Zeker, de Madrileense Galacticos van het tijdperk Florentino Perez I en het jaarlijks met geld smijtende FC Barcelona van voorzitter Josep Nuñez tilden het Spaanse clubvoetbal rond de millenniumwisseling al naar een nieuwe dimensie. Maar het zwaartepunt lag nog keurig verdeeld tussen de Bundesliga, de Premier League en Serie A (zie ook onze vorige special daarover), waardoor er van een massa-oversteek nog lang geen sprake was.
Via haar sociale kanalen vroeg Sportpreview welke spelers in het #LaLigadreamteam thuishoren, uiteraard met de restrictie dat ze in de jaren voordat Messi en C. Ronaldo opkwamen al toonaangevend waren. Tevens heeft het geen zin om verder terug te gaan dan het prille begin van de UEFA Champions League, om een eerlijke beoordeling zo goed mogelijk te kunnen nastreven.
De usual suspects
Dat de Primera Division in het pre-Messi tijdperk aanzienlijk evenwichtiger was dan nu, wil niet zeggen dat het Koninklijk wit en het Catalaans paarsblauw niet oververtegenwoordigd zijn in deze fantasieselectie. Op volgorde van positie: velen noemden de - vooral in zijn Valencia-dagen - excentrieke doelman Santiago Cañizares, vaak in één adem met de nooit ouder wordend lijkende Iker Casillas, alsook de snoeiharde mandekker Michel Salgado, veldheer Fernando Hierro, het brok graniet dat Carles Puyol heet en Roberto Carlos, wiens vlammende vrije trappen we waarschijnlijk nooit zullen vergeten.
De virtuele middenlinie zou overduidelijk bemand worden door de Bask Gaizka Mendieta, die met Valencia in 2000 en 2001 voor een huzarenstukje zorgde door de Champions League-finale te halen. Een jaar later deden Luis Figo en Zinedine Zidane voor hoe je die beker vervolgens ook moet winnen, hetgeen Fernando Redondo op zijn beurt in 1998 en 2000 al had gedaan. De trofee ontbreekt dan weer in de niet onaardig gevulde prijzenkast van Luis Enrique, die als trainer een unieke kans heeft die hiaat dit seizoen nog op te vullen. Minder aansprekend als persoonlijkheid dan wel als voetballer, maar wel met verreweg de meeste cups (waaronder de drie Met de Grote Oren tussen 1998 en 2002): Guti.
En dan de aanval, het paradepaardje van iedere ploeg en dus ook van het gezelschap grote namen dat La Liga in de jaren '90 en '00 voortbracht. Allereerst de man die alle moderne records in handen had voordat Messi ermee ging lopen, Raúl, die door geen respondent onbenoemd is gelaten. Zijn oude maatje in de spits, de doelgerichtere Fernando Morientes, kreeg ook veel stemmen. En hoewel hij bij Real Madrid vier seizoenen lang zo nu en dan nog schitterde als vanouds, lijkt Ronaldo zijn uitverkiezing met name te mogen danken aan zijn - toen nog - onwerkelijke doelpuntenaantal in dat ene seizoentje Barcelona. Onze volgers houden echter niet alleen van klinische productiviteit. Ook de grilligheid van een pure stylist als Rivaldo en het speeltuinachtige van professioneel jongleur Ronaldinho kunnen op de nodige waardering rekenen.
Cañizares
Michel Salgado Hierro Puyol Roberto Carlos
Figo Mendieta Redondo
Rivaldo
Morientes Raúl
De Nederlanders
Van alle succesvolle Oranjehemden in de Primera Division in de voorbije twee decennia valt een aardige selectie samen te stellen, maar er werden maar enkelen genoemd als kandidaat voor het absoute vlaggenschip. Vanzelfsprekend Roy Makaay en Ruud van Nistelrooy, bewezen topschutters in het tijdperk dat vijfentwintig treffers in één seizoen maken nog als wereldprestatie gold. Dat aantal werd bij lange na nooit gehaald door Patrick Kluivert, maar de Amsterdammer heeft wellicht zijn grote staat van dienst bij het Nederlands elftal voor zich spreken. Dat geldt helemaal voor boezemvrienden Phillip Cocu en Frank de Boer, terwijl Clarence Seedorf in zijn tweeënhalf jaar bij Los Merengues dusdanig veel indruk maakte dat ook hij een vermelding kreeg. En de man die Nederland opnieuw op de kaart zette bij Barcelona: Ronald Koeman.
Overige vermeldingen
De meest uiteenlopende namen kwamen bovendrijven in dit kwalitatieve onderzoekje. Van de Valencia-helden Ruben Baraja, Miroslav Djukic, Vicente, Carlos Marchena, Claudio Lopez, Aimar, David Albelda, Roberto Ayala, Angelo Carboni, Kily Gonzalez en Angulo tot de kern van het grote Deportivo La Coruña uit de eerste helft van het vorige decennium: Juan Carlos Valeron, Diego Tristan, Djaminha, Joan Capdevila, Manuel Pablo, José Francisco Molina en Francisco Juan Gonzalez Perez, beter bekend als Frán.
Maar ook aan eenlingen werd gedacht. Celta de Vigo's Savo Milosevic bijvoorbeeld. Of zijn ploeggenoot Alex 'de Tsaar' Mostovoj. Wat te denken van de Catalaanse krijger Ivan de la Peña. En natuurlijk dacht een enkeling ook nog aan sommige elementen van Johan Cruijff's Dream Team: Michael Laudrup, Romario, Hristo Stoichkov, Sergi en vanzelfsprekend Josep Guardiola, die naast redelijk coachen ook wel aardig kon voetballen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten