We kunnen na de eerste Alpenrit van gisteren concluderen dat het Alberto Contador niet gaat lukken de dubbelslag te slaan. Een enigszins vettig wegdek bleek de laatste blokkade te zijn die het tijdsverschil tot definitief onoverbrugbare proporties opstuwde.
Terwijl Alberto Contador de beklimming naar Pra Loup voltooide dwaalden de gedachten onwillekeurig af. Ze dwaalden af naar die ene dag in mei van dit jaar, de zesentwintigste. Aan de voet van de beklimming van Aprica, welke die dag voor de tweede keer beklommen moet worden, rijdt 'El Pistolero' lek. De jonge honden Fabio Aru en Mikel Landa ruiken kansen en schakelen op.
Dan kennen ze Alberto Contador nog niet. De Spanjaard ramt het wiel van ploeggenoot Ivan Basso in zijn rijtuig en zet een furieuze achtervolging in. Landa blijft hem aan het eind van de dag nipt voor maar Aru heeft dan al 2.13 aan de broek en is het zicht op de Maglia Rosa definitief verloren.
Gisteren overkwam hem min of meer het zelfde. Met dat verschil dat hij de opgelopen achterstand, opnieuw door toedoen van een Astana-Italiaan die ditmaal Vincenzo Nibali heette, van twee minuten maakt hij niet meer goed. Al ligt dat niet aan zijn klimkwaliteiten, Contador valt op de, na zijn valpartij, van Peter Sagan afhandig gemaakte fiets geen moment stil.
Hieruit zijn twee lessen te trekken. Ten eerste zijn Landa en Aru, en ook Carlos Betancur, Yuri Trofimov en Andrey Amador, geen van allen Tour-de-Francemateriaal, waar voor eens en voor altijd bewezen is dat het de absolute top huisvest. De andere les is iets wranger. Alberto Contadors droom om de dubbel te pakken dit jaar had verwezenlijkt kunnen worden. Maar alleen als de Tour voor de Giro had plaatsgevonden. De meest frisse Contador had hier kunnen winnen, de Alberto van vandaag had Aru, Landa en Amador ook nog wel op afstand kunnen houden. Omgekeerd was het gelukt, Alberto Contador.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten