Met een indrukwekkend vertoon van vaderlandstrots luisteren de Fransen vandaag hun Quatorze Juillet op. Een messcherp geregisseerd militair defilé op de Parijse Champs-Elysées, waar de Tour de France dan even verder weg is dan ooit, compleet met saluerende F-16's en afgesloten met een door merg en been snijdende La Marseillaise. Natuurlijk geeft elk dorp vanavond nog een verpletterende vuurwerkshow, waarna de nacht langzaam zal invallen en het gewoon weer 15 juli wordt, ook al zal geen Fransman dat geloven op de dag waarop het chauvinisme haar jaarlijkse hoogmis beleeft.
Voor minstens één renner in de Tour de France zal het zien van de uit elkaar spattende vuurpijlen echter heel iets anders symboliseren dan de bestorming van één of andere bastille, ergens in de prehistorie. Dat zal hem een lelijke rotzorg zijn. Door het raampje van zijn te kleine en te warme hotelkamer ziet hij het iedere keer bij het opstijgen van zo'n groen/rood/paars/blauw vuurballetje, dat bij het bereiken van de ideale hoogte 'knal!' zegt en uiteen knettert in een vrolijk kleurenpalet.
Daar ging zijn droom om een goed klassement te rijden in de Tour van 2015. Daar heeft hij dan de hele week voor in oorlogshouding op de fiets gezeten. Doorstond hij de drukkende hitte van de Utrechtse mensenzee, trotseerde hij de verwoestende wind op weg naar Zeeland, zette hij de bovenbenen ongenadig in brand op de muren van Huy en Bretagne en trok hij zichzelf binnenstebuiten in een moordende chronoproef met de ploeg. Tussendoor slalomde hij langs over elkaar heen schuivende renners en hun carbonnen vehikels.
Voor niets. Op de Col de Soudet, na een lange dag attent voorin koersen in een opnieuw zeer defensief rijdend peloton, ging het al mis. De eerste de beste bergwand in deze Ronde van Frankrijk was er voor hem teveel aan. Met wat de komende twee moordende weken nog in petto hebben kan niemand hier de Tour al gewonnen hebben. Maar er heeft er sowieso één hem nu al verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten