De pluspunten van Lombardije
Als slotstuk van de World Tour geniet Il Lombardia verplichte voorrang waar het gaat om het deelnemersveld. Geheel volgens de reglementen staan de zeventien grootste internationale formaties aangevuld met vijf teams van het op-een-na hoogste niveau die vooral op grond van thuisbasis en budget gekozen lijken. Gemiddeld gezien brengt de Italiaanse 'Koers van de vallende bladeren' daarmee het best mogelijke startveld bijeen.
De Ronde van Lombardije kan terugvallen op een geschiedenis van 108 eerdere edities. In die tijd heeft het een erelijst opgebouwd die zo imposant is dat zelfs de organisaties van de andere vier 'wielermonumenten' ervan watertanden. Van Giovanni Gerbi, via Alfredo Binda, Gino Bartali, Fausto Coppi, Eddy Merckx, Bernard Hinault, Laurent Jalabert, Michele Bartoli, Damiano Cunego en Alejandro Valverde tot en met Joaquin Rodriguez, het overgrote deel van de kopstukken uit de wielergeschiedenis drukte zijn wiel eens of vaker als eerste over de meet.
De pluspunten van Almaty
Het parcours van Almaty voldoet aan bijna alle eisen van een moderne wielerwedstrijd. Omdat de route is uitgezet in en om de stad blijft het routeboek compact. Anders dan in het 'oude wielrennen', waar van stad A naar stad B rijden de standaard was, rijdt men tegenwoordig liever een aantal plaatselijke ronden, als ware het een kampioenschap. In Almaty doet men het parcours zes maal, wat betekent dat de renners ook zes maal over de heuvelstrook vlak voor de finish moet, hetgeen het geheel selectiever maakt dan op op het eerste gezicht lijkt.
De nieuwigheid, Almaty is pas voor de derde keer gastheer, maakt dat de kalender wat wordt opgeschud. De klassieke koersen mogen nimmer vergeten worden, maar jaar in, jaar uit exact hetzelfde programma afwerken is eigenlijk een zwaktebod van de sport. Juist vanwege het open karakter van het wielrennen is grond om een gevecht op uit te vechten niet moeilijk te vinden. Als er een verharde weg ligt is het eigenlijk al voldoende.
De minpunten van Lombardije
De geschiedenis mag dan veel goeds hebben gebracht, het brengt ook één groot nadeel met zich mee: voorspelbaarheid. Zoals bij alle grote eendagskoersen is redelijk goed te voorspellen waar de slag geslagen gaat worden. Zo nu en dan wordt een parcourswijziging doorgevoerd maar de wegen waarop gereden wordt zullen nooit drastisch worden aangepast. Zo is de Madonna di Ghisallo bijna met zekerheid een belangrijke scherprechter vlak voor Como.
De wedstrijd geniet deels bekendheid vanwege zijn plek op de kalender, je bent natuurlijk 'Koers van de vallende bladeren' of je bent het niet. Die plek brengt echter ook een groot nadeel mee, de strijd is wel zo'n beetje gestreden. Van de top tien van de World-Tourstand (die overigens al in een beslissende plooi ligt) komen alleen de nummer 1, Alejandro Valverde, en de nummer 9, Rui Costa, aan het vertrek. Toegegeven, eigenlijk was de nummer 2, Joaquin Rodriguez, ook gestart maar die moest afhaken na een aanrijding. Een jaar World Tour, en een week lang dag na dag wedstrijden in Italië zijn voor veel renners net iets teveel van het goede.
De minpunten van Almaty
Omdat de koers nog zo jong is, maar ook omdat hij tot de Asia Tour behoort, en vooral omdat hij recht tegenover il Lombardia staat, is het deelnemersveld niet om warm van te worden. In Kazachstan staan minder World-Tourrenners aan het vertrek dan dat er ploegen in de hoogste klasse actief zijn, vijftien. Van de nationale selecties van Mongolië en Oezebekistan zal Vuelta-winnaar Fabio Aru niet echt warm worden. Ook een ex-topper als Remy Di Gregorio (Team Marseille 13 KTM) of een aanstormend talent als Davide Plebani (Unieuro Wilier Trevigiani) zullen geen angst inboezemen.
De race is compact in al zijn facetten. Dat een parcours van 31 kilometer is uitgezet is best lekker. Dat de wedstrijd na 186 kilometer aan een einde komt is wat minder fijn. Met die deelnemersveld van semi-profs is daar misschien nog wel iets voor te zeggen maar als de wedstrijd ooit een grotere status wil vergaren dan zal daar op zijn minst een ronde, maar liever nog twee, bij moeten komen. Minder dan tweehonderd kilometer is in een etappekoers te accepteren, voor dagwedstrijden is het simpelweg onacceptabel.
Conclusie
Lombardije geniet vooralsnog het voordeel van de senioriteit. De wedstrijd tussen Bergamo en Como dankt er zowel zijn status als zijn fans aan. Almaty heeft echter iets wat Lombardije niet heeft, een schone lei. Als de huidige ontwikkelingen zich doorzetten, kortere wedstrijden in een kleiner gebied, dan zitten wedstrijden zoals Lombardije met een groot probleem. Koersen zoals die in Kazachstan zouden dan snel naam kunnen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten