Er zijn. Op de juiste plaats. Op de juiste tijd. Geen sportvak waarin het zo belangrijk is als dat van de massasprinter. Ben je er te vroeg, dan brand je op met nog tientallen meters van de wielen. Ben je er te laat, dan druk je je wiel met zekerheid niet als eerste over de meet. Niemand die het de afgelopen twintig jaar beter wist dan Ale-Jet.
Vandaag ging hij dan eindelijk met wielerpensioen. Alessandro Petacchi, de man die schuilgaat achter het Ale-Jet alter ego, was een sprinter van het zeldzaamste soort. Hij verstond de kunst van het winnen. Hij duldt met zijn 48 overwinningen slechts twee renners voor zich waar het gaat om het verzamelde aantal etappezeges in de drie grote rondes, de ene is zijn illustere voorganger Mario Cipollini, de andere de onvermijdelijke Eddy Merckx. Samen met diezelfde Merckx en drie andere renners vormt hij ook het elite vijftal dat de sprinterstruien van zowel Giro, Vuelta als Tour in de thuisvitrine heeft hangen. Ook handig als hij eens een week zonder wasmachine mocht komen te zitten.
Er zijn. Op de juiste plaats. Op de juiste tijd. De sneltrein uit La Spezia reed immer op tijd. Daarvoor dacht hij het wielercatenaccio uit. Samen met ploegleider Giancarlo Ferretti bouwde hij een ploeg, Fassa Bortolo, die de andere ploegen het simpelweg onmogelijk maakte om te koersen. Stapte Ale-Jet ergens op, dan wisten tenminste 170 mannen dat het een rustige werkdag zou worden. De Fassa's controleerden, schroefden stapsgewijs het tempo op naar mate de streep naderde, brachten hun raket op honderdvijftig meter van het banier in stelling en dronken iedere avond champagne uit de fles.
Wie achttien jaar op het hoogste niveau heeft geacteerd en met een gemiddelde van tien zeges per jaar de pensioengerechtigde leeftijd bereikt kan een boek vullen met heroïsche anekdotes, zo zou je denken. Zo niet Petacchi. Zijn carrière is te vangen in één sprint. Die van 19 maart 2005. De dag dat hij MIlaan-San Remo won. Het winnen van La Primavera was de drijfveer voor Petacchi geweest om ooit renner te worden. Dertig jaar lang had hij eraan gewerkt. Er zijn. Op de juiste tijd. Op de juiste plaats.En hij was er. 'Met deze zege is Ale ingewijd in de club der groten', zo tekende Mario Cipollini op. Zo voelde het ook voor Ale.
Een jaar later stapte hij over naar de Milram-ploeg waar hij van Erik Zabel leerde hoe je sprints kon winnen zonder acht werkers voor je wiel. Op die wijze won hij de puntentrui in de Tour van 2010 en voltooide hij een bijzondere trilogie. Hij stopte in 2012, kwam terug in 2013. Zijn laatste twee seizoenen stonden in het teken van het leermeesterschap, eerst voor Mark Cavendish bij Omega Pharma-Quickstep, later voor een heel contingent Italiaanse talenten. Ooit zullen ze er zijn. Op de juiste tijd. Op de juiste plaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten