Beste Lionel,
Als zelfverklaard specialist op dit gebied kan ik verzekeren dat het pijn deed, dat #SeriaADreamTeam van vorige week. Er werd een pijnlijk contrast met het heden blootgelegd. Aanstaande zondag vechten Milan en Inter bijvoorbeeld de Derby della Madonnina uit, maar hoewel de befaamde burenruzie nog wel op prime time geprogrammeerd staat, staan de ware schijnwerpers allang niet meer gericht op deze kraker die geen schim meer is van de grote gevechten uit het zelfs nog recente verleden.
Maar: het lachen zal ze snel vergaan, de beschimpers van het edele Italiaanse calcio. Geniet er nog van zo lang het kan jongens, want de ingedutte reus zal spoedig weer ontwaken, nu er serieus wordt doorgepakt in de strijd tegen de kwalitatieve verarming van de nationale competitie.
Natuurlijk: zoals in de jaren tachtig zal het nooit meer worden. Zeker niet in De Laars, waar destijds een transfer van René van de Kerkhof naar Lazio werd afgeblazen vanwege een gedwongen terugzetting naar de Serie B waar buitenlanders niet waren toegestaan. Die jongens van in den vreemde zullen blijven, maar dat is niet de kern van het probleem. Het gaat vooral om de spelers van eigen bodem. Die sneeuwen onder in de onophoudelijke opmars van aankopen uit tropische oorden, die als een klassiek gevalletje 'het gras is groener bij de buren' structureel worden verkozen boven vergelijkbaar lokaal talent.
In de nieuwe opzet mag een selectie maximaal vijfentwintig elementen bevatten (en dus geen kan club zich meer eindeloos breedteaankopen veroorloven), waarvan er minimaal vier door de club zelf moeten zijn opgeleid, terwijl er nog eens van minstens datzelfde aantal aan spelers uit het land zelf aanwezig moeten zijn. Logischerwijs mag je de boel wel ongelimiteerd aanvullen met spelers jonger dan 21 jaar.
Het moge duidelijk zijn dat ik zeer verguld ben met deze verandering. Niet dat ik het kopen van spelers veroordeel, of per se allemaal onervaren en onrijpe talenten de kans zie krijgen. Ik ben evenmin een voorstander van het opwerpen van quota om meer evenwicht te creëren in bepaalde werelden. In de voetballerij is het echter noodzakelijk om de excessen van het vrijemarkt-systeem aan banden te kunnen leggen.
Die sympathieke bevordering van het vrije verkeer van werknemers tussen EU-landen onderling laat namelijk nogal wat ongewenste krassen achter in volkssport nummer 1, die vanwege het succes van vele exotische verrassingen vaak in dezelfde fokkerij naar nog meer gouden eieren zoekt, om vervolgens zichzelf echter misselijk te eten aan de veel te grote smakeloze omelet die het voetbal bijkans geworden is. Tweede- en derderangs Braziliaanse en Argentijnse garnituur; het komt allemaal veel te eenvoudig in groten getale de Zuid-Europese competities in, vanwege de verre familiebanden.
In Italië is gelukkig het begin gemaakt om te stoppen met deze onzin. En levert het sportief onverhoopt toch geen meerwaarde op, dan kunnen de fans tenminste nog leven met het idee dat er plaatselijke helden ten tonele verschijnen, in plaats van hordes dertien-in-een-dozijn Zuid-Amerikanen en Afrikanen. Bovendien: hoe meer landen dit voorbeeld volgen, hoe rooskleuriger de positie van ons eigen brave Nederland weer wordt.
De nieuwe bondsvoorzitter Carlo Tavecchio werd bij zijn aanstelling nog massaal weggehoond omdat hij de zoveelste bejaarde ex-politicus was die van zijn invloedrijke vrienden - zoals Milan-directeur Adriano Galliani en Lazio-eigenaar Claudio Lotito - langs zijn directe tegenstander werd geloodst: de frisse veertiger én ex-prof Demetrio Albertini. Behoudende achteruitgang in plaats van progressieve verandering. Niets blijkt echter minder waar. De volgende stap lijkt trouwens ook al aanstaande: de competitie terugbrengen naar het meer realistische aantal van achttien ploegen, om de Serie A in de breedte nog sterker te kunnen maken.
Met deze wetenschap in het achterhoofd kun je het aanzien van een draak van een Milanese derby dus wel in perspectief plaatsen. Ik hoor maandag weer van je!
Groetjes,
Wouter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten