Glory World Series keert terug naar het thuisland, de Verenigde Staten. Dat is dan ook direct te zien aan de fight card. Het mag dan ontbreken aan Nederlanders en Turkse, Marokkaanse en Surinaamse Nederlanders, de Amerikanen en Latijns-Amerikanen zijn wel in veelvoud aanwezig. Maar liefst dertien keer prijken de letter U, S en A achter een naam. Tweemaal staat er Canada, eenmaal Mexico en eenmaal Brazilië. Daartegenover staan een Brit, een Rus en een Roemeen.
Waarom zijn de Nederlanders er niet?
Het is voor het eerst dat er geen enkele landgenoot in de ring komt tijdens een Glory evenement. Het vorige record stond op slechts één deelnemer, de Antilliaan Errol Zimmerman. Niet geheel toevallig was dat tijdens Glory 16 in Denver, USA. Ook tijdens de zeventiende editie, in Los Angeles, en de achttiende, in Oklahoma, mochten maar twee Nederlanders aantreden. Hollands glorie is niet groot aan de andere kant van de oceaan.
Betekent dit dat de Amerikanen 'ons' buiten proberen te sluiten? Nee, niet direct. Er is namelijk ook een uitzondering op de 'regel' geweest. Tijdens Glory 19 in Virginia stonden wel vier landgenoten in de ring. Glory is simpelweg opzoek naar meer voet aan vaste grond in het land met de grootste mediamarkt. In de Verenigde Staten legt Glory het vooralsnog af tegen Bellator en nog meer tegenover UFC. En om Amerikanen te trekken zijn Amerikanen nodig.
Het is om die reden dat het gebruikelijke tournament-onderdeel dit keer eens niet een uitdager voor een wereldtitel moet opleveren maar simpelweg de 'Amerikaans kampioen' moet gaan bepalen. Het is ook om die reden dat de zogenaamde under card zelfs geheel uit Amerikanen bestaat. Hoe meer man uit de VS, hoe beter lijkt de enige gedachte achter het samenstellen van de line up te zijn geweest.
Gevaar voor de toekomst?
Hoewel het beter zou zijn geweest als tenminste één Nederlander de eer van kickboksland nummer één van de afgelopen jaren had kunnen hooghouden is het einde niet direct nabij. Het vorige Glory World Series evenement, Glory 20 in Dubai, werd nog bevolkt door zes jongens met een opleiding in de Nederlandse kickboksscholen.
De helft van de wereldtitels, drie van de zes, is nog altijd in handen van mannen uit de lage landen (Robin van Roosmalen, Gökhan Saki en Rico Verhoeven) terwijl in het vedergewicht en het weltergewicht de wereldkampioenen door Nederlandse uitdagers op de hielen worden gezeten op de wereldranglijst. Wie naar het gehele plaatje kijkt ziet dat de Nederlandse dominantie verre van afnemende is.
Het is echter onmogelijk te ontkennen dat die dominantie minder ferm zal worden wanneer 'onze jongens' niet op evenementen staan geprogrammeerd. Wat de reden daar ook van moge zijn. Met de wetenschap dat ook de komende tijd de evenementen gelijkelijk over de beide kanten van de oceaan verdeeld zullen zijn (er zijn er dus drie in de VS) is het niet ondenkbaar dat de Amerikanen en Canadezen kunstmatig omhoog worden geduwd op de Glory-ranking. Het enige wat Nederland er tegenover kan stellen is winst blijven boeken in elk mogelijk gevecht dat zich voordoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten