Beste Lionel,
Voordat de mensen denken dat ik sta te juichen: dat is allerminst het geval. Tot mijn afgrijzen moest ik constateren dat Ajax ook in 2015 De Dubbel weer niet zal winnen. Het wachten daarop duurt nu al voort sinds 2002 en dat wordt op deze manier een regelrechte obsessie. En dat nu je met doelman Diederik Boer wél een heuse bekerhouder in de gelederen hebt. De manier waarop mijn club door Vitesse met z’n zwaktes werd geconfronteerd stemt me echter wel tevreden.
Je kunt namelijk niet top worden, zonder fouten te maken. En ik reken het hebben van een ‘off-day’ wel tot die categorie. Want wat is een off-day? Vergeet alsjeblieft dat geouwehoer in de trant van ‘ze nemen de beker niet serieus’ of ‘ze hadden er geen zin in’. Ook hoeven de obsessieve statistici even niet aan te komen met een paar passes vooruit zus of een bepaald aantal ballen achteruit zo. Voetbal is voor alles een dynamisch spel, dat zich nooit zal laten vangen in tabellen en grafieken op ruitjespapier.
Natuurlijk was de vertoning – nog meer qua veldspel dan de aanblik van het scorebord – teleurstellend voor het publiek. Dat begon echter na de 0-1 al met fluiten, en kreeg zodoende precies waar het om vroeg. Vitesse wist op dat moment al dat het Ajax bij de strot had en het kreeg natuurlijk vleugels bij dat besef. Als je met een op drie plaatsen plus doelman gewijzigde opstelling aantreedt, waarbij de oudste veldspeler Nick Viergever is. Tsja. ‘Het viel te verwachten’ is een domme dooddoener. Wat hier gebeurde, was echter wel gewoon één van de reële scenario’s.
De ploeg van Frank de Boer is – en dat maakt de stroom aan titels zo bijzonder – continu in opbouw. Is de belangrijke positie ‘op 6’ bijvoorbeeld net een maandje in vaste handen, moet je alweer een achttienjarige klaarstomen omdat de betrokken speler na de winterstop lang weg zal zijn naar de Afrika Cup. Bovendien probeert men aanvoerder Niklas Moisander in de winterstop naar de uitgang te dirigeren, om zo de weg vrij te kunnen maken voor de al anderhalf jaar aan de poort rammelende Stefano Denswil. Ook op de vleugels is er een onstuimige situatie gaande, terwijl het erop lijkt dat er sinds een paar weken eindelijk een definitieve keuze in de spits is gemaakt.
Bij zo’n ontwikkeling horen nu eenmaal ups en downs. Denk je nu echt dat je van Ricardo Kishna en Anwar El Ghazi mag verwachten dat ze allebei elke wedstrijd schitteren? Dat Davy Klaassen in een lineaire lijn zijn stappen richting de top zet? Dat Arek Milik het allemaal wel oplost als het om hem heen voor geen meter functioneert?
Ik houd nu m’n hart al vast voor die jonge knaap uit Noorwegen, Martin Ødegaard. Die maakt dan wel al op z’n vijftiende spectaculaire acties in de Noorse competitie, waar hij speelt tegen mannen die zijn vader hadden kunnen zijn, maar vergeet niet dat Lucas Andersen niet veel ouder was toen hij er al bovenuit stak op het Deense hoogste niveau. Los van de vraag of Ødegaard wel voor Ajax kiest, aangezien bijna nergens anders zoveel concurrentie loopt op zijn positie als op De Toekomst. Daar dartelt alleen al in de A1 een handvol talenten van de buitencategorie. Die werden laatst trouwens ook met 3-0 weggecounterd, thuis tegen SC Heerenveen.
Geef die jonge gasten lekker de ruimte om te falen. De ene keer om te ontdekken wat het inhoudt om vol opgejaagd te worden in een mannelijk tempo, de andere keer om te leren hoe je toch het doel kunt vinden, ondanks dat daar een bus voor geparkeerd staat. Ik kijk er niet van op, als er daardoor dit seizoen niet eens sprake is van de landstitel. Liever zie ik jongens als Jaïro Riedewald vroegtijdig klaargestoomd worden. Dan is Ajax volgend seizoen misschien eindelijk eens klaar voor De Dubbel.
Ik hoor je maandag weer.
De groeten,
Wouter Pennings
Geen opmerkingen:
Een reactie posten