Beste Lionel,
Nog daalt mijn stemmingspeil naar het absolute nulpunt, als ik terugdenk aan 30 juni 2006. Zwarte vrijdag. De dag waarop de in Bomben-Form verkerende favoriet Jan Ullrich en zijn belangrijkste tegenstrever Ivan Basso deelname aan de Tour de France, die een dag later zou beginnen, werd ontzegd. Operacion Puerto had toegeslagen.
's Ochtends stond het op teletekst, nadat het al dagen in de lucht hing. En 's middags werd er een doos bezorgd, waar ik al weken met smart op wachtte. Een levering uit Duitsland, die zeker voor de pünktliche begrippen die ze daar hanteren akelig lang duurde. Eindelijk kon ik op de racefiets stappen in het tenue van mijn favoriete ploeg T-Mobile, in het herkenbare magenta van de alom bekende telecomaanbieder. Maar nu het eenmaal zover was, was de behoefte daaraan ineens verder weg dan ooit.
Natuurlijk trok ik het toch aan, de hoon van andere wielrenners gelaten accepterend en met bravoure de stroom aan Duitsers in Zandvoort trotserend. De reacties vielen mee en warempel werd de Ronde van Frankrijk ook toch nog leuk om te volgen. Andréas Klöden, boezemvriend en luxeknecht van Ullrich, de kopman die hij in 2004 al eens had overvleugeld, was ineens veruit de beste van het hele deelnemersveld, dat streed om de erfenis van de gestopte Koning Lance. Tactische missers, in dezelfde categorie als die waarmee Ullrich in 1998 en 2003 de Tourzege liet lopen, brachten Klödi slechts als derde op het podium in Parijs, achter Oscar Pereiro Sio en Floyd Landis, die allebei een keer veel tijd cadeau kregen toen het peloton ze niet meer serieus nam als kanshebbers.
Terug naar Ullrich, de renner die mij de liefde voor deze sport liet krijgen. Het zal weinig verbazing wekken dat ik het Duitse wielrennen met speciale interesse volgde in die tijd. Vanaf de wintermaanden surfde ik steevast als eerste naar de Duitse sites als radsport-news.com, het Tourgott-forum en de eigen homepage van Der Jan himself - simpelweg om geen ontwikkeling te moeten horen. Terwijl bijvoorbeeld het Vlaamse voorjaar al in volle gang was, genoot ik met volle teugen van korte berichten van de rossige Oost-Duitser over zijn ontspannen trainingstochtjes met zijn maat en zwager Tobias Steinhauser, ergens in de buurt van zijn Zwitserse woonplaats Scherzingen.
Terwijl Ullrich geschorst en gestopt was en Klöden niet goed genoeg meer om te winnen, genoot ik van de exploit van Linus Gerdemann, het rijkeluiszoontje dat qua talent makkelijk de opvolger van Ulle had kunnen worden. En van Stefan Schumacher, die zich helaas al snel liet betrappen. Alsmede van Bernhard Kohl, Oostenrijker in dienst van het Duitse Gerolsteiner. Ook hij liep vlot tegen de dopinglamp.
Ik schrijf je dit niet toevallig. Het komt allemaal weer boven, nu er deze week met luide trom een nieuwe Duitse wielerploeg werd gepresenteerd. Nu ja, het nieuwe is het feit dat de al bestaande succesformatie van Giant een nieuwe sponsor heeft en men onder Duitse licentie gaat rijden. Die nieuwe sponsor verbond zich overigens een paar jaar geleden al aan Ullrich, toen allang geen beroepswielrenner meer, onder de uitdagende slogan Doping für die Haare. Het toeval wil dat dat bij ondergetekende het haar ineens niet meer wilde groeien en er dusdanig weinig van overbleef dat jouw columnist met liefst drie geconsumeerde flessen in twee jaar tijd er nog aan heeft bijgedragen ook, aan de verzilvering van het succes van Marcel Kittel (wie is er niet jaloers op zijn kapsel - euh pardon overwinningen?) en John Degenkolb. Alpecin for the win!
Waar dat shampoomerk volkomen gelijk heeft om mee te gaan in het nieuwe momentum van het Duitse wielrennen, mogen we zender ARD ronduit hypocriet vinden. Die maakte eveneens deze week bekend het grootste wielerevenement ter wereld dit jaar weer te gaan uitzenden, na er in 2011 de brui aan te hebben gegeven. Men wilde niet meer geassocieerd worden met een sport die volgens hen meer weg had van een karavaan aan apothekers en doktoren. Zoals vaker werd de wielersport hier slachtoffer van de drang om haar eigen stal zo grondig uit te mesten. De stront die er in het wielrennen naar buiten komt, blijft in een bejubelde sport als atletiek lekker binnen.
Daarom lijkt het wel mooi, dat ARD weer 2,5 miljoen euro per jaar betaalt om de Tour op de buis te brengen, maar die clausule dat bij het minste of geringste dopinggeval de heren en dames verslaggevers weer rechtsomkeert maken naar Die Heimat doet het ergste vrezen. Het is vanuit het oogpunt van Kittel & co volkomen logisch dat deze generatie zich distantieert van de vorige en ze spreken ook de waarheid als ze zeggen dat er wel degelijk zaken veranderd zijn. Echter, zolang sport het domein blijft van mensen in plaats van robots blijft er vals gespeeld worden. Het zal mij benieuwen hoelang onze Oosterburen daar deze keer tegen bestand zijn.
Grüss Gott!
Wouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten