Beste Lionel,
Vorig weekend moest je het zoals bekend stellen zonder mijn visie, aangezien ik vijf dagen lang druk bezig was mijzelf onder te dompelen in de Schotse sportcultuur. Dat is normaal gesproken inhoudelijk niet relevant, ware het niet dat zo'n andere omgeving verfrissend werkt voor je zintuigen.
Ik ben er namelijk achter dat het helemaal niet zo beroerd is, die Britse beleving van typisch eigen evenementen als darts, voetbal, rugby en alles wat daarmee samenhangt. Al het negatieve dat ik daar ooit over heb gezegd en geschreven zou ik bij dezen ook onmiddellijk willen terugnemen.
Vrijdagavond was ik bijvoorbeeld getuige van de kraker Motherwell FC-Hamilton Academic, twee van die broederlijk naast elkaar gelegen dorpen die elkaar vier keer per seizoen tot uit het diepst van hun tenen haten, hoewel het allemaal niet spannender wordt dan een beetje dronken gejoel over en weer. Wat een contrast met El Clásico van zondag, die inmiddels tot galactische proporties uitgegroeide superwedstrijd die ook in de pubs van Glasgow zeer tot de verbeelding sprak.
En toen dacht ik ineens aan Rafael van der Vaart, die ooit ook deel uitmaakte van dat miljardencircus en nu ver beneden zijn status voort ploetert in de kelder van de Bundesliga. Die sierlijke middenvelder, die ten tijde van zijn Madrileense periode in élke pass risico legde - verhoede de statistiekfetisjisten - ondanks zijn sterk gereduceerde speeltijd. Raffie moet doen wat Beckham, Del Piero, Kaká, Nesta en Lampard al deden/gaan doen: neem dat aanbod van Kansas City aan, ga naar Amerika.
Naar de MLS, de Major League Soccer. Naar de competitie van de toekomst, in ieder geval voor uitgerangeerde voetbalmiljonairs. Waar Frank en Ronald de Boer indertijd geen andere keuze hadden dan de 'zandbak', samen met onder anderen Guardiola en Batistuta, heeft de nieuwste generatie uitbuikende dertigers dat wel. Lucratieve mogelijkheden te over, zoals China, Rusland, Indonesië en al in mindere mate de oliestaten Qatar, Dubai en Saoedi-Arabië.
Alle factoren bij elkaar optellend haalt echter geen enkele het bij 'Murrica, zeker voor wie geld heeft nog altijd het land van de onbegrensde mogelijkheden. Maar nog meer het land waar alles tot in de perfectie georganiseerd is, waar 'onrealistisch verwachtingspatroon' in geen woordenboek te vinden is, waar eenvoudige soccer players gewoon over straat kunnen, waar de pers je privacy respecteert en waar de overige cultuur in wezen weinig verschilt van wat ze in het Westen sowieso al gewend zijn.
Maar wat mij persoonlijk nog het allermooiste lijkt: deze mannen kunnen nu de standaard zetten. Wat weten die Amerikanen nou van voetbal? De druk om kampioen te worden is voor alle ploegen ongeveer gelijk. Trainers - op Ruud Gullit na dan - kunnen nog een dermate groot verschil maken dat contractverlenging altijd dichterbij is dan ontslag. Maar het volk is er, zeker na de prestaties van Tim Howard & co op het afgelopen wereldkampioenschap, wel in grotere mate warm voor gemaakt.
Ik keek dus naar Barça-Madrid en ik zag het al helemaal voor me. Over enkele jaren moet het hele circus in ieder geval voor een deel in de Verenigde Staten zitten. Weg uit het zichzelf opfokkende Europa, waar de ooit zo eervolle Champions League verworden is tot een clownesk gedrocht dat zo snel mogelijk definitief opgeblazen zou moeten worden door sjeiks en oliegarchen. Als de Van der Vaarts, de Xavi's, de Lampards, de De Rossi's en de Gerrards zo snel mogelijk naar de VS verhuizen, volgen de Cristiano's en de Messi's vanzelf wel.
Zal de MLS ooit net zo sterk of sterker worden dan de top van de Europa? Dat zal nog wel even duren. Maar met Brazilië en Argentinië in de achtertuin en een prettig leefklimaat voor topvoetballers beschikt het land ook in voetballend opzicht over oneindige opportunities. Gewoon doen, Raf. In één van die wolkenkrabbers hebben ze vast nog wel een penthouse'je vrij.
Ik spreek je maandag,
Wouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten