'Geen beter vermaak dan leedvermaak.' Van alle levenslessen die mijn opa mij leerde staat deze mij het meest helder voor de geest. Vooral als ik Michael Matthews zwaar gehavend zie ploeteren door het Noord-Franse land. De rode lantaarn kan hem al na vijf dagen nauwelijks nog ontgaan.
Michael Matthews was ongeveer veertien maanden geleden het onderwerp van één van de eerste columns op Sportpreview. Destijds won Matthews namelijk Giro-etappes door aan te zetten op het moment dat hij het gekletter van vallende fietsen achter zich hoorde. Terwijl zijn collega's de botten braken schakelde hij nog eens een tandje bij. Hoe harder ze vielen, hoe harder Matthews trapte. Hij mocht er zelfs een aantal daagjes Maglia Rosa door op zijn palmares bijschrijven. En juichen deed hij ook, al zijn spieren strekte hij uit bij het passeren van de meet, zonder enige reserve. Vervelend gedrag, een topsporter uit een op en top sportland onwaardig.
Matthews zit in deze Tour de France iedere dag op zijn fiets als een kip die het graan van de vloer pikt. Hij duwt met zijn hoofd omdat zijn benen niet willen. Zelfs de mannen van de allerslechtste ploeg in deze Tour, Bretagne-Seche, blijven hem ruimschoots voor. Die enkele seconden winst van toen zijn de vele minuten verlies van nu. Al gunnen we niemand een zware val, je bent geneigd te denken dat de situatie hem toekomt en ergens voelt dat wel goed. Was je nu maar wat collegialer geweest. Had je nu maar afgeremd in plaats van opgeschakeld.
Geen groter vermaak dan leedvermaak. Normaal is de rode lantaarn een held, maar jij bent de schlemiel. Ik ben niet in Frankrijk, zit helaas thuis op de bank. Maar oh, oh, oh wat zou ik Matthews toch graag nog eens de beelden uit die Giro voorschotelen. Ik zou hem een interview afnemen waarin het stellen van slechts één vraag zou volstaan. 'Hoe voelt het nou, Michael?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten