Hoog achtenswaardige heer Lionel!
Met groot plezier las ik hoe jij de Engelse Premier League, alom bewierookt als zijnde de meest tot de verbeelding sprekende voetbalcompetitie op aarde, degradeerde tot een simpele Mickey Mouse-voorstelling. Ik kan niet anders dan het daar roerend mee eens zijn. Kijk: allicht heeft iedere club daar minstens dertig duurbetaalde voetballers rondlopen, die iedere wedstrijd in gaan met een energie alsof het hun allerlaatste kan zijn, maar uiteindelijk is het niveau op technisch en tactisch gebied in de verste verte niet overeenkomstig de betaalde woekerprijzen.
De tv-gelden rijzen de pan uit, de luxueuze stadions zitten vrijwel altijd goed vol en in de kitscherige fanshops wordt er gretig met ponden gestrooid, maar die riante financiële voorsprong wordt grotendeels weer tenietgedaan door lachwekkend beleid. Juist daarom is het interessant om Louis van Gaal en Ronald Koeman te volgen in hun eerste seizoen in het Disneyworld onder de voetbalkampioenschappen. De twee hebben inmiddels op z'n zachtst gezegd wel een aantal vellen papier vol miskopen bij elkaar verzameld. Maar daar waar het op hun werkelijke vakmanschap aankomt, namelijk het voorbereiden van hun elftal en de aanwezige kwaliteiten eigenhandig vergroten en optimaal benutten, zullen ze met zekerheid hun stempel op het Premiership kunnen drukken. Echter zal de komende week daarin nog behoorlijk cruciaal worden.
Je zult snappen dat ik met het nodige vertrouwen uitkijk naar de topper van aanstaande zondag: Ajax-PSV. Jammer dat er puur voor de bühne gekozen werd om de komst van Samuel Eto'o af te blazen, maar wie er ook in de Amsterdamse voorhoede zal staan: de consistentie van de inmiddels prima ingespeelde ploeg zal toch het verschil maken. Wel kijk ik met enige jaloezie naar de Eindhovenaren. Die lijken gewoon nog een heel seizoen te kunnen beschikken over Memphis Depay en Georginio Wijnaldum, en zo niet dan cashen ze de absolute hoofdprijs voor dit tweetal. Alleen al hun beider contractverlengingen zullen op De Herdgang voor het nodige extra zelfvertrouwen hebben gezorgd.
En we weten ook al dat na de Giro d'Italia en de Tour de France nu ook de Vuelta a España dit jaar niet dezelfde winnaar als in 2013 gaat kennen. Niet dat Chris Horner ook maar enige serieuze kans had gemaakt trouwens, in dit veld van absolute wereldklasse, maar op deze manier houd je toch een onbehaaglijk wat-als gevoel. Als ik de lange lijst met namen langs ga blijf ik trouwens steeds bij dezelfde naam hangen: Robert Gesink. Let op die lange man uit de Achterhoek, met rugnummer 34. Ik ben ervan overtuigd dat deze pure klimmer, klasbak pur sang, weer zijn beste niveau kan halen.
Let wel: kán. Over zijn kwaliteiten bestaat namelijk geen twijfel, hij trapt niet voor niets de hoogste wattages weg van al Neerlands renners. Ook over zijn fysieke en vermeende mentale problemen maak ik me geen zorgen. Maar wielrenners zijn nu eenmaal net mensen. Ze kunnen falen. Het zal er tallozen overkomen en hele volksstammen zullen al na anderhalve week vloekend en tierend hun Vuelta-pools in de prullenbak kunnen smijten. Valpartijen, griepjes, ontstekingen, vormverlies: laten we hopen dat het Gesink weer eens bespaard blijft.
Tot maandag!
Wouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten