Beste Wouter,
Ik kan haast niet onder woorden brengen hoe zeer ik mij verheug op de komende Champions League week. Of beter gezegd, op Paris St. Germain-Chelsea. Terwijl een groot deel van voetbalminnend Nederland dit duel zal aangrijpen om tot Calimerisme over te gaan gooi ik morgenavond met confetti en spuit ik met champagne. Velen noemen het een gedrocht, ik noem het: missie volbracht!
Voetbal zoals het eind jaren tachtig, begin jaren negentig werd gespeeld stelde niet zoveel meer voor. De Naranja Mechanica had plaatsgemaakt voor het balletje breed en het tikkie terug. Toeschouwersaantallen daalden met rasse schreden bij die overvloed aan 0-0 en 1-1 uitslagen. Het is niet voor niets dat een NASL-regel, waardoor de Amerikanen de organisatie van het vrijgekomen wereldkampioenschap van 1986 door een argwanende FIFA door de neus werd, in de nineties alsnog wereldwijd werd overgenomen. Ik heb het dan over het verbod voor keepers om terugspeelballen op te pakken. Het spel moest sneller en aantrekkelijker anders was de edele balsport ten dode opgeschreven.
In dat tijdsbeeld bedacht een aantal hoge omes van de UEFA bovendien dat de aantrekkelijkheid van het spelletje ook vergroot kon worden als de betere teams elkaar vaker zouden ontmoeten. Te beginnen op clubniveau. Op die manier hadden ze zojuist in Engeland hun thuissport nieuw leven ingeblazen waar de First Division werd terug verwezen naar het tweede plan en de Premier League de nieuwe standaard werd. 'Wat nou als we de kampioenen in poules onder brengen,' riep er een.
Maar dat was niet voldoende, toernooi nummer 1 werd jaarlijks overvleugeld door toernooi nummer 3, destijds de UEFA Cup geheten. De niet-winnaars van het jaar ervoor, en daarvan zijn er altijd meer dan van winnaars, mochten zich aldaar revancheren. Met het gevolg dat diezelfde derde divisie jaarlijks de toekomstig kampioenen herbergde. En dus van een veel hoger niveau was dan toernooi nummer 1. Een doorn in het oog van de marketinggoeroes in het Zwitserse. 'We moeten de nummers twee en drie ook inschrijven,' riep daarom de ander. En zo geschiedde.
Kijk eens naar het deelnemersveld van toen, de eerste Champions league in 1992/'93: AC Milan, PSV, IFK Göteborg, FC Porto, Olympique Marseille, CSKA Moskou, Club Brugge en Glasgow Rangers. Valt jou het ook op? Geen Engelsen, geen Spanjaarden en geen Duitsers. Eerlijk gezegd was er in die tijd nog geen verrassing bij ook. Of het moet de uitschakeling van het cruyffiaanse FC Barcelona tegen CSKA Moskou zijn, een ronde eerder. Dat 'toevalskampioenen' VfB Stuttgart en Leeds United er niet bij zaten lijkt me niet meer dan logisch. Het was precies datgene waarover men zich zorgen maakte in (toen nog) Bern. De kleintjes waren de baas in Europa.
Anno 2015 is gebleken dat de heren ronduit gelijk hadden. Glasgow Rangers bestaat zelfs geeneens meer, tenminste niet in deze vorm. Zoals ook Olympique Marseille vele moeilijke jaren heeft gekend en AC Milan, Club Brugge, PSV en IFK Göteborg al langere tijd worstelen met zichzelf. Slechts de Moskovieten en Portugezen kunnen in het hedendaagse geweld een plekje veroveren, maar ook niet meer dan dat. En uitsluitend door slim te handelen in Zuid-Amerika.
Chelsea en PSG mogen dan bij elkaar gekochte vreemdelingenlegioenen zijn, ze vertegenwoordigen wel datgene dat de visionairs van de vroege jaren negentig voor ogen hadden. Een aantrekkelijk voetbaltoernooi, met teams van het allerhoogste niveau, die zorgen voor spektakel. Dat daarbij de traditie en historie het meer dan eens aflegt tegen de dollars is, denk ik, nog altijd slechts een klein offer. Natuurlijk vind ook ik het jammer dat de lichtmasten van De Kuip al talloze jaren niet meer branden op dinsdag- of woensdagavond. Zelfs harde ondergrond van de ArenA is door minder Europese topvoeten beroerd dan men in 1996 voor ogen had. Het doet mening Nederlander noodkreten slaken. Maar mogen ploegen die stuntelen tegen Heracles, FC Groningen, Excelsior en Cambuur Leeuwarden hun mond eigenlijk wel roeren?
Ik laat het aan jou.
Tot vrijdag,
Lionel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten