Het komt zelden voor dat we op Sportpreview een in Memoriam schrijven. Sterker nog, die eer kwam tot op heden alleen De Blonde Pijl Alfredo di Stefano toe. Toch willen we vandaag een extra column wijden aan een overledene: Claude Criquielion. En het uitsterven van een diersoort.
Voortaan spreekt men naast dino's en dodo's ook over Claude's wanneer het gaat over verdwenen rassen uit het dierenrijk. Zoals de Lessennaar worden ze niet meer geboren. Criquielion kon namelijk alles. Hij won het wereldkampioenschap op de weg in 1984 en de Ronde van Vlaanderen in 1988. Ook wist hij zich op een derde plaats in het eindklassement van de Vuelta a España van 1980 te plaatsen, reed hij top vijf in de Tour de France van '86 en haalde hij ook de top tien in de Giro d'Italia 1989, waarin hij zevende werd. Tussendoor pakte hij ereplaatsen in 'Luik' en 'Lombardije'. Doe het maar na.
Sterker nog, na hem deed vrijwel niemand het nog na. Van de winnaars van de zevenentwintig edities van 'RVV' na Criquielion kon alleen de Italiaan Gianni Bugno zijn allrounderschap evenaren. Moreno Argentin en Michele Bartoli, al dan niet geholpen door de wonderen uit een laboratorium, volgen op gepaste afstand. Hedendaagse grootheden zie ik het zeker niet nadoen. Zie jij Alberto 'El Pistolero' Contador al over de stenen van Vlaanderen stuiteren? Of Fabian 'Spartacus' Cancellara met de voorsten van het peloton over de Alpen en Pyreneeëntoppen gaan? Wie is hier nu eigenlijk de echte Spartacus?
Nu zullen de geleerden uiteraard weer wijzen op de mindere concurrentie in de tijd van 'Criqui' of de overvolle kalender heden ten dage. Die drogredenen kunnen direct op de vuilhoop. Zelfs met in achtneming van deze factoren blijft de Belg een renner in bezit van een Herculiaanse erelijst. Waren de Van der Poel seniors, Francesco Mosers en Sean Kelly's immers niet eveneens van alle markten thuis? En waar staat het geschreven dat je anno 205 als renner overal aan de start moet verschijnen?
Sinds Criquielion zijn fiets in 1991 definitief aan de haak hing werd van velen verwacht dat zij konden wat de renners van weleer konden. Edvald Boasson-Hagen werd op jonge leeftijd een 'Eddy Merckxachtige' carrière toegedicht. Ook Philippe Gilbert heette een alleskunner te zijn. Zelfs onze eigen Lars Boom werd door de kenners alvast de top tien van zowel klassiekers als grote ronden in geschreven. In het hedendaagse peloton gokt men op regerend wereldkampioen Michal Kwiatkowski. Nimmer kwam het uit. De afgelopen vierentwintig jaar werd de voormalige koning van de jungle alleen maar ouder. Na vandaag zien we zijn soort nooit meer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten