Dag na dag hetzelfde beeld. Hij springt van wiel naar wiel maar komt nimmer op kop. En dan, op tweehonderd meter van de meet, bespringt hij zijn afgematte prooi. Dag na dag boekt hij hetzelfde resultaat, weer vier seconden achterstand afgesnoept.
Het is opvallend dat de naam van Alejandro Valverde pas in de negentiende Tourtheorie voor het eerst valt. Hoewel zelfs zijn eigen ploeg hem vooraf hooguit nog als luxe-luitenant van Nairo Quintana zag staat hij mooi vierde in het algemeen klassement. Vanaf dag één heeft hij uitsluitend een stijgende lijn vertoond. Nimmer deed hij een stapje terug.
De oude meester valt daarbij op door onopvallendheid. Hij valt niet aan en laat niet los. De kameleon weet zich al een ronde lang de oorlogskleuren van zijn directe concurrent van dat moment aan te meten. Eerst moest Alberto Contador eraan geloven, nu slokt hij langzaam Tejay van Garderen op. Wiel voor wiel komt hij dichter bij zijn droom.
De manier waarop Valverde zijn concurrenten bespeelt verdient alles behalve de schoonheidsprijs. In Nederland zou men hem een matennaaier noemen. Hij is de derde hond die er met alle beenderen vandoor gaat. Waar de ene renner aanvalt en de andere renner countert wacht Valverde rustig op dat ene moment. Die ene seconde van onachtzaamheid waarin juist hij zijn jump plaatst. Vaak versnelt hij vlak voor de streep, net ver genoeg om een gat te slaan, net te kort om het weer te dichten.
Niets is wat het lijkt in de Tour de France. Nairo Quintana mag dan op plaats twee staan en het nummer één van zijn ploeg dragen, de man in vorm zou heel goed Valverde kunnen zijn. De dag voor het peloton mocht rusten eindigde Alejandro keurig in het wiel van Chris Froome. Kan een kameleon zich ook het geel aanmeten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten