Wouters Weekendvisie: Lang zal Pantani leven

Beste Lionel,

Een klein beetje blozend van schaamte moet ik het toegeven: ik wist nooit beter dan dat Marco Pantani gewoon zelfmoord had gepleegd. Weliswaar zijn de omstandigheden nooit volledig opgehelderd, waarin zijn levenloze lichaam op Valentijnsdag 2004 op een hotelkamer in de populaire badplaats Rimini werd aangetroffen, maar de algemeen aanvaarde theorie van zelfdoding klinkt natuurlijk nog altijd zo plausibel als wat. Op het eerste gezicht dan.

Ga maar na: Pantani’s carrière was zo goed als doodgebloed – ondanks zijn pas 34 lentes dateerde zijn laatste grote zege alweer van 2000 – en de gewezen topklimmer sleet de laatste dagen van zijn leven in eenzaamheid. Een neergang die niet toevallig werd ingezet nadat hij op de voorlaatste dag van de Giro d’Italia van 1999 als soeverein rozetruidrager plotseling uit de koers werd genomen na een te hoge hematocrietwaarde.

Een neergang die ons allemaal een beetje pijn deed. Want of je hem nu Il Pirata of l’Elefantino noemde: in zowel de gedaante van gevreesde zeerover als in die van aaibaar slurfdiertje had Pantani gewoon geen vijanden. Je adoreerde zijn superioriteit, je bewonderde zijn moedige manier van koersen of je had met hem te doen, vanwege dat breekbare karakter dat er in dat al even breekbare lijfje school.

En door toedoen van de destijds voornamelijk vage verhalen over dopinggebruik, cocaïneverslaving en ander malheur dat de sportieve aftakeling in rap tempo verergerde, keek niemand eigenlijk echt op van het bericht van zijn overlijden. Pantani was bij leven al een mythe geworden. Verreweg de beste klimmer van allemaal, maar met een erelijst die bij lange na niet maximaal gevuld was. Als een geniale rockster gek geworden en veel te vroeg aan zijn einde gekomen: het leek eigenlijk niet meer dan logisch.

In de eenentwintigste eeuw hebben we bovendien zoiets als forensisch onderzoek en aan de uitkomsten daarvan hebben we niet te twijfelen, zo is het toch Lionel? Zo werd er naast het lijk van de pas 34-jarige wielerster een bolletje coke gevonden en uit autopsie op het lichaam bleek dat de man uit Cesenatico was gestorven aan een giftige cocktail van dertig gram (!) van het witte goud, vermengd met medicijnen.

Maar…

Bijna elf jaar gingen voorbij en er doken weleens vage verhalen op, maar nu is het moeder Pantani toch echt menens: mevrouw Tonina is ervan overtuigd dat haar oogappel Marco is vermoord. De zaak is dezer dagen opnieuw geopend en media zoals de Gazzetta dello Sport pakken groots uit met feiten en theorieën.

Heeft het rechtssysteem iets of iemand beschermd? De verplegers die als eerste op het plaats delict arriveerden en ruim veertig minuten de situatie bestudeerden, zeggen namelijk niets te weten van een bolletje cocaïne, dat op de door de recherche gemaakte foto’s pal naast zijn arm is te zien. Vreemder is nog, dat de gemaakte videobeelden (waarop het bolletje te zien is) met tal van onderbrekingen en zelfs een duidelijk moment van bedekking van de lens tussendoor, slechts een klein uur duren, terwijl ze bovendien pas beginnen op 22.45 uur, een tijdstip waarop de twee broeders de kamer alweer hadden verlaten.

Ook de Rolex Daytona om de pols van de recordhouder op Alpe d’Huez stond stil, naar later bleek door een mechanisch defect dat alleen ontstaan kan door ermee te gooien. Werd het lichaam mogelijk verplaatst? Daarnaast zijn er andere verschillende belangrijke aspecten in de zaak eenvoudigweg terzijde geschoven door het plaatselijk parket. Een vreemd flesje op de grond? Oppervlakkige verwondingen? Mwah, het zal wel.

Rest de vraag: wie of wat zou het gemunt moeten hebben op de in binnen- en buitenland ongekend populaire renner, aan wiens status de geur van dopinggebruik gek genoeg nooit afbreuk leek te doen? Daarvoor moeten we terug naar die vreemde Giro van ’99, toen de Piraat met bijna zes minuten voorsprong op Paolo Savoldelli met nog twee etappes te gaan vredig in slaap viel, met de roze trui nonchalant over een stoel gehangen. De volgende ochtend wees een routinematige bloedcontrole een te hoge concentratie rode bloedcellen uit. Een waarde van boven de vijftig betekende automatisch vijftien dagen uit voorzorg buiten competitie en bij Pantani wees de meter 52 aan.

Altijd heeft hij volgehouden dat er met zijn bloed gerommeld is. Dat het niet klopte. Andere renners geloofden het ook niet en Savoldelli weigerde in het roze te vertrekken.  Het probleem van destijds: te summiere kennis over dopinggebruik. Nu weten we beter. Die vijftiggrens was een lachertje, puur om naar de buitenwereld de schijn op te houden. Bloeddoping was totaal niet opspoorbaar en het was doodeenvoudig je waarde precies onder de kritieke grens te houden, zelfs in geval van een volstrekt onaangekondigde controle. Hoe kan iemand op dat niveau, met de overwinning binnen handbereik, op zo’n moment zó’n blunder begaan?

De theorie ligt voor de hand: hier moet sprake zijn geweest van een authentiek gevalletje matchfixing. En de manier waarop maakt van Pantani een grotere held dan hij al was. Hij weigerde tegen betaling op te geven of te verliezen. Liever rechtop sterven, dan op je knieën leven.

Moge het recht zegevieren, Lionel. Ik spreek je maandag.

 

Wouter