Het beste en het slechtste van Brabantse Pijl 2015

De Brabantse Pijl 2015, of La Fleche Brabançonne, is de overgangskoers van de Vlaamse naar de Waalse klassiekers. De spijkerharde wedstrijd dan ook op die plek op de kalender geplaatst, precies ertussenin. Het is de eerste grote afspraak voor de mannen met kwaliteiten op de venijnige klimmetjes. We kozen zoals gebruikelijk de beste en de slechtste ploeg. Puur op gevoel, zonder statistische onderbouwing.

Beste ploeg: BMC

Eerst het bordje van een ander leeg eten, zo moet men in de rood met zwarte volgauto's hebben gedacht. De Amerikaanse BMC-formatie mocht zich verheugen met de startnummers 1 tot en met 8 op de rug. Vorig seizoen was kopman Philippe Gilbert immers de glorieuze winnaar in La Fleche Brabançonne. Daar was echter een seizoen later weinig van terug te zien. Aan het begin van het laatste uur, zo'n 42 kilometer voor het einde, kwamen de renners van de ploeg van de Waalse veelwinnaar even naast die van Orica-GreenEdge op kop rijden, maar laatst genoemde ploeg had toen al het zware werk al gedaan. Titelverdedigers weten immers hoe ze een koers moeten aanpakken, getuige een eerdere overwinning. De Australiërs dachten misschien dit jaar te kunnen slagen waar vorig jaar werd gefaald maar die gedachte werd genadeloos afgeslacht door Gilbert en zijn mannen. Dat kwam mede door de verrassingsaanvallen van Ben Hermans en Sylvain Dillier, die Orica-GreenEdge de definitieve nekslag gaven. BMC leunde achterover en Orica-GreenEdge moest nog harder aan de bak. Bij het ingaan van de laatste ronde was het verzet gebroken. Al kwam Matthews in zijn eentje nog tot plek twee, achter Hermans. BMC won, Orica-GreenEdge verloor.

Slechtste ploeg: Orica-GreenEdge

De verliezers van de dag in de Brabantse Pijl 2015 waren zonder twijfel de mannen van het Australische Orica-GreenEdge. Die ploeg liet overduidelijk zijn intenties zien, ze kwamen om te winnen. Bij voorkeur met Michael Matthews, de nummer twee van de editie van 2014. Een jaar, en vooral vele overwinningen, verder voelde Matthews zich klaar voor het grote werk. Dus liet hij zijn ploeg de wedstrijd dicteren. Dat de ploegentijdrit het hoogste doel is bij het management van de Australische World Tourploeg komt op dagen als deze meer dan van pas. Met tempobeul Svein Tuft op kop van het peloton kwam niet alleen geen enkele renner weg met een ontsnapping, ook werd met nog 65 kilometer te gaan het peloton snel uitgedund, een ieder die minder dan honderd procent fit was werd genadeloos achter gelaten. En toch werd de Australische formatie met de neus op de feiten gedrukt, BMC was simpelweg slimmer. Volgend jaar beter?