Beste Lionel,
Over religieuze strijd gesproken. Al jaren voer ik mijn eigen kruistocht. Als heuse pelgrim van een in verval rakend geloof, een verjaagde en weggedrukte godsdienst. Als resultaat van al die tegenwind is mijn devotie juist sterker dan ooit. En gisteravond kreeg ik hulp uit onverwachte hoek.
In de harde, hedendaagse voetbalrealiteit van het gelikte combinatiespel in Spanje, het hoge tempo in Engeland en de volgepakte stadions in Duitsland, krijgt mijn overtuiging het continu zwaar te verduren. Mijn Italiaanse calcio is niet meer dan een holle echo uit het verleden, een dankbaar onderwerp van voor de hand liggende clichés. Bijvoorbeeld om de Eredivisie maar weer eens de hemel in te prijzen. 'Wij praten hier wel over het niveau, maar het is tenminste nog vermakelijk. Een Italiaanse wedstrijd kun je niet eens uitzitten.' Eender welke analist heeft deze zin al ontelbare keren uitgesproken.
Begrijp me niet verkeerd. Ik gun iedereen zijn religie. Zo staat het mensen volstrekt vrij om zich in het openbaar te hijsen in de gewaden van genootschappen als Real Madrid of Barcelona of om luidop mee te doen met de collectieve gebeden in de tempels van Arsenal of Manchester United, of het nu ter plaatse of op afstand is. Voor mijn part prop je jezelf vol met Bratwurst und Bier op het heilige grondgebied van Dortmund of München.
Maar dat mijn gezindte, het edele countervoetbal in wat ooit het beloofde land was, het voortdurend moet ontgelden en niet het respect krijgt dat ze verdient, wekt niet alleen bevreemding, maar leidt ook weleens tot razernij. Denigrerend en beledigend storten aanhangers van andere belijdenissen steeds massaler hun hoon uit over mijn kerk, die vergeleken met de hunne niets meer zou voorstellen.
Vooral de hardnekkigste rivalen, de aanhangers van het Spaanse tiqui-taca, hebben de laatste tijd - terecht - een grote mond. Ze kunnen zo hoog van de toren blazen, omdat ze de afgelopen jaren verreweg het grootste deel van het te winnen eremetaal voor zich hebben opgeëist. De credits daarvoor verdienen ze, al heb je soms het idee dat de hardste schreeuwers zelf het minste aandeel hebben in het succes. Je zou bij een groot deel van de menigte zelfs kunnen twijfelen aan hun loyaliteit. Want eerder hoorde je verdacht veel geluiden uit dezelfde hoek uit naam van Arsenal, terwijl tegenwoordig ook Bayern München een populaire profetie is om te gebruiken voor het hebben van veel praatjes.
Ik besef me goed dat ik als devoot gelovige vooral nederig moet blijven. Ik kan moeilijk ontkennen dat de vertegenwoordigers van de afdeling Italië behoorlijk wat steken laten vallen in internationale krachtmetingen. Je kunt wel op je kop gaan staan, maar dat verandert ook niets aan het feit dat de televisiebeelden van de competities in eerder genoemde landen veel meer waard zijn en als gevolg daarvan de kwaliteit toeneemt, waardoor de tv-rechten nóg meer in waarde toenemen, enzovoort. Bovendien staat het eenieder vrij om zijn of haar loyaliteit tussen de diverse kerkgemeenschappen te verdelen, waardoor deze kunnen profiteren van elkaars aanwas.
Gij zult echter geen onwaarheden verkondigen. De Serie A stelt qua niveau weinig voor, zeg je? Dan is de paus protestants, zeker. Ik kan mijn stem schor schreeuwen over scherp verdedigen, mentale druk, wedstrijden die tot in de hete slotfase nog alle kanten op kunnen vallen, de spanning van de wetenschap dat het kleinste gaatje genoeg kan zijn voor een dodelijke verticalizzazione of de tactische intelligentie van de vele grootmeesters die er geboren worden (dank u wel, Carlo Ancelotti).
Maar omdat één beeld meer zegt dan bibliotheken vol heilige geschriften, laat ik het bij een simpele constatering. Ik stelde gisteravond namelijk fijntjes (niets menselijks is mij vreemd) vast, dat een spits die in 591 minuten welgeteld één doelpunt wist te maken in het mekka van het calcio, tegen De Koninklijke uit Madrid prompt twee treffers produceerde.
Met de groeten van Fernando Torres. Grazie e buona notte,
Wouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten