Ancic en Hewitt, het begin
Twee trilogieën die nauwelijks bekendheid genieten bij het grote publiek maar om twee uiteenlopende redenen een grote rol in de carrière van Federer speelden zijn die tegen Mario Ancic en Lleyton Hewitt. De drie generatiegenoten stonden aan het begin van deze eeuw allen op een ander punt in hun carrière, zo was Ancic volgens velen een topper van de toekomst, won Hewitt zelfs al titels en stond hij bovenaan de ATP-Ranking en opereerde Federer nog vooral in de luwte.
Mario Ancic zou lange tijd de laatste man zijn die Federer op het Londense gras wist te verslaan. In zijn eerste profjaren was de Zwitser namelijk helemaal niet zo succesvol op de natuurlijke ondergrond. In 1999, 2000 en 2002 werd Federer al na één ronde alweer op het vliegtuig naar huis gezet, met een kwartfinale, inclusief zege op zijn illustere voorganger Pete Sampras, in 2001 ertussenin. Na zijn verlies in drie sets tegen de Kroaat (3-6, 6-7, 3-6) in 2002 zou hij tot de dag van vandaag nimmer meer zo kansloos zijn. hij kwam Ancic nog tweemaal tegen op Wimbledon en stond geen set af.
Lleyton Hewitt en Roger Federer schelen slechts vijf maanden in leeftijd. Toch had Hewitt op het moment dat Federer door Ancic in 2002 uit Wimbledon werd geslagen al een Grand Slam en een ATP-Tourfinalstitel op zak en zou hij deze editie van Wimbledon ook gaan winnen. Bovendien stond hij fier bovenaan de ATP-lijst. Hewitt, en niet Federer, leek dan ook hard op weg de grootste aller tijden te gaan worden. Daarna zou alles snel omdraaien. In de drie ontmoetingen (2004, 2005 en 2008) tussen de twee kemphanen zou de Australiër precies één set afsnoepen van de Zwitser. Wat velen echter niet weten is dat Federers allereerste zege als prof op het gras van Wimbledon juist aan de zijde van Hewitt was. De twee jonge honden vormden als 17-jarigen in 1999 een koppel in het dubbelspel en boekten drie zeges op rij om daarmee tot de achtste finale te reiken.
Andy Roddick, de eerste
De Federer versus Roddick-trilogie is op twee manieren uit te leggen. De eerste versie is die toen zij samen kortstondig om de alleenheerschappij van het mondiale tennis vochten. De als een komeet omhoog geschoten Lleyton Hewitt was alweer yesterday's news Roddick en Federer zouden gaan uitmaken wie voortaan de koning van de tennisjungle zou zijn. Zij kwamen elkaar drie jaar op rij tegen op het heilige gras, eerst in de halve finale van 2003, daarna tweemaal in de finale in 2004 en 2005. De halve finale van 2003 is waarschijnlijk het grootste sleutelmoment in de geschiedenis van de tennissport.
Roddick en Federer waren aan het eind van het voorgaande jaar doorgedrongen tot de mondiale top tien. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voor één van beide naar de nummer één positie zou doorstoten. Daarbij genoot Roddick het voordeel van de voorgeschiedenis. Het Amerikaanse tennis had namelijk net een ongelofelijke hausse gekend en een serie toppers afgeleverd waar geen einde aan leek te komen: André Agassi, Pete Sampras, Jim Courier, Michael Chang, Malivai Washington en David Wheaton. Wetende dat Andy Roddick ook nog eens een graag geziene gast was in de roddelrubrieken vanwege zijn relatie met tienerster Mandy Moore en zijn faam hem dus vooruit was gesneld was het niet meer dan logisch dan dat men dacht dat een nieuwe ster was geboren.
Wie beter naar de statistieken had gekeken had moeten weten hoe de halve finale van 2003 zou aflopen. Andy Roddick had geen schijn van kans en verloor roemloos in drie sets (7-6, 6-3, 6-3). Hij had daarmee in de eerste vier confrontaties welgeteld één set van Federer gewonnen, de allereerste die ze ooit tegen elkaar speelde. Federer stootte door en Roddick bleek van het type te groot voor servet, te klein voor het tafellaken.
De tweede manier waarop de Federer versus Roddick-trilogie is uit te leggen loopt naadloos over in de eerste. Het is de trilogie van de drie finales, die van 2004 en 2005 en die van 2009. Andy Roddick vocht namelijk nog tot 2012 voor zijn plek in de tennistop en de eerste jaren ging hem dat nog aardig af. Tegen de Fed-Express uit Zwitserland kon hij echter niet op. Het is opvallend at Roddick, ondanks zijn jarenlange top tien status, in 24 ontmoetingen slechts driemaal wist te winnen. De finale van 2004 ging in vier sets (4-6, 7-5, 7-6, 6-4) en was redelijk close te noemen, die van 2005 is waarschijnlijk Federers meest gemakkelijke van de tien geweest (6-2, 7-6, 6-4).
Het onverwachte vervolg kwam vier jaar later. De Amerikaan vond zijn tweede adem en schopte het opnieuw tot de finale van zijn geliefde grastoernooi. Eerder dat jaar had Roddick in Melbourne een ouderwetse kloppartij gekregen van zijn grote plaaggeest. In Londen liep het anders.
Rafael Nadal, de grootste
Tenniswedstrijden van Roger Federer tegen Rafael Nadal, 33 in totaal tot nu toe, gelden nu al als één van de grootste sportgevechten aller tijden. Wat Ali versus Frasier voor de ontwikkeling van de bokssport is, Coppi versus Bartali voor de popularisering van het wielrennen en Feyenoord versus Ajax betekent voor de eredivisie is Federer versus Nadal voor de tennissport. De drie finales op Wimbledon tussen 2006 en 2008 zijn in hierin het absolute hoogtepunt.
Rafa nam het stokje over van A-Rod als ware het een magische aflossing. Nadat Roddick in 2005 zich eindelijk definitief gewonnen gaf ontdekte Rafael Nadal juist in 2006 dat hij meer kon dan alleen de langste adem hebben in de eindeloze gravelgevechten van Roland Garros. Waar Federer, inmiddels voor het eerst in het rijtje der groten op aarde geschaard, grote moeite had successen te boeken op zijn zwakste ondergrond, het gemalen baksteen, ontwikkelde de Spanjaard zich juist ijzersterk op het snelle gras.
Al bij de eerste ontmoeting van dit drieluik bleek dat Rafa zijn meest taaie opponent ooit zou gaan worden. Hij snoepte Federer namelijk net zoveel sets af als Mark Phillipousis en Andy Roddick in de drie voorgaande finales gezamenlijk hadden gedaan. Al zag het daar niet naar uit. In de eerste set walste de Zwitserse Superman over zijn Spaanse Lex Luthor heen, 6-0. Toch zou deze finale de lat leggen waarlangs alle volgende ontmoetingen tussen Nadal en Federer langs gelegd zouden worden. Zelfs de Britse krant The Guardian wist al hoe laat het was en leidde het finale-artikel als volgt in: "Terwijl Roger Federer voor de vierde maal op rij de beker omhoog hield keek Rafael Nadal toe en dacht bij zichzelf: 'op een dag kan ik ook Wimbledonkampioen zijn.' Na zijn optreden van gisteren is die dag waarschijnlijk niet ver meer."
Zijn aantal verloren sets in Wimbledonfinales verdubbelden in 2007. Had hij in de eerste vier optredens op de laatste zondag bij elkaar opgeteld twee sets verloren, in 2007 verloor hij er twee in één wedstrijd. Opnieuw was Rafa zijn tegenstander en goedbeschouwd eindigde het duel in een gelijkspel, na vijf sets hadden beide spelers 26 games verzameld. Het was slechts te danken aan het tie-breaksysteem dat Federer met 3-2 in sets won, hij won zowel set 1 als set 3 in de beslissende dertiende game. Voor het eerst wankelde de ongenaakbare.
Het wankelen zou leiden tot een val in 2008, zijn eerste nederlaag sinds Mario Ancic hem versloeg in 2002, zes jaar eerder. De finale van 2008 staat bekend als misschien wel de meest epische tenniswedstrijd aller tijden. Rafael Nadal noemde het in 2011 de wedstrijd die hem uit zijn mentale gevangenis bevrijdde en hem een ander leven gaf. Even leek Nadal met de Zwitser te doen wat Federer juist in de zes voorgaande jaren met al zijn andere tegenstanders had gedaan, binnen de kortste keren stond het 4-6, 4-6, 3-3 (0-40). Toch wist Federer zowel set 3 als set 4 in tie-breaks te winnen. Om het geheel van nog meer drama te voorzien werd vervolgens anderhalf uur gestaakt vanwege regenval.
Andy Murray, de toevallige
Ook Andy Murray vond Federer drie keer op zijn pad op het gras van Wimbledon. Het toeval wil dat dit alleen maar mogelijk was door de toewijzing van de Olympische Spelen van 2012 aan de stad Londen. Het tennistoernooi werd gespeeld op het gras van Wimbledon. Daardoor is dit de enige trilogie waarvan twee van de drie duels binnen een maand plaatsvonden. Een deel van de volgers schaart deze trilogie dan ook niet onder dezelfde noemer als de anderen in dit verhaal, het twee duel werd weliswaar op Wimbledon gespeeld maar betrof een wedstrijd van een ander toernooi.
De heroïek van deze trilogie zit hem echter juist in het eerste duel. De Zwitserse grootmeester, inmiddels gepromoveerd tot grootste tennisser aller tijden, is na zijn nederlaag tegen Nadal in 2008 langzaam de grip op 'zijn' Wimbledon kwijtgeraakt. In 2009 herovert hij weliswaar de titel, in 2010 en 2011 haalt hij twee keer niet eens de finale. Wanneer hij dat in 2012 wel doet keren de kansen voor het eerst tegen hem in een Wimbledonfinale.
Hij neemt het op tegen de man die de Britten de eerste zege in tachtig jaar moet gaan brengen op het eigen toernooi. Als Murray ook nog eens de eerste set naar zich toe trekt lijkt het gedaan met Federer, er wordt zelfs al tijdens de wedstrijd op sociale media gespeculeerd over een mogelijk pensioen. Federer is echter niet het type dat snel verslagen is en weet zijn zevende beker in de wacht te slepen (4-6, 7-5. 6-3, 6-4).
De andere twee duels die Murray en Federer uitvochten halen het niet bij de gevechten die Federer uitvocht met Roddick en Nadal. De Olympische finale is Federers slechtste grasprestatie ooit, hij gaat onderuit in drie sets en wint slechts zeven games (6-2, 6-1, 6-4). Zoals Nadal spreekt over het doorbreken van een mentale barrière na zijn winst in 2008, doet Murray dat over deze overwinning. Winnen van Federer blijkt zelfs voor zijn drie evenknieën van de Big Four van ongelofelijke importantie.
De laatste schakel van het drieluik tussen Federer en Murray ligt nog vers in het geheugen. De twee troffen elkaar afgelopen vrijdag in de halve finale van Wimbledon 2015. Federer bereikte met zijn overwinning in drie sets (7-5, 7-5, 6-4) zijn tiende Wimbledonfinale en verlengde zijn ongeslagen reeks tegen Murray nog maar eens met een paar maanden. Het is alweer tweeënhalf jaar geleden dat de Schot eens won van de Zwitser.
Novak Djokovic, de laatste?
Van alle grote rivalen ontbrak er tot vandaag één op de lijst der trilogieën van Federer: Novak Djokovic. De rivaliteit tussen Federer en Nadal mag dan de naam hebben, die tussen Federer en Djokovic is een echte nek-aan-nek-race. Djokovic heeft namelijk net als Federer geen ondergrond waarop hij een echt voordeel op de ander heeft zoals Nadal dat op beide heeft (of had) op gravel.
Het vreemde is dat, ondanks de 39 ontmoetingen, het tot de halve finale van 2012 moest duren voordat deze twee elkaar op Wimbledon troffen. Het is geen geheim, omdat op de voorgaande pagina al geschreven stond dat Federer en Murray elkaar troffen in de finale van 2012, dat Federer dit duel won (6-3, 3-6, 6-4, 6-3). Daarmee leverde hij een prestatie die vaak onderschat wordt vanwege zijn eigen faam. Niet alleen klopte hij voor het eerst een titelverdediger, ook wist hij de heersende nummer één van de wereld te verslaan. Een speler bovendien die hem net driemaal op rij in straight sets van de baan had geveegd.
De kat met negen levens Federer werd in 2013 maar weer eens tegen de grond gewerkt. Al in de tweede ronde moest hij het veld ruimen tegen de onbekende Oekraïense nummer 116 van de wereldranglijst Sergei Strachovsky. Dit betekende zijn slechtste prestatie in elf jaar. Alleen maar om in 2014 sterker terug te komen dan men ooit had durven dromen.
De Zwitserse kampioen lijkt namelijk zijn derde jeugd te hebben gevonden nu hij tennis slechts nog als aangenaam tijdverdrijf is gaan zin. Door vrijuit te spelen heeft hij zich terug naar de top weten te vechten en leverde hij in de finale van 2014 een ouderwetse klassieker op tennisgebied af. De thriller van vijf sets tegen Novak Djokovic leerde ons dat Federer inmiddels zijn status van aardse sportman is ontgroeid. Federer is The people's champ geworden. Als hij in 2015 voor zijn achtste Wimbledonzege, zijn achttiende grand slamzege, gaat doet hij dat na een droogte van drie jaar in grand slams. Het zou naast het bereiken van tien Wimbeldonfinales op zich, een recordregen kunnen betekenen, nooit eerder won één man achtmaal het toernooi en niemand won meer grand slams dan Federer. Alleen het gras is goed genoeg om dergelijk eer te dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten