Beste Lionel,
Deze week moest ik denken aan Karel van het Reve, die ooit een radiocolumn wijdde aan het thema ‘alles komt te laat’, waarin de schrijver op zijn beurt refereerde aan een boek van Simon Vestdijk. Jarenlang verheug je je immens op iets, het maakt niet uit wat, maar eer het zover is, heb je je interesse alweer verloren.
Die gekke, niet rationeel te verklaren passie van mij voor het Italiaanse voetbal en al wat daarmee samenhangt is zo’n voorbeeld. Eigenlijk is die passie überhaupt al te laat en ben ik te laat geboren en zo kun je de hele riedel nog eindeloos oprekken, maar het gaat nu vooral om iets concreets: de Italiaanse dominantie in de Europese toernooien.
Nu zeg je natuurlijk meteen terecht: ja, wacht eens even, één ploeg in knockoutfase van de Champions League en de rest bij de laatste zestien van de Europa League? Zo, poeh poeh, mag het een keertje? Het is heel goed mogelijk dat van de zes ploegen er straks nog maar ééntje over is als bekend is wat de laatste zestien clubs zijn die nog mogen hopen op de finales in Berlijn en Warschau. Van welke dominantie is er dan wel helemaal sprake?
Klopt als een bus, maar het is mij dus te doen om die pure momentopname van donderdag jongstleden. Vijf Italiaanse ploegen kwamen deze midweek in actie, allen wonnen zij hun wedstrijd en overleefden dientengevolge de ronde. Daarbij heeft Juventus, de enige vaandeldrager op het niveau waar het om te doen is, een goede uitgangspositie om over twee weken korte metten te maken met Borussia Dortmund.
Uiteraard was ik daar wel tevreden en blij mee, maar, om met Van het Reve te spreken, die vreugde werd meteen getemperd door het besef dat diezelfde vreugde enkele jaren eerder oneindig veel groter zou zijn geweest. Toen dat innerlijke vuur nog in alle hevigheid brandde, hopend, nee zéker wetend dat de clubs uit De Laars ooit weer die vervelende Engelse en Spaanse geldmachines om hun moeder zouden laten roepen, uiteraard op typisch Italiaanse, luizige wijze. Zoals in de geweldige jaren negentig.
Maar hoe harder je schreeuwde, hoe harder de klap was waarmee de deksel op de neus werd gesmeten. Sei-zóe-nen achter elkaar was het keer op keer hetzelfde liedje: tegen maart waren de Azzurri altijd zo goed als nergens meer te bekennen op de continentale tournee. En dan ineens, als je het gevoel hebt dat het Italiaanse voetbal als geheel nog nauwelijks dieper kan zinken, nemen ze met z’n allen de boel weer serieus.
Een prachtige collectieve prestatie van Fiorentina, Inter, Napoli, Roma en Torino, maar op de keper beschouwd koop ik, en met mij de mensen die gelijktijdig met hetzelfde probleem zitten, daar helemaal niets voor.
Voor de Serie A blijft het niettemin een opleving van jewelste. Een medicijn tegen het doemdenken en het zichzelf omlaag praten, specialiteit van het huis tussen de Tyrrheense en de Adriatische zee. Beter laat dan nooit.
Ik spreek je maandag weer,
Wouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten