Wouter: Doe wat aan je pr, Chris
Of ik blij ben met Christopher Froome als Tourwinnaar? Na de relatief saaie edities van 2012 en 2013, waarin Team Sky van begin tot eind hun geletruidrager in een zetel naar Parijs bracht, en de onthoofde uitgave van verleden jaar waarin Vincenzo Nibali geen strobreed meer in de weg werd gelegd, snakte ik naar een open strijd. En ik snakte naar een hernieuwde zege van de magische Alberto Contador, die behalve een ontzettend hoog niveau ook nog eens een uniek strijdershart heeft.
En mocht Contador onverhoopt de tol moeten betalen voor zijn verwoede strijd in de Giro, dan zouden daar nog altijd Nairo Quintana en Nibali zijn, de één intrinsiek de beste klimmer van allemaal, de ander de beste daler en daarnaast een allrounder die in alle omstandigheden het beste in zichzelf naar boven weet te halen. Chris Froome en zijn ergerlijk dominante Sky, niet alleen in koers maar ook zeker daarbuiten, daarvan zou dus maar marginaal sprake zijn.
Niet dus. Waar iedereen (ik heb te weinig ruimte om daar heel genuanceerd over te doen, sorry) verwachtte dat de graatmagere Keniaanse Brit wel ergens in die gevarieerde eerste week letterlijk uit het klassement zou waaien, kwam hij er juist van alle favorieten het beste uit tevoorschijn. Hij mocht zelfs het niet te onderschatten voordeel van de gele trui genieten in die door iedereen gevreesde kasseienrit.
En toen had je de poppen aan het dansen. Zeker toen die explosieve beklimming naar La Pierre Saint-Martin, daags na de rustdag en de eerste grote col van de Tour, Froome alleen nog maar rianter aan de leiding bracht. Ik wil niet zeggen dat Sky en Froome zich niets moeten aantrekken van alle, puur door emotie ingegeven, negativiteit, maar ik doe het toch. Omdat ze dat juist wél doen en dat doet ernstig afbreuk aan hun prestatie. Wat heb je immers aan een gele trui als het grote publiek er grotendeels negatieve associaties bij heeft?
Het is een beetje zoals in de Formule 1. Het degelijke Mercedes domineert daar al twee jaar lang 90 procent van de grand prixes en dat doet de fans meer en meer verlangen naar de meer tot de verbeelding sprekende rode bolides van Ferrari en de pure klasse van Fernando Alonso. Zo is het ook in de Tour. Het is ergens wel logisch: hoe gelijkmatiger de data op de Stages Power-meters van de geoliede Britse machine, hoe hartstochtelijker het publiek juicht voor de instinctieve aanvallen van Contador, Nibali en Quintana.
Tot zover is alles duidelijk. Ingewikkelder wordt het als we de media-optredens van de verschillende klassementspretendenten erbij halen. Zo goed als ze bij Sky hun zaakjes in de wedstrijd op orde hebben, zo nerveus oogt het geheel naar buiten toe. De ongelukkige blocks op Twitter bijvoorbeeld, bij iedereen die het waagt om de naam Armstrong te noemen. Het geheimzinnige gedoe rondom die ketonen. Het zichzelf op de borst kloppen alsof ze de ethiek in de sport naar een hoger niveau hebben getild, terwijl daar in werkelijkheid genoeg op valt af te dingen.
Ik durf zelfs een stapje verder te gaan: juist door deze totaal mislukte pr-campagne draait de hatende stroming op volle toeren. En dat schaadt het volledige wielrennen. De titel van deze Tourtheorie is trouwens enigszins misleidend, want de boosdoeners zijn met name Sir Dave Brailsford en de zijnen en niet zozeer de Tourwinnaar zelf, die logischerwijs beter is in wattages trappen dan journalisten pleasen. In plaats van de calimero uit te hangen en te doen alsof de hele wereld iets tegen Team Sky heeft, zou men zich beter afvragen wat ze zelf daartegen kunnen doen. En dat is uiteraard niet trager rijden. Maar toch zou het goed zijn als Contador volgend jaar niet alleen in oorlogskleuren, maar ook op de sterkte die daarbij hoort aan de start staat.
Lees meer Tourtheorie op de volgende pagina.
Lionel: Keldermans kansen en andere lessen
Een renner wordt pas een echte renner als hij eens in zijn carrière Parijs heeft gehaald. Voor volgers geldt een vergelijkbare regel, zit de ronde meter voor meter uit tot Parijs en pas dan mag je jezelf een echte kenner noemen. Je kunt nogal wat wielerwijsheden leren van drie weken koersen op zijn Frans. De lessen van de klas van 2015.
Je kunt de etappes zo lang of zo kort maken als je wilt. Je kunt kasseienritten, klassieke klim-aankomsten, ploegentijdritten en de bakoven van Frankrijk allemaal in één ronde opnemen. En dan nog wordt hij beslist in de Nissewaard. Waar zegt u? De Nissewaard. Een Nederlandse gemeente zo kakelvers dat zelfs Word de naam nog rood onderlijnt. De Nissewaard ligt tussen Hoogvliet, alwaar men en masse bij een rotonde onder aanvoering van Wilco Kelderman in de eerste etappe onderuit ging, en Hellevoetsluis, alwaar duidelijk werd dat het gat niet meer gedicht zou gaan worden, in. Het waren precies die vijftien kilometers waar Christopher Froome Nario Quintana op een niet te overbruggen achterstand zette. Oudenhoorn als scherprechter, zo had Thierry Gouvenou het met zekerheid bedacht. Of anders gezegd, de nieuwe weg die men als Tour de France sinds 2012 is ingeslagen bevalt prima.
Een andere waarheid dan, één Giro maakt nog geen zomer. Drie weken aan een stuk fietsen in mei blijkt toch nog heel iets anders dan hetzelfde doen in juli. Het moet ook tot Wilco Kelderman zijn doorgedrongen. Wist hij zich vijftien maanden geleden nog te meten met de top van Italië, in de Tour de France liet hij zich welgeteld anderhalf maal zien, in een aardige Utrechtse tijdrit en een net niet volbrachte ontsnapping. Het is daarom aan te raden om na te denken over de mogelijkheid een nieuw specialisme na te jagen, dat van Giro-coureur, of Vuelta-coureur zo men wil. Want wat bleek, als alle grote mannen (lees: winnaars) van het rondewerk naar Frankrijk komen, dan zijn 'onze jongens' de besten van de rest. Kelderman kan in dat licht een goede les trekken uit de resultaten van zijn kopman Robert Gesink en voormalig kopman Bauke Mollema.
Nu Kelderman nog de leeftijd heeft om zich te ontwikkelen, en met in het achterhoofd de wetenschap dat er om hem heen Nairo Quintana's, Thibaut Pinots, Romain Bardets, Rafal Majka's, Fabio Aru's en zelfs Michal Kwiatkowski's te vinden zijn, is het misschien nog niet zo'n gek idee om Italië of Spanje van grotere waarde te maken dan Frankrijk. Als slechts één van de acht er opduikt is de kans dat Kelderman hem weet te verschalken niet ondenkbaar. Het maakt het Franse land een stuk minder aantrekkelijk. Maar laat de Fransen het niet horen, voor je het weet heb je een fluim in je nek.
Mocht je die fluim weten te ontwijken, altijd in de voorste waaier weten te zitten en op de eerste aankomst bergop genadeloos weten toe te slaan, dan nog is het niets waard als je geen Nederlanders in je ploeg hebt. Om een gele trui te veroveren heb je Wout Poels nodig. Wil je heelhuids over de kasseien komen dan kan dat alleen met behulp van Lars Boom en Lieuwe Westra. En wil je een aanvalscoupe plannen, laat het dan vooral uit het tactisch brein van Steven de Jongh ontspinnen. Onze landgenoten drukten ogenschijnlijk een gigantisch stempel op de koers, al was dat vooral ook te danken aan de oververtegenwoordiging, één op de negen leerde fietsen op een Rijksstraatweg of in een Beatrixlaan.
Over Wout Poels gesproken, de Mohammed Ali van het wielrennen blijkt de kleuren van Team Sky te verdedigen. Al dient daarbij gezegd te worden dat zich dat veel eerder openbaarde dan op Alpe d'Huez. Want niet Poels maar juist Richie Porte bleek het intimideren van concurrenten in de sport naar nieuwe hoogten te stuwen. De allergrootste meesterzet tijdens deze Tour de France was de keuze om Porte, die dacht dan zijn werkdag er al op zat, alsnog aan te sporen om Nairo Quintana te achterhalen voor de tweede plek op La Pierre Saint Martin. Het peloton bleek zo lamgeslagen dat het tien dagen duurde voordat men door had dat Team Sky niet onbreekbaar was. Toen ging echter het licht alweer aan en was het feestje voorbij.
Lees de Tourtheorieën nog eens terug op de volgende pagina
De theorie van alledag
Klik op het onderwerp om de Tour de France 2015 nogmaals dag voor dag door de ogen van Sportpreview te beleven.
Rohan Dennis in Utrecht
Klimmersparcours
Lars Boom
Tom Dumoulin
Alex Vuillermoz
Mark Cavendish
Michael Matthews
Luca Paolini
Wildcard
Christopher Froome
Eduardo Sepulvéda
Franse Knockout
Big Froome
Geloofwaardigheid
Wereldkampioenen
Geraint Thomas
Davide Cimolai
De kunst van het afdalen
Alejandro Valverde
Titi Voeckler
Alberto Contador
La Toussuire
Alpe d´Huez
Parijse massasprint
Geen opmerkingen:
Een reactie posten