelegd modderbad. De expressie die van de gezichten is af te lezen omdat je zo dichtbij kunt komen en het tempo van de sport nu eenmaal van nature niet hoog is werkt echt op jou als toeschouwer in. Deze uitwerking heeft de sport op alle volgers en maakt oerinstincten, die zich vooral uiten in wild gebrul, los. De uitdrukking gedragen worden door het geluid is hierop zeer van toepassing. Toen ik, naar mate de dameskoers zijn einde naderde, dichter naar het finishdoek toe kroop maakte verbazing zich echter meester over mijn emoties. Wat ik zag was een verzameling cyclocross hooligans van Vlaamse komaf die keihard juichten en schreeuwden voor Nederlandse Sophie. Terwijl zij toch echt de Belgisch troef letterlijk aan het vernederen was.
Het deed me denken aan het WK Allround schaatsen van 1987, gehouden in Thialf en gewonnen door De Sovjet Nikolaj Goeljajev. De liefhebbers zagen dat er iets bijzonders aan de gang was en toonden daar hun waardering voor. Ineens wilde iedereen dat Sophie haar overmacht tot het einde kon tentoonspreiden. Het is van het soort verbroedering in de sport dat tegenwoordig nog maar zo zelden te vinden is. In tijden waarin supporters van de uitclub tijdens voetbalwedstrijden letterlijk in plexiglaskooien worden gepropt en als een veekudde van en naar de wedstrijd worden vervoerd. Vaak als gevolg van eigen gedragingen in het verleden. Een tijd ook waarin men zich steeds vaker afkeert van de onbereikbare helden die duidelijk niet meer in dezelfde wereld leven als zij die hen komen bewonderen.
Gezamenlijk bewonderden ze Sophie en in mijn eentje bewonderde ik hen.
Ik spreek je vrijdag!
Lionel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten