foto: acmilan.com
Het laatste fluitsignaal voelt telkens als een zucht van verlichting. Vandaag de dag een volledige wedstrijd van AC Milan uitzitten is geen sinecure. Ook niet voor de liefhebber. De Milanese grootmacht is al tijden een karikatuur van zichzelf. In niets doet de huidige verzameling figuranten meer denken aan die gevreesde catenaccio-machine waarmee Milan de wereld veroverde. In bijna niets, dan. Het roodzwart gestreepte shirt is gelukkig nog niet zo verkracht als het tricot waarmee stadgenoot Internazionale dit seizoen schaamteloos het veld betreedt. Bløf’s Paskal Jakobsen bezong het tweeledige gevoel al eens treffend. “Liever kwijt zijn waar je echt van houdt, dan iets houden wat je toch niet mist.”
Ook dit weekend viel de roodzwarte brigade weer ten prooi aan een wervelwind van opgepompt Mediterraans testosteron. Het Milan onder leiding van clubicoon Filippo Inzaghi verloor op eigen terrein met minimale cijfers van het petieterige Atalanta Bergamo. Voor de aanwezige tifosi reden genoeg om de slijptol eens flink langs de verbale messen te halen. Direct na afloop drong een horde supporters zich traditioneel op, op het bordes van San Siro. In het passionele Italië geldt: de lusten zijn je gegund, maar draag de lasten dan ook als een man. “Vaffanculo! ”
Het is weer eens crisis in Milaan. De onmacht op het veld snijdt door de ziel van de échte Milanista. Toch heeft die treurnis een onvermoede en waarachtig superbe keerzijde. Het moet de ware liefhebber van Associazione Calcio Milan namelijk doen beseffen hoe mooi hún club wel niet is. Een toonbeeld van elegantie en bravoure.
Il Presidente
Maar goed, wat nu? Dat ware liefde in zijn meest pure vorm boven komt drijven in precaire situaties is mooi, maar een continue stroom aan vernederingen is wellicht te veel van het goede. De zaadjes voor een gouden toekomst (lees: oplossing) blijken echter al geplant te zijn.
Terug naar het begin van dit epos. Ongeacht politieke voorkeur, Milan heeft ontegenzeggelijk de vruchten geplukt van drie decennia Silvio Berlusconi. De omstreden, charismatische voorzitter kocht halverwege de jaren tachtig een topclub dat danig in verval was. Een omkoopschandaal in de jaren voorafgaand aan het nieuwe tijdperk had Milan in alle opzichten – financieel en sportief – volledig gevloerd. Met historisch besef creëerde de presidente een team dat zijn gelijke vond in het succesvolle Milan van de jaren zestig – dat met de iconische Nereo Rocco, Gianni Rivera en Cesare Maldini in een catenaccio-systeem als eerste Italiaanse club de Europa Cup 1 omhoog mocht houden. Ditmaal luisterden de hoofdrolspelers naar de namen Ruud Gullit, Marco van Basten en Paolo Maldini. Het verdere verhaal is bekend.
De geschiedenis is wat het is. Uiterst waardevol, maar geen garantie voor de toekomst . Berlusconi laat geen moment onbenut om zichzelf als ‘de meest succesvolle voorzitter aller tijden’ te laten lauweren – feitelijk gezien geen speld tussen te krijgen – echter het Milan van 2015 is niet meer dan een holle echo uit het verleden. Géén Franco Baresi, géén Alessandro Nesta, géén Andrea Pirlo en géén Andriy Shevchenko.
Sterker, sinds de zomer van 2012 lijkt het gevoel voor Milan van Berlusconi en zijn amice Adriano Galliani te zijn veranderd. En niet ten gunste van de hartstochtelijke tifosi. De urgentie lijkt te ontbreken. De verkoop van sterkhouders Thiago Silva en Zlatan Ibrahimovic heeft de Milanese grootmacht sportief gezien bij lange na niet op kunnen vangen – hoewel het schijnt dat Il Cavaliere met de geïnde zestig miljoen euro de banen van enkele tientallen werknemers van zijn Mediaset heeft kunnen redden. Een nobel gebaar en voetnoot waard.
Casa Milan
Het leek een rationele financiële keuze, want het missen van succes kost ook geld. Iets waar dochter Barbara Berlusconi zich goed van bewust is. Zij nam eind 2013 de dagelijkse leiding bij de voetbalclub over en schreef een omvangrijk plan om Milan weer terug aan de top te krijgen. Speerpunt is de bouw van een nieuw onderkomen voor de Rossoneri. Het hoofdkantoor aan de Via Turati heeft al plaats gemaakt voor het hypermoderne Casa Milan en het nieuwe stadion moet medio 2020 haar deuren openen.
Om welke reden dan ook, het complete Italiaanse voetbal is té lang blijven hangen in een oud stramien. Een model dat in de hedendaags voetbalrealiteit simpelweg niet meer succesvol kán zijn. Lady Berlusconi pakt door. Iets waar zelfs de almachtige Galliani, die nog wel op technisch gebied de baas is, haar niet bij tegen kan houden. Exemplarisch was de verkoop van de spelersbus deze week, voor een bedrag van 150 duizend euro. Het vervoer wordt voortaan uitbesteed, hetgeen een belangrijke kostenpost moet opleveren. Geen noviteit: Inter en Juve gingen Milan hierin onlangs al voor.
Ondertussen brokkelt het imago van Milan met het jaar, nee, met de week harder af en wordt de roep om een vertrek van Berlusconi senior luider. In het mondaine Milaan vol mode en design is reputatie en identiteit belangrijker dan waar dan ook in de wereld. Tot overmaat van ramp is aartsrivaal Juventus inmiddels op vrijwel alle fronten superieur aan Milan. De Turijnse club klom na het Calciopoli-schandaal binnen vijf jaar op van de Serie B naar het winnen van de Scudetto. Goed voorbeeld doet volgen, zeg maar.
Langzaam maar zeker neemt dochter Barbara dus de touwtjes over van haar vader en beginnen de contouren van haar beleid zichtbaar te worden. Milan richt zich de komende jaren voornamelijk op het vastleggen van hoogwaardige Italiaanse talenten om in het nieuwe stadion te oogsten. Geen afgedankte, transfervrije dertigers meer. In verkapte taal vraagt de dertigjarige blondine de Milanista dan ook om geduld en begrip. “Our history is not the past. It is the way we have chosen to face the future. It is entertainment and passion. This is AC Milan: a matter of the heart, yours, ours.”
Het loze geschreeuw ten spijt, Milan hoeft geen afscheid van Berlusconi te nemen. Milan heeft Barbara al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten