Supercross review: St. Louis

De ongeëvenaarde dominantie van de fabrieksracers van KTM werd vorige week doorbroken door de dubbele winst van het fabrieksteam Geico Honda. Bogle (250) en Tomac (450) deden namelijk waarvoor ze zijn ingehuurd: winnen. Laatstgenoemde haalde zelfs Dungey in, op klasse. Hiermee is niet gezegd dat de punten in het kampioenschap meteen op scherp zijn gezet. Dungey en Muquin werden namelijk netjes tweede en beperkten de schade maximaal.

De baan in Detroit eiste wel zijn tol. De combinatie van een krankzinnige whoopsectie met een onmogelijke ritmesectie heeft meerdere seizoenen laten eindigen. Waaronder die van Trey Canard, die de tweede plaats in het kampioenschap bezette. Kleine toename van gevaar als gevolg van het ontwerp van de banen zodat het nog iets aantrekkelijker wordt, is ergens begrijpelijk. De ontwerpers hebben deze week in St. Louis gekozen om een split-lane aan te leggen, iets wat nog nooit tot enig spektakel heeft geleid. Mogelijk kwam daar dit weekend verandering in.

250 East klasse 

De regerend kampioen stofte vorige week zijn nr. 1 plaat af door te winnen. Prima prestatie. Het was te verwachten dat Musquin een vervelend object zou worden omdat hij met zijn 250 als snelste kwalificeerde. Als snelste in zowel de 250 klasse als in de 450 klasse, that is. Bogle kwam op een twaalfde plek te liggen na de holeshot terwijl Muquin en Martin voor de winst gingen rijden. Dat laatste gevecht duurde exact 1 ronde. Daarin maakte Musquin duidelijk wie de baas is, was en blijft. Zijn solo naar de finish, waar Bogle nog knap als vierde overheen kwam, zorgt ervoor dat hij nu 20pt voorsprong heeft in het kampioenschap.

In het KTM Factory kamp kan de champagne in feite besteld worden. De enige die Musquin dit seizoen gaat stoppen is Musquin zelf. De Fransoos had al enige jaren in de 450 klasse kunnen rijden, maar het lichaam werkte altijd tegen. Zijn manier van middelvingers opsteken naar het verleden is prijzenswaardig. Hij verdient dit kampioenschap meer dan ieder ander. Maar de east klasse krijg een aantal weken rust, dus hij zal nog geduld moeten opbrengen.

450 klasse 

De uitschakeling van Canard vorige week geeft op alle vlakken een nare smaak in de mond. De geteisterde kampioenschapskandidaat was een van de weinigen waarvan de snelheid kon matchen met Dungey en hij stond op een tweede plaats in het kampioenschap. Het is tekenend: zijn snelheid is er altijd geweest, evenals zijn blessureleed. Heeft al een seizoen gemist door een gebroken rug, viel het jaar daarop weer uit, en in beide instanties was hij bezig aan een perfect seizoen. Het adagium ‘you can’t win a championship in one day, but you sure can lose it in one day, lijkt op zijn (gehavende) lijf te zijn geschreven.

Ter zake.

Eli Tomac. Hij had met een achtste plaats niet de beste start maar hij was beslist de snelste man in de race. Reed op enig moment een halve seconde sneller dan de rest van het veld en denderde daarmee door de ranglijst heen. Hij passeerde gevestigde namen als Tickle en Peick alsof ze stilstonden. De inhaalacties deed hij bijna uitsluitend op de doorgaans zinloze split-lane, waarmee deze ook eens zijn bestaansrecht bewezen heeft.

Oh, en wat betreft de winst? Dungey had another day at the office. Saillant detail daarbij is wel: hij en Muquin zijn beiden de laatste weken achtereenvolgens op plaats 1, 2, 1, 1, 1, 2 en 1 geëindigd. Het lijkt bijna doorgestoken kaart.