Stel, je groeit op tijdens de hoogtijdagen van de sport die je liefhebt, tennis. Terwijl jij vol jeugdig enthousiasme in het amateurcircuit over de baan flitst is een viertal volwassen spelers bezig één van de grootste dynastieën uit de sportgeschiedenis op te bouwen. De vier breken record na record, verdelen jaar in, jaar uit de grote titels onder elkaar en hebben de ATP-ranking in een ijzeren greep. Één van hen springt er in het bijzonder bovenuit. Hem noemen ze de grootste aller tijden en zijn prestaties bevestigen die titel. Zijn naam is Roger Federer.
Omdat jij ook best een aardig balletje slaat val je al snel op. Je wordt onder de hoede genomen van een aantal voormalige profs en verlaat je geboortestad. In jouw land is de tennissport immers nimmer van enige importantie geweest, je bent er als jonge tiener al uitgeleerd. Als je verder wilt komen in het leven moet je in de leer gaan bij hen die wel weten wat professioneel tennis betekent. Je verkast van Haskovo naar Barcelona om vervolgens in Parijs te gaan resideren. Je komt terecht in het juniorencircuit van de ITF en speelt op dezelfde grote toernooien als Federer. Het valt de profs als ze je zien spelen al snel op, in je lichaamshouding op de baan toon je vele gelijkenissen met de grootste aller tijden. Jou noemen ze voortaan Baby Fed.
Jaar van de doorbraak?
Het is het levensverhaal van de 23-jarige Bulgaar Grigor Dimitrov tot nu toe. Dimitrov behoort tot een grote groep spelers die na Federer de nummer 1 positie op de ITF Boys World Ranking bereikte. Iedere speler op die lijst wordt vroeg of laat geconfronteerd met dit gedeelde feit met de Greatest of all time. Nog voor ze ook maar één toernooi in het seniorencircuit hebben gespeeld wordt hen de schoenen van de beste die ooit op de internationale tennisbanen heeft gespeeld aangemeten. Nooit blijkt de schoenmaat hetzelfde.
Andy Roddick, Marcos Baghdatis, Gael Monfils, zelfs onze eigen Thiemo de Bakker, allen ondergingen ze de Federervergelijking. Vooral Baghdatis, die zich enkele van Fed's manieren had aangeleerd, en Andy Roddick kregen de grote druk van de troonopvolging op de schouders. Tot groot ongenoegen van beiden. De verwachtingen voor (en van) de Amerikaan waren zelfs zo groot dat hij twee jaar geleden zelf veel te vroeg zijn racket heeft opgeborgen, zijn carrière was niet dat geworden wat hij ooit voor ogen had voor zichzelf. Hij was het plezier verloren en besloot de eer aan zichzelf te houden.
Onder diezelfde druk, waarschijnlijk zelfs nog iets groter, gaat Dimitrov gebukt. Het is niet niets om als tiener al benoemd te worden tot opvolger van een levende, zelfs nog actieve, legende. Het heeft zijn weerslag gehad op de prestaties van Bulgarije's beste speler ooit. Hoewel hij zich inmiddels in de top tien van de ATP ranglijst heeft genesteld en vier toernooizeges op zijn palmares prijken blijft hij in zijn prestatie timeline enigszins achter bij zijn vier illustere voorgangers. Het viertal had al het één en ander bereikt op de leeftijd van 23. Zo bevolkten zij allen al minimaal twee jaar de mondiale top vier en hadden zij allen (uitgezonderd Murray) al een grand slam titel op zak.
Toch ziet zelfs de ATP in Dimitrov de toekomst van de tennissport. Het is veelzeggend dat hij vijfde op de plaatsingslijst van het ABN Amro toernooi in Rotterdam is maar door het overkoepelend orgaan zelf als één van de topfavorieten voor de titel wordt gezien. Nog voor generatiegenoot Milos Raonic uit Canada, het servicekanon dat hem tot nu toe voortdurend een stap voor blijft in zijn prestaties. Het is aan Dimitrov om de belofte vanaf nu in te lossen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten