Hij was geen Johan Cruyff of Willem van Hanegem. De jonge Marco van Basten en Ruud Gullit hingen zijn poster vast niet aan de slaapkamermuur. Op het schoolplein kroop geen van je vriendjes in zijn huid. Dick Nanninga was voor niemand een voorbeeld, maar waar wij mannen allen ooit van droomden, dat deed juist hij ons voor.
Scoren in een finale van het wereldkampioenschap voetbal. De gemiddelde jongensdroom is niet meer dan een utopische hersenschim. Het maakt niet uit hoe hard je traint of hoeveel talent je hebt, aan de kans dat je buitenaards leven ontmoet, de loterij wint en door de bliksem wordt getroffen op dezelfde dag is het nagenoeg gelijk. Zelfs de grootste wondervoetballers beten zich erop stuk. Van Cruyff tot Messi en van Bergkamp tot Cristiano, het bleef voor allen onbereikbaar voor altijd. Behalve voor de ene Groninger, die ontdekking van Cor van der Gijp.
Als je het niet met eigen ogen hebt gezien zou je niet geloven dat hij heeft bestaan. De loopbaan van Nanninga klinkt als ontsponnen aan de te rijke fantasie van een basisschoolleerling. Een laat debuut pas op 24-jarige leeftijd, de trouw aan Roda JC, het verkiezen van zijn bloemenzaak boven Ajax, een korte maar heftige interlandcarrière, zelfs de snoepreis naar Hong Kong. Als het sprookje nog niet bestond zou het leven van Dick Nanninga ervoor model hebben gestaan.
Niets kan echter tippen aan dat ene moment. Die ene balberoering met het voorhoofd op 25 juni 1978. Waar de echte matadoren al vroeg hadden opgegeven dwong juist hij die avond de stier tot een adempauze. Hij toonde de vierde man zijn noppen, rukte zich van hem los, wandelde binnen de lijnen en kopte snoeihard recht vooruit. 1-1. Een simpele ziel die de ultieme jongensdroom waarmaakte. De gewone man die scoort in de wk-finale, geen Nederlander deed het hem ooit nog na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten