Against Modern Baseball

Afgelopen zondagnacht speelden de Chicago Cubs en St. Louis Cardinals (0-3) de eerste negen innings van het nieuwe Major League-seizoen. Een echte klassieker als opening van de belangrijkste honkbalcompetitie ter wereld. America's national pastime zit in het DNA van iedere Amerikaan, een sport doordrenkt van aloude tradities. Echter, ondanks deze bij tijd en wijlen ondoorgrondelijke hang naar vervlogen tijden is de Major League Baseball stapsgewijs aan het moderniseren want de sport honkbal staat enigszins onder druk. Zo werden de afgelopen World Series bijzonder slecht bekeken. Sportpreview nam het meest hete hangijzer, de zogeheten pace of the game, onder de loep.

'Honkbal? Daar zit toch geen tempo in? En die wedstrijden duren ook nog eens een eeuwigheid.' De sport met het slaghout, de lederen bal en handschoen staat, vooral op Europese bodem, bekend als een trage sport. De cijfers spreken inderdaad niet in het voordeel van de mannen in het eigentijdse uniform. Een gemiddelde wedstrijd in de MLB duurt drie uur en twee minuten. Ter vergelijking: dat is een half uur langer dan een basketbalwedstrijd in de NBA of zelfs (ruim) een uur langer dan een potje voetbal.

Typische baseball rituelen

Het heeft de bobo's van de Major League, ondanks de nog steeds enorme populariteit van de sport en groeiende sponsorinkomsten, doen besluiten om beleid te maken van de snelheid van het spel. Stilstand is immers achteruitgang. Ideeën als het inkorten van het aantal innings of, in navolging van het basketbal, het instellen van een pitch clock of het inperken van de Instant Replay (de equivalent van het HawkEye-systeem) kwamen allen aan bod. Maar, hoewel men, bewonderenswaardig genoeg, bereid is om veranderingen door te voeren - Sepp (Blatter, red.), please pay attention - is het de vraag of de beleidsbepalers het 'probleem' niet verkeerd interpreteren.

Eigenlijk hoeft er namelijk niet veel te veranderen, anders dan het naleven van de reeds aanwezige regels aangevuld met enkele simpele aanpassingen. Neem de eindeloze rituelen van de slagmannen. Je kunt iemand als David Ortiz (Boston Red Sox) met gemak de Rafael Nadal van de Majors noemen. Voor elke pitch worden beide slaghandschoentjes opnieuw strak getrokken, het shirt goed in de broek gedaan, de knuppel afgestoft en nog meer van dit soort onnodige handelingen.

Volgens de reglementen moet de slagman al met één voet in het slagperk staan en, in alle realiteit, direct klaar staan voor de volgend pitch. De scheidsrechter zal er dus strakker op toe moeten zien dat deze vorm van tijdrekken geen doorgang meer vindt. Overigens geldt dit natuurlijk ook voor de pitchers.

Different

Om een lang verhaal kort te maken, de crux zit hem in de compositie van een honkbalwedstrijd. Het moet meer één geheel worden. De sport is een different kind of experience dan andere sporten en moet haar sociale en ontspannende karakter dan ook niet verloochenen.

Onnodige onderbrekingen als hierboven beschreven, het limiteren van het aantal pickoffs, het afschaffen van het ingooien na een pitcherswissel en meer van dit soort 'kleine' aanpassing zal de totale duur van de wedstrijd hoogstens met een kwartiertje verkorten, maar dat is dan ook niet het punt. Het zijn, zelfs voor de meest verstokte honkbalfan, overbodige interrupties die de aandacht afleiden van waar het om gaat: honkbal. Als de wedstrijden meer als één geheel zullen worden ervaren, vormt een baseball game van ruim drie uur, net als de vijfsetter in het tennis, geen enkel probleem. En voor wie hier niet mee kan leven? Dan kijk je toch niet!