Beste Lionel,
Terwijl half Nederland zich, gebaseerd op halve feiten en hele vooroordelen, druk maakte om de weinig verrassende misdragingen van een groep onverlaten in Rome, zag ik samen met 46 duizend anderen iets met een hoge mate van positiviteit voor de toekomst van het vaderlandse voetbal.
Hoewel het in algemene zin absoluut niet meeviel, Ajax tegen Legia Warschau. Het was zo'n pot in de meest vervelende categorie die er bestaat. Vervelender dan op de pijnbank gelegd worden door Real Madrid of tevergeefs beuken op een muur van tien spelers van Milan. Zelfs met 5-4 verliezen in de Galgenwaard haalt het niet bij zo'n vertoning als die van donderdagavond: de ruimtes liggen er wel, op een grasmat (zie foto hierboven) die pico bello in orde is, de tegenstander haalt op alle fronten een ruime onvoldoende en trainer Frank de Boer heeft eindelijk eens keuzes gemaakt waar een ruime meerderheid van het publiek zich in kan vinden.
Maar als het tempo dan een versnelling of drie te laag ligt, krijg je zo'n pot als we uiteindelijk zagen. De juiste stationnetjes worden nauwelijks en indien wel veel te laat bereikt. En de spaarzame momenten dat ze wel naar behoren werden bediend, schoot de snelheid van de veelgeprezen buitenspelers El Ghazi en Kishna weer veel te kort, waardoor er totaal geen vuist kon worden gemaakt. Je hoort het de nooit bravoure tekortkomende Ronald de Boer al zeggen: 'In mijn tijd hadden we die gasten met een nulletje of negen opgerold.'
Riechedly Bazoer is nog lang geen Ronald de Boer, al scheelt het qua naam niet gek veel, maar aan de pas achttienjarige snaak lag het stroperige spel van de Amsterdammers niet. De van origine als centrale verdediger opgeleide krachtpatser, handig door Ajax weggeplukt uit de jeugd van PSV, deed mijn hart meerdere sprongetjes maken. Wat is deze beuker een verademing op rechtshalf. Bijna elke keuze was goed, met het grootste gemak dichtte hij de gaten en ook in de persoonlijke duels zag het er niet uit alsof hier een scholier aan het werk was.
Juist op dat laatste front ontbrak het de hoofdstedelingen dit seizoen al te vaak aan mannelijkheid. Aan stootkracht. Aan doortastendheid. Ik weet niet of je het een beetje hebt meegekregen, maar in mijn kringen ontstond de afgelopen week nogal wat beroering over een mogelijke terugkeer van Nigel de Jong. Nu loop ik zelf voorop in de polonaise als de kaalgeschoren routinier daadwerkelijk zijn rentree maakt in het wit-rood-witte shirt, hoor, zeker na hem zes maanden van dichtbij te hebben gevolgd in San Siro. Daar in Milaan gingen tweewekelijks de nodige plasorganen recht overeind staan bij alweer een balverovering door Nigelone (grote Nigel), die meer dan eens als een eenmansdestructiebedrijf op slooptocht was.
Maar los van het feit dat Ajax de financiën niet heeft (althans, niet gaat gebruiken) om de verloren zoon op korte termijn weer binnen te halen, is Ajax op die vacature uiteindelijk toch al voorzien. Bazoer, die twee jaar geleden in de Jupiler League al voetbalde als een ervaren kampioen, heeft alles om komend seizoen al de beste middenvelder van de Eredivisie te worden. Natuurlijk moeten dan eerst Jordy Clasie, Andrés Guardado en Georgionio Wijnaldum nog even wieberen, waarna niets de complete krachtpatser nog in de weg zal staan.
Temidden van zijn ploeterende ploeggenoten vergoedde de geboren Utrechter veel, zo niet alles, in ieder geval voor wat betreft het kijkplezier van de aanwezige toeschouwers. Wat een geweldenaar, wat een koning. Geregeld bleef hij op de been (en aan de bal) tussen drie man in en zich verstoppen voor de bal deed hij evenmin. Het zal nog twee, hooguit drie jaargangen duren. Tegen de tijd dat De Jong wellicht wel klaar zal zijn voor een terugkeer. Tot dat moment hebben we hem in ieder geval nog niet nodig. Over gaten dichten gesproken.
Ik spreek je maandag,
Wouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten