Beste Wouter,
Wat een historisch weekend staat er voor de deur. Het weekend van 14 en 15 maart 2015 gaat namelijk de boeken in als het weekend waarin de Formule 1 werd gered. Zowel op als naast het circuit. Door toedoen van twee landgenoten ook nog, Max Verstappen en Giedo van der Garde.
Laat ik vooropstellen dat ik me vooral verheug op het debuut van Max. De zoon van Jos, een groter coureur dan menigeen zich herrinert, maakt het namelijk eindelijk weer eens interessant om naar een Formule 1 race te kijken. De Champions League van de autosport was namelijk de afgelopen twee decennia langzaam veranderd in de Gary Lineker Cup 'Formule 1 is een sport van om en nabij de twintig deelnemers, over een vastgesteld aantal ronden en aan het eind winnen de Duitsers.' Of die Duitsers Michael Schumacher, Sebastian Vettel of Mercedes GP heten doet daarbij niet terzake. Niet bepaald een opzet waar je als Nederlandse sportfanaat warm in de buik van wordt. Met de komst van Verstappen Junior is er in ieder geval eindelijk weer eens reden om de televisie aan te zetten.
Hoewel jonge Max eigenlijk alle aandacht zou moet krijgen werd hij deze week toch enigszins overvleugeld door een herintreder: Giedo van der Garde. En zo hebben we dus ineens niet één maar twee man op de grid, wat een weelde. Terwijl dat tot afgelopen woensdag totaal niet voorzien was. Want wat wil het geval, Van der Garde meent dat er sprake is van contractbreuk door zijn werkgever Sauber en daagde de renstal voor de rechter. En met succes. De Zwitsers werden in het ongelijk gesteld. Hoe ze het verder oplossen is aan hen, zolang ze Giedo maar aan de start krijgen. Nieuwe verbintenissen met Marcus Ericsson en Felipe Nasr ten spijt.
Normaal gesproken ben ik niet zo'n voorstander van dergelijke zaken. Het heeft iets kleinzieligs. Het doet me denken aan zaken als die van de onlangs overleden Belgische wielrenner Claude Criquielion. Claudy kon niet verkroppen dat hij viel in de eindsprint van het WK 1988 op zijn geboortegrond en dus niet won. Hij verloor niet alleen de sprint, hij verloor ook de rechtzaak. Niet meer dan terecht. Kenneth Perez, nog zo'n voorbeeld. De Deense aanvaller spande in 2008 een rechtzaak tegen zijn club Ajax aan omdat hij niet meer bij de A-selectie hoorde. Het goed recht van de club, zo meende ook de rechter. En eigenlijk vind ik dat ook,winnaars staan niet in de rechtzaal.
Toch vind ik het geval Van der Garde van een andere orde. Vooropgesteld dat ik niets weet van de daadwerkelijke in het contract opgenomen afspraken, zeg ik dit puur op gevoel. De Formule 1 is al enige tijd ziek. Ernstig ziek. Grote baas Bernie Ecclestone behandelt kleine teams als voetenveeg en de rijke broeders als grootvorsten. Als je niet kunt betalen moet je maar niet meedoen, des te meer ruimte om me te laten feteren door de toppers, zo lijkt Bernie te denken. De teams op hun beurt zijn al jaren geleden over gegaan op een selectiesysteem waarbij de coureur met de dikste sponsorportfolio aan de start verschijnt. Die start is dan ook nog eens in onoogelijke orden op troosteloos voorspelbare circuits. Inderdaad, ik heb het over dat lullige stukje asfalt rondom het Olympisch dorp van Sotsji dat er ineens bij moet horen.
Het is goed dat Van der Garde zich durft te roeren. Hoewel al bekend is dat hij, ondanks zijn in gelijk stelling, in Australië zondag niet achter het stuur zit. Het is een principekwestie. Van der Garde is de Jean-Marc Bosman van de racesport. Hij stelt de misstanden aan de kaak al kost het hem zijn eigen kop. Sauber is namelijk één van de die zwakke broeders die Ecclestone zo graag de nek om zou draaien. De kapitaalkrachtig Nasr kon hen redden en Van der Garde kon het verder zelf uitzoeken. Dit is geen goed sportmanschap, dit moet aangevochten worden.
Als zondag de lichten op groen gaan sta ik te juichen. Voor die ene man die juist niet aan de start staat. Voor Giedo van der Garde.
Ik spreek je snel,
Lionel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten