Lionels Weekvisie: So you wanna be a topsport

Beste Wouter,

Noem me een ouwe lul of een verstokte romanticus maar ik moet nu toch echt op mij zeepkist gaan staan. Na afgelopen weekend weet ik het zeker, er is niet zo ergerlijk als de modernisering van de sport. Ik durf te wedden dat wanneer ik zeg dat de Manilla Mavericks de Singapore Slammers met 27-19 versloegen jij de sport niet kunt raden.

Ik heb het natuurlijk over de IPTL, de Indian Premier Tennis League. Een reeks van wedstrijden in India, Singapore, de Verenigde Arabische Emiraten en op de Filipijnen. Officieel luidt het doel dat de tennissport in Azië populairder gemaakt moet worden. Wat ik daarbij niet begrijp is dat ervoor gekozen is om dat doel te bereiken door een spel te spelen met totaal andere regels dan gebruikelijk. Vernieuwing is goed, maar niet als het perfect werkende regels betreft.

Een wedstrijd bestaat altijd uit vijf sets die altijd eindigen wanneer één van beide deelnemers zijn zesde game wint. In plaats van een tie break bij 6-6 wordt namelijk een spelletje dat zich het best laat vergelijken met de shoot-out in het hockey en voetbal gespeeld wanneer de stand op 5-5 staat. Na deze ene set is de wedstrijd direct over en komt het volgende paar op de baan. De vijf sets worden als volgt afgewerkt: mannen single, vrouwen single, gemengd dubbel, mannen dubbel, veteranen dubbel. Het team van man, vrouw en veteraan dat de meeste sets en games wint krijgt een bepaald aantal punten voor de ranglijst. Bereikt het verliezende team echter mijlpalen dan krijgt het echter ook een aantal puntjes voor de moeite. Vroeger noemden we dit de poedelprijs. Oh en voor ik het vergeet: de winnaar van IPTL mag straks een miljoen op zijn bankrekening bijschrijven. En ontegenzeggelijk gunnen we dat die armlastige Federer, Djokovic, Agassi en Williams zusjes natuurlijk allemaal.

Langzaam maar zeker gaat het in topsport niet langer om wie fysiek de sterkste is maar om wie de beste PR-machine achter zich heeft staan. Dat begon ooit al met het, terecht, op de schop nemen van concepten die gedateerd waren zoals de wielerzesdaagsen. Deze evenementen duurden letterlijk zes dagen en nachten en bestonden uit niets anders dan een twintigtal koppels dat voortdurend rondjes op de wielerpiste reed. Het koppel met de meeste rondjes achter de naam na 144 uur won. Eerlijk is eerlijk, daar kun je aan sleutelen. Dat achteraf bleek dat de zesdaagsen in zijn geheel niet aantrekkelijk bleken, zelfs na aanpassingen, is een heel ander verhaal.

Wist jij echter, Wouter, dat een mooie nieuwe klasse in de autosport als de Formule E al direct aan dezelfde rare gedachte ten prooi is gevallen. In de Formule E wint namelijk niet altijd de snelste coureur. De klasse, gesteund door erkend innovativelingen als Richard Branson, maakt namelijk gebruik van een foefje dat luistert naar de naam FanBoost. Met dit trucje is de autosport officieel tot jurysport verworden. Het is namelijk zo dat, als ware het Idols, Popstars, The Voice of al die andere stemshows, dat de kijker de coureurs punten kunnen geven. De deelnemer met de grootste prodentsmile krijgt dus als dank een aantal paardenkrachten extra in zijn bolide gepompt. Daar is een naam voor: competitievervalsing.

De officiële lezing voor dit soort ingrepen luidt vaak dat de fans meer spektakel willen. Het is jammer dat mensen zoals jij en ik, en met ons alle trouwe lezers, als echte fans niet meer gehoord worden. Het zijn namelijk niet de fans die deze veranderingen willen maar juist zij die niet actief volger van de betreffende sporten zijn. Het staat zelfs letterlijk zo omschreven in de mission statement van det IPTL: Het doel is om de sport in Azië populairder te maken. Anders gezegd, mensen die nu niet naar afstemmen op Wimbledon moeten dat zo snel mogelijk wel gaan doen. Wij keken al Wimbledon toen John McEnroe en Jimmy Connors nog tegenover elkaar stonden, simpelweg omdat ze de beste tennissers waren.

Ik spreek je vrijdag,



Lionel